Reismaatje
Juni 2024
Ken je die mop over die blinde die naar een vergadering moest over doelgroepenvervoer? Die ging niet omdat de regio taxi vertraging had. Mijn klacht werd gegrond verklaard en ik kreeg excuses. Een zin in de mail trof me. Er stond dat er wel een auto voor me klaar stond, maar dat de chauffeur ontbrak. Ik werd er een beetje melancholisch van. Ik zag een eenzame auto staan wachten op een chauffeur die nooit zou komen. De auto zou Igor en mij nooit ophalen. Was hij een auto van de toekomst geweest dan was hij zelf gaan rijden om ons op te halen. Helaas pindakaas was hij geen auto van de toekomst. Hij was een auto van nu. Als hij het had gekund had hij treurig met zijn koplampen geknipperd, maar ook dat kon hij niet zelf. Ik hoop dat de eenzame auto nu weer is herenigd met een chauffeur en dat ze samen op weg zijn om mensen op te halen en wie weet ook een blije hulphond.
Diezelfde week ging ik met Valys begeleid. Net als met de regio taxi ben ik blij dat Valys bestaat. Al spreekt het vanzelf dat ik liever zelf had kunnen rijden. Igor en ik werden mooi op tijd thuis opgehaald met een taxi en afgezet bij het station. Daar stond de begeleider al klaar. De begeleider liep met ons mee naar de trein. Ik kreeg een reismaatje om mijn nek. Een apparaatje waarmee ik contact kon maken met Valys. Mocht dit nodig zijn. Daarna stapten we in de trein en zeiden de begeleider en ik elkaar gedag. De trein vertrok. Igor had zijn ochtendslaapje nog niet uit en ging lekker liggen slapen. Ik zat relaxed op een bankje. Lachend realiseerde ik me dat mijn reismaatje en ik elkaar net pas kenden en gelijk al behoorlijk intiem waren. Hij hing gelijk al om mijn nek.
Op het station van Deventer stapten Igor, ik en mijn reismaatje vol zelfvertrouwen uit de trein. Op het perron wachtten we op een begeleider van Valys. Er kwam niemand. Na een poosje besloot ik dan toch maar eens op het knopje van mijn reismaatje te drukken. Hij hing niet voor niets de hele treinreis om mijn nek. Ik drukte op het knopje. Er gebeurde helemaal niets. Ik drukte nog een keer. Weer niets. Ik pakte mijn telefoon ook wel bekend als mijn multifunctionele minnaar. Die me zo gezellig mijn oren van mijn kop kletst. Ik belde Valys en kwam in een keuzemenu terecht. Door alle geluiden om me heen kon ik het moeilijk verstaan. Ik verbrak de verbinding. De trein naar Almelo die ik moest hebben vertrok bijna. Uit automatisme keek ik om me heen. Overal donker. De duisternis vloog me aan. Igor legde geruststellend zijn kop tegen me aan. Ik aaide zijn krullenkop en haalde diep adem. Ik voelde me rustiger worden. Ik knuffelde Igor en zei tegen hem dat hij mijn toppertje is en mijn Breezer ananas. Mijn koosnaampje voor hem. Onbewust geïnspireerd op dat vrolijke foute liedje. Igor likte mijn hand en ik zei dat het vrouwtje even een hulplijn ging in schakelen.
Ik hoorde stemmen om me heen en vroeg of iemand ons wilde helpen. Een vriendelijke mevrouw bracht ons naar een medewerker van NS. Deze medewerker bracht ons naar de goede trein. In de trein werden we naar mijn podcastmaatje en zijn geleidehond gebracht. Ik bedankte de medewerker voor de hulp. Dat onbetrouwbare reismaatje stopte ik diep weg in mijn tas. De rest van de dag verliep goed en was heel gezellig. We hebben mooie opnames gemaakt voor Leef je uit! en ons zelf ook uit kunnen leven.
Ik kreeg excuses van Valys. De begeleider had op de verkeerde plek gestaan. Het reismaatje had het moeten doen, maar was waarschijnlijk niet goed opgeladen. De volgende keer willen ze graag het reismaatje terug. Ik zei tegen degene aan de telefoon dat ik niet weet wanneer dat is. Ik moet eerst weer wat vertrouwen hebben in Valys begeleid om er mee te reizen. Het reismaatje logeert nu voorlopig bij mij en dat terwijl ik behoorlijk op hem ben af geknapt. Ik wil hem nooit meer zien. In dit geval is mijn blindheid een uitkomst.
Diezelfde week reisden Igor en ik met een taxi. Igor lag lekker op de achterbank bij me op schoot. Hij is een schoothondje in een groot lichaam. De chauffeur en ik hadden een leuk gesprek. De chauffeur vroeg naar mijn favoriete muziek en zette Paul de Leeuw voor me op. Ook omschreef hij van alles wat hij onderweg zag. Mannen in oranje pakken die het groen in de berm aan het knippen waren. Dat verklaarde waarom het zo naar pas gemaaid gras rook. Zo lekker. Ook omschreef hij de volle maan. Oranje en geel verlicht met grijze contouren. Zo mooi. Ik zag het voor me.
Een week later reed de taxi weer voor. Met dezelfde chauffeur. Ik hoorde de muziek van Paul al. Lachend zei de chauffeur dat de discotaxi kwam voor rijden. Igor en ik ploften gezellig samen op de achterbank. Onderweg vertelde de chauffeur weer van alles wat we tegen kwamen. Zo reden er motorrijders voorbij. Iemand op een motor van Honda, iemand op een Harley Davidson en iemand op een paarse motor met drie wielen. Die laatste was mijn favoriet. In Haarlem vloog er een KLM-vliegtuig laag over om te landen. Hier moest Igor even voor gaan zitten. Van verbazing viel zijn bek open en ik hoorde hem denken: Wat doet die blauwe vogel nou hier? Die was toch op het Eurovisie Songfestival? Ik stond even in gedachte stil bij die blauwe vogel. Die staat symbool voor de verbinding tussen de levenden en de doden. Dat vind ik zo mooi en troostrijk. Ik gaf Igor een knuffel en fluisterde in zijn oor: Welkom in Europa jongen, jij bent mijn liefste en knapste reismaatje. Mijn toppertje en mijn Breezer Anas. Met een tevreden zucht plofte Igor weer bij me op schoot. Ik aaide zijn krullen. De chauffeur zette Paul weer harder. Ik genoot. Zo mooi kan een taxirit zijn.
Marjolein
Lightless life
Mei 2024
We gingen gezellig met ons viertjes naar Europapark. Mijn man en tieners gingen samen in allerlei spannende attracties en ik zat op een bankje muziek te luisteren. Onze kinderen kwamen vragen of ik mee ging in een soort snellere versie van Droomvlucht. Dat vond ik spannend, maar ik ging toch mee. Omdat ik blind ben mocht ik vanwege de veiligheid niet in de gewone wachtrij. We moesten ons melden bij de uitgang van de attractie. Daar kreeg ik te horen dat ik eigenlijk een speciale kaart moest laten zien. Deze kaart konden we ophalen bij de informatiebalie. Voor deze keer mocht ik mee zonder kaart. De attractie vond ik best hard gaan en ik had kriebels in mijn buik.
Later bij de informatiebalie vroegen ze in het Engels met Duits accent om mijn gehandicaptenparkeerkaart. Ik probeerde zo goed mogelijk uit te leggen dat ik geen gehandicaptenparkeerkaart heb. Omdat ik niet kan autorijden omdat ik blind ben. Voor een passagierskaart kom ik niet in aanmerking omdat ik kan lopen. Ze wilden toch bewijs zien dat ik blind ben. Ze vroegen om een doktersverklaring. Die heb ik niet omdat dit in Nederland niet gebruikelijk is. Stond ik daar met mijn stok en regenboog oog bij de balie waar ik net nog tegenaan was gelopen me te verbazen over deze gang van zaken. Ik liet mijn ov-begeleiderskaart zien. Helaas werd dit niet geaccepteerd als bewijs. Inmiddels stonden de tranen in mijn prothese ogen. Ik zei dat ik dan wel in de gewone wachtrij wilde wachten. Dat mocht niet van de medewerkers omdat ik blind ben. Ik zei dat ik daarom ook die kaart nodig had. Vooruit voor deze keer kreeg ik een kaart voor zes attracties. De volgende keer moest ik echt kunnen bewijzen dat ik blind ben. Geëmotioneerd liep ik het kantoortje uit. Ik vertelde dit aan onze kinderen. Mijn dochter riep verontwaardigd: De volgende keer neem ik een zuignapje mee en haal ik voor de ogen van die medewerkers jouw ogen eruit. Dan hebben ze hun bewijs. We schoten in de lach. Mijn dochter zou dan ook wel even omschrijven hoe die medewerkers keken. Lachend liepen we naar een kinderachtbaan.
Onderweg naar die kinderachtbaan besloot ik mee te gaan in de Moulin rouge achtbaan. Volgens mijn tieners veel spannender dan die kinderachtbaan. Ik kon in zes attracties. Dus ik besloot die kaart dan ook goed te gebruiken. Daar gingen we. Eerst langzaam naar boven in het karretje. Ik hoorde de Cancan. Eerst langzaam en toen steeds sneller. Ineens gingen we keihard naar beneden en allerlei kanten op. Mijn man omschreef wat we allemaal tegen kwamen onderweg. Ik hoorde iets over de Eiffeltoren en de Moulin rouge. Ik hoorde er niet veel van omdat ik vooral hard gilde. Ik kneep mijn ogen stijf dicht en vroeg me af hoe ik in het Duits moest zeggen dat ik mijn Vlieg met me mee naar de regenboog oog ben verloren. Een beetje trillerig stapte ik na het ritje uit het karretje van de achtbaan. Mijn tieners vonden me stoer en mijn man zei dat mijn ogen er nog in zaten. Waarop mijn dochter zei dat dat jammer was omdat ze anders gelijk hun bewijs hadden dat ik blind ben. Lachend ging ik even bijkomen op een bankje. Die middag ging ik in meerdere achtbanen, in de zweefmolen en nog een keer in die soort snelle Droomvlucht. Die vond ik toen helemaal niet meer zo snel. We hadden een heerlijke tijd.
Dit soort mooie momenten geven me zoveel positieve energie. Samen met mijn moeder en goede vrienden ging ik naar een theatercollege met Paul de Leeuw. Het was een heel mooi theatercollege. Twee dagen later was Paul jarig. Ik had een cadeautje voor hem mee genomen dat ik na de voorstelling mocht geven. Bonbons van Puur gelukkig. Ik word puur gelukkig van Paul en dat geef ik hem graag terug. Zo leuk om hem even te spreken en dat hij me herkende. En dat hij met me op de foto wilde. Ook al kan ik foto’s niet meer zien, ik word er wel blij van.
Een half jaar geleden hoorde ik dat er een podcast zou komen waarin Nikkie de Jager BN’ers zou gaan interviewen in het donker. Met het idee dat mensen mogelijk openhartiger zijn als je elkaar niet kan aankijken. Ik vond dit zo’n leuk concept. Ik besprak dit met mijn collega. Ik vroeg aan haar of zij vond dat ik openhartiger ben geworden sinds ik blind ben en dus in het donker leef. Lachend zei ze dat ik altijd al een open boek was en dat dit zo is gebleven. Ze vond me hierin niets veranderd. Ook met een andere bekende besprak ik het idee van de podcast. We zagen er ook gelijk een mooi tv-format in. BN’ers en vooruit ook onbekende Nederlanders opdrachten laten doen in het donker. Dat lijkt ons wel wat.
Ik dacht hier niet meer aan. Tot ik hoorde dat Paul de Leeuw was geïnterviewd in het donker. Een paar weken later luisterde ik de aflevering van Lightless lounge terug waarin Nikkie de Jager en Wes van Os Paul interviewden in het pikdonker. Ik vond het zo bijzonder dat Paul daar hetzelfde zag als ik toen hij dat ook zei. Zo mooi.
Ik heb ook andere afleveringen terug geluisterd. Een mooie podcast. Mooi om de reacties op het donker te horen en wat het met mensen doet. Hier leef ik elke dag in. Ook nemen de BN’ers een item mee dat veel voor hen betekent of iets symboliseert. Het aan elkaar doorgeven van het item is vaak lastig in het donker. Zo herkenbaar. Iemand nam een knuffeltje mee en iemand anders een zakje dat ruikt naar lavendel. Paul had een oestermes bij zich. Dat symbool staat voor zijn liefde voor koken. Ik vond een oestermes wel een spannende keuze om mee te nemen in het donker. Ze gaven het gelukkig voorzichtig aan elkaar door.
Ik dacht na over welk item ik mee zou nemen. Als klein meisje kreeg ik van mijn vader een beeldje van een paardje. Dat staat op mijn nachtkastje. Als ik het vasthoud zie ik mijn vader voor me. En het gedichtje dat mijn vader in het ziekenhuis voor me schreef. Voor in mijn poëziealbum. Omdat ik bang ben dat er iets mee gebeurt zou ik denk ik toch voor iets anders kiezen. Er kwam een herinnering bij me op. Mijn zoontje was een jaar of twee. Hij was met zijn pappa naar de winkel geweest. Blij kwam hij aan rennen met een cadeautje voor mij. Ik pakte het uit. Het was een doosje met verzamel cd’s van Paul de Leeuw. Blij gaf ik mijn zoontje een knuffel en bedankte hem voor het mooie cadeau. Mijn zoontje wees naar de foto op het hoesje en zei met zijn vrolijke hoge stemmetje in zijn peutertaaltje dat er een meneer op staat. Hij zette hierbij een knappe imitatie van een leeuw neer. Zo lief. Mijn zoontje rende naar zijn vader en zei blij: Mamma mooi meneer en weer een mooie imitatie van een leeuw. Zijn babyzusje werd wakker. Mijn zoontje rende naar haar bedje en riep vrolijk haar naam. Hij vertelde haar over pappa en winkel en mamma mooi en meneer met speciaal voor zijn zusje de allerstoerste imitatie van een leeuw. Zijn zusje moest hard lachen om haar grote broer. Dus herhaalde hij zijn leeuwen imitatie meerdere keren en hadden ze samen de grootste lol. Mijn man en ik keken trots en vertederd naar onze kanjers. Op dat moment kon ik nog niet vermoeden wat die cd’s voor me zouden gaan betekenen.
Ik vond Paul altijd al leuk. Ik zie nog voor me hoe ik op mijn zesde op tv bij Sterrenslag Paul op een scooter aan zag komen rijden. Recht mijn hart in. Ik was onder de indruk van hem en van Sandra Reemer en Frizzle Sizzle. Tijdens mijn oogziekte nam ik de cd’s mee naar het ziekenhuis. In de wachtkamer luisterde ik er naar op een Daisy speler. Een apparaatje waar je luisterboeken en cd’s op kan afspelen. Pauls vertrouwde stem gaf me moed om alle onderzoeken en controles aan te kunnen. ‘’S nachts lag ik vaak wakker van de pijn en omdat ik zo bang was voor een toekomst in het donker. Ik wilde mijn man niet wakker maken. Hij had zijn slaap ook hard nodig. Dan pakte ik mijn Daisy speler en koptelefoon van mijn nachtkastje en luisterde naar Pauls mooie vertrouwde stem. Dan werd ik rustig en kreeg ik weer vertrouwen in de toekomst. Ook al zou ik moeten leven in het donker. Vriendinnen omschreven dit later als Marjolein en haar nachten met Paul. Klinkt gelijk veel gezelliger en spannender en past goed in mijn avontuurtjes in het donker.
Door een aantal nare gebeurtenissen ben ik nu weer regelmatig heel bang in het donker. Ik werk er hard aan om dit te overwinnen en heb er vertrouwen in dat dit goed komt. Gelukkig kan ik dankzij Spotify nu overal naar Pauls mooie vertrouwde stem luisteren. Live in de studio of het theater ben ik helemaal gelukkig. Of puur gelukkig net als de bonbons. Ook van mooie belevenissen met mijn prachtige gezin word ik heel gelukkig. Daar wil ik best even mijn ogen voor uit doen.
Marjolein
Tranen en troost
april 2024
Vandaag ga ik weer proberen om een avontuurtje in het donker te schrijven. Dat is me een hele tijd niet gelukt. Eind november is onze lieve collega Karen onverwachts overleden. Zij las mijn verhalen altijd als eerste en deelde het op onze Facebook pagina. Ik vond het zo verdrietig om iets te schrijven wat zij niet meer zou lezen. Toch ga ik het nu weer proberen. Karen moedigde me aan om te schrijven en genoot van mijn verhalen. Ook geloofde ze dat ik ooit een boek ga uitbrengen. Lachend zei ze dan dat ik haar wel moet noemen in het dankwoord. Dat beloofde ik haar.
In deze moeilijke tijd luister ik veel naar het nummer Het komt wel goed van Paul de Leeuw en Simon Keizer. Paul Simon dus. Dit nummer sleepte me overal doorheen. Ondanks alles maakte ik ook mooie dingen mee. Zo ging ik samen met mijn dochter naar Mamma Mia de musical met inleiding en audiodescriptie door Komt het zien. Toen ik hoogzwanger was van mijn dochter heb ik de film twee keer in de bios gezien. Omdat ik er zo blij van werd. Nu ruim vijftien jaar later beleefden we het samen. We genoten van het prachtige verhaal en de geweldige muziek van ABBA. Bij het nummer De tijd glijdt door mijn vingers kreeg ik tranen in mijn ogen. Ik zag voor me hoe ik samen met mijn geleidehond Harvey mijn kinderen naar school bracht. Op dat moment wist ik nog niet dat ik blind ging worden. Gelukkig maar. Ik heb zo onbezorgd kunnen leven en genieten van alle mooie momenten. Mooi dat ik nog steeds deze beelden voor me kan zien. Zo waardevol.
Mijn vriendin en ik hadden het over toen onze kinderen klein waren. Er kwam een mooie herinnering boven. Ik ging met mijn baby in de kinderwagen met de bus. Voorzichtig stapte ik met kinderwagen en al in. De chauffeur hield me tegen en zei dat ik de kinderwagen moest inklappen. Geschrokken keek ik van mijn slapende zoontje naar de chauffeur. Hij was onverbiddelijk. Ik moest de kinderwagen inklappen. Voorzichtig stapte ik weer uit de bus. Ik stuntelde wat met mijn stok en haalde voorzichtig mijn zoontje uit de wagen. Ik vroeg me af waar ik hem veilig kon laten terwijl ik de wagen ging inklappen. Ik kon mijn baby moeilijk op straat leggen en ik ging hem ook echt niet aan een vreemde geven. Ineens wist ik het. Snel ging ik de bus in en gaf mijn baby aan de chauffeur. Ik vertrouwde er op dat de chauffeur wel bij zijn bus zou blijven en er niet met mijn zoontje vandoor zou gaan. Nu was het de chauffeur die geschrokken keek en overdonderd mijn baby aan pakte. Snel ging ik weer naar buiten om de kinderwagen uit elkaar te halen. Dat viel nog niet mee. Ik legde mijn stok op de grond. Die rolde er vandoor. Ik raapte hem snel op en gaf er een voorbijganger bijna een zwiep mee. Ik ging vlug verder met de wagen en kreeg gelukkig hulp van andere passagiers. Mijn zoontje was inmiddels wakker geworden. Hij was heel eenkennig en begon heel hard te huilen in de armen van de chauffeur. Na zeker 10 minuten zat ik met ingeklapte wagen en al in de bus. Opgelucht nam ik mijn rood aangelopen baby over van de net zo rood aangelopen chauffeur. We konden vertrekken. Met enige vertraging. Dat wel. Bij de halte waar ik eruit moest begon dit hele ritueel weer van voren af aan. Ik had mijn baby net weer stil gekregen en de chauffeur had weer enigszins zijn eigen kleur terug, maar ja de wagen moest ook weer in elkaar. Weer gaf ik mijn baby aan de chauffeur. Weer huilen. Mijn baby dan. Al scheelde het niet veel of de chauffeur begon ook te huilen. Gelukkig kwamen er weer wat passagiers in actie om me te helpen. Deze keer iets sneller nam ik mijn baby weer over van de chauffeur. Opgelucht en met aan iedere haar een zweetdruppel legde ik mijn zoontje weer in de kinderwagen. De bus vertrok met nog meer vertraging. Een tijdje later moest ik weer met de bus. Ik zag er tegenop om weer te moeten stuntelen met de kinderwagen, maar ja ik had weinig keus. Dit was veiliger dan dat ik zelf zou gaan rijden. De deur van de bus ging open en ik wilde mijn baby al uit de wagen halen. Ik hoorde een wel heel bekende chauffeur zeggen dat ik mijn baby wel in de wagen mocht laten liggen en dat ik wel zo mee mocht. Opluchting stroomde door me heen en vast ook bij de chauffeur. Ik vermoed dat dit verhaal bij zijn collega’s rond is gegaan. Vanaf die dag hoefde ik nooit meer mijn zoontje en later mijn dochtertje uit de wagen te halen.
Inmiddels is mijn zoon 17 en mijn dochter 15 jaar. De mooie herinneringen kan ik gelukkig nog voor me zien en ik ben dankbaar dat ik mijn man en kinderen elke dag mag meemaken. We beleven zoveel moois. Eind november kreeg ik te horen dat ik was genomineerd voor de Arnhemse stadsprijs vrijwilliger van het jaar. Een hele eer en erkenning. Dit werd gevierd met taart en Igor en ik kregen een feestelijk lintje op gespeld. Ik was zo blij en tegelijkertijd ook zo verdrietig. Hier had Karen bij moeten zijn. Mijn collega’s zeiden dat Karen zo trots zou zijn geweest. Hier hield ik me aan vast. Ik was ook zo dankbaar voor de nominatie. Alle emoties gingen door me heen en toen moest de feestelijke avond nog beginnen. Aan het begin van het feest liep ik met mijn gezin mee in een feestelijke stoet door de zaal. We genoten van muziek, dans en toespraken. Vanwege de harde muziek had ik besloten om Igor een vrije avond te geven. Honden horen veel beter dan mensen en Igor heeft goede arbeidsvoorwaarden.Toen de prijs voor de Arnhemse stadsprijs vrijwilliger van het jaar voor individuen werd uitgereikt werd ik opgehaald door prins Carnaval. De andere twee genomineerden doen ook heel goed werk en ik verwachtte dat een van hen de prijs zou gaan winnen. Ik vond de nominatie al een hele eer. Ik hoorde onze burgemeester zeggen: De prijs gaat naar mevrouw… Ik zie mezelf nog steeds niet als mevrouw en ging er vanuit dat de prijs naar de andere genomineerde mevrouw zou gaan. Grappig genoeg dacht mijn moeder die ook in de zaal zat hetzelfde als ik. Onze burgemeester zei dat de prijs gaat naar mevrouw Marjolein van den Broek. Verbaasd realiseerde ik me dat ik had gewonnen. Zo mooi en zo’n grote eer. Trots luisterde ik naar de mooie woorden van de burgemeester. In gedachte bedankte ik Karen voor alles en al mijn lieve collega’s voor al het moois dat ik mag doen en het vertrouwen dat ik krijg. Ook bedankte ik in gedachte mijn mooie gezin en familie, vrienden en Igor voor alles.
Marjolein