Samen kijken naar de sterren
februari 2025
Er wordt wel eens gezegd dat honden op hun baasjes gaan lijken. Ik ben geen held in het donker. Igor ook niet. Toch heeft hij dit niet van mij. Want ik kan niet zien wanneer het gaat schemeren. Igor is dan heel alert en gaat dan sluipend de hoek om. Ik heb hem verzekerd dat er geen leeuwen en tijgers in onze woonwijk wonen en zelfs geen verdwaald nijlpaard. Wel een heleboel buurpoezen moet ik eerlijkheidshalve toegeven. Sommige van die buurpoezen maken een geluid dat erg in de buurt komt van het geluid dat een tijger maakt. Dus ik begrijp Igor goed.
Aan het eind van een middag liepen Igor en ik naar huis. Aan Igors alertheid te merken begon het te schemeren. Het was heel stil op straat. Het voelde een beetje verlaten. Vanuit het niets stak de wind op. Aan Igors reactie te merken sloop er een buurpoes langs en een windgong begon onheilspellend te klingelen. Ik waande me in een horrorfilm. Uit automatisme deed ik mijn handen voor mijn ogen. Tot ik me af vroeg wat ik nou toch stond te doen. We moesten naar huis. Sluipend liepen Igor en ik door de straten. Ondanks de horrorachtige setting kwamen we veilig thuis.
Ik werk er hard aan om mijn relatie met het donker of Dolly de duisternis zoals ik haar noem te verbeteren. Ook kreeg ik het advies om een positieve tegenhanger voor haar te verzinnen. Ik bedacht allerlei namen in combinatie met licht of zon. Tijdens het wandelen met Igor schoot me ineens een leuke naam te binnen. Polly plezier. Dolly en Polly vind ik wel lekker klinken. Dolly en Polly kunnen zo een zanggroepje beginnen. Naast Dolly de duisternis heb ik gelukkig ook veel Polly plezier in mijn leven. Dat licht in mijn leven brengt.
Als je niet meer romantisch met je man naar de sterren kan kijken dan moet je toch iets anders verzinnen. Naar de opnames van Ranking the stars is een goed alternatief. We hebben genoten en gelachen. Het was extra leuk dat we daar een andere lieve fan van Paul tegen kwamen. Heel gezellig. Naast dat ik het leuk vind om de opnames bij te wonen voelt het soms ook als een gezellige reünie.
Een paar weken later ging ik samen met mijn man en onze tieners naar de opname van Stars on Stage. Dat samen naar de sterren kijken smaakte naar meer. Bij Stars on Stage zingen bekende Nederlanders nummers uit musicals en leven ze zich helemaal in de scène in. Het was heel mooi.
Ik dacht terug aan al die mooie musicals die we hebben gezien. Laatst was ik nog met mijn zoon naar Shrek de musical. Met live audiodescriptie en meet and feel door Komt het zien. Zo mochten we onder andere het masker van de kleine Shrek voelen en het koekenmannetje. De musical was grappig en er werd mooi gezongen. Ook de treinreis met mijn zoon naar Amersfoort was een mooi avontuur.
Een andere mooie musical met Komt het zien was Jesus Christ Superstar. Mijn man en ik waren hier vorig jaar heel toepasselijk op tweede Paasdag. Met alle bekende nummers en Hilbert als blindentolk werd het een prachtige middag. Door de ogen van Hilbert kon ik na al die jaren Paul weer zien. Dat ontroerde me. Zijn scène was heel bloederig. Dus ik zat wel met mijn handen voor mijn ogen.
Toen ik het laatst met iemand had over de uitdagingen die ik tegen kom maakte hij de opmerking: Zonder wrijving geen glans. Zo waar. Met Dolly de duisternis heb ik vaak wrijving. Met Polly plezier en al die stralende sterren is er gelukkig ook veel glans.
Marjolein
Ik kan de boom in
januari 2025
Mijn blinde beste vriendin werkt bij de gemeente. Ergens begin januari vertelde ze me dat ze veel meldingen kregen over zwerfkerstbomen. Dat vond ik zo’n lief woord. Ik begrijp die kerstbomen heel goed. Ongeveer vanaf Sinterklaas tot pakweg Drie koningen heb je mooi staan wezen in een gezellige woonkamer. Met ballen of moet ik zeggen ornamenten, slingers, lichtjes en noem maar op. Met een piek of ster op je kuif. En dan word je afgetuigd en buiten gezet. In de kou. Zonder al je versiersels en met veel minder naalden dan toen je zo liefdevol het huis werd in gedragen. Daar sta je dan. Op een sfeerloze plek. Meestal in de buurt van containers. En dan moet blue monday nog komen. Dan snap ik wel dat het in al je takken gaat kriebelen en dat je droomt van warmere of juist koudere oorden. Een dikke maand heb je staan shinen met al die kerstversiering. Dus een backpack dragen gaat ook wel lukken. Zo begint een kerstboom aan zijn zwerversbestaan.
Op een vroege koude morgen half januari liep ik tijdens het wandelen met Igor te dromen. Ik was nog niet helemaal wakker. Totdat Igor abrupt op de rem ging staan. Hij stak zijn neus in de lucht en keek om zich heen. Ik wachtte geduldig. Igor weigerde om verder te lopen. Voorzichtig stak ik mijn stok vooruit. Ik voelde takken en rook de geur van een kerstboom. Er kwam een aardige buurman aan die vroeg of hij me kon helpen. Dat vond ik fijn. Hij vertelde dat er een kerstboom languit op de stoep lag. We konden er niet langs. Aan de ene kant stonden schuttingen en aan de andere kant stonden geparkeerde auto’s. De buurman liep met ons mee over de weg. Daarna konden Igor en ik het weer zelf. Ik bedankte de buurman en liep verder. Even later realiseerde ik me dat we net een heuse zwerfkerstboom hadden ontmoet. Gewoon zomaar in het wild. Al vond ik dit exemplaar wel zielig. Hij was niet echt ver gekomen. Ik had een beetje medelijden met deze kerstboom, maar ik had hem wel even gevoeld.
Er schoot me een lied van Maartje en Kine te binnen. Dat ze begin november op de Oogbeurs hadden gezongen voor het 10 jarig bestaan van de Oogvereniging. Zachtjes begon ik te zingen: Ik kan een boom zien met mijn handen. Ik kan de geur van de magnolia vangen. Ik kan horen wat de merel zijn geliefde belooft. Ik zie de hele wereld in mijn hoofd. Hier werd ik helemaal blij van.
Ruim een maand na dit optreden op de Oogbeurs traden Maartje en Kine op in het theater in mijn woonplaats. Met Gospelkoor Desire mochten we een paar nummers meezingen in hun voorstelling Sneeuwbeesten. Op het podium was het een groot feest. Een enorme eer om te mogen doen. Ik denk dat ik nog harder straalde dan de gemiddelde kerstboom in december.
De volgende morgen had ik een van de nummers in mijn hoofd. Tijdens het wandelen met Igor zong ik zachtjes Eenzaam wantje. Het lied gaat over een verloren wantje. Het aller koudste wantje van heel deze eeuw. Hij is zijn wederhelft kwijt en denkt terug aan hoe de kindjes speelden, lachten en zwaaiden. Toen ze hem nog aan hadden. Een mooi lied en ook wel zielig.
Ik zag beelden voor me van toen mijn kinderen klein waren. Hoe ze speelden in de sneeuw. Van een heuvel af met de slee, sneeuwballen gooien en een sneeuwpop maken. Om eenzame wantjes te voorkomen zaten de wantjes vast aan een touwtje door de mouwen van hun jas. Soms gebeurde het toch dat een erg avontuurlijk wantje zich ook van dit touwtje wist te bevrijden en zo alsnog een eenzaam wantje werd.
Ik hoop dat er ergens een warme plek is die de eenzame wantjes weten te vinden. Waar ze met open armen worden ontvangen. En waar ze onder het genot van warme chocomelk met elkaar kunnen sparren over hun eenzame bestaan. Dat ze steun aan elkaar hebben en ervaringen en tips kunnen uitwisselen. En dat daar ook plek is voor een eenzame kerstboom. Ademloos luisterden de wantjes naar zijn verhaal. Over hoe de kerstboom vol goede voornemens wat van de wereld wilde gaan zien. Enthousiast begon hij te zwerven. Dit bleek hij te hebben onderschat. Van pure vermoeidheid viel hij in slaap op de stoep. Hij schrok wakker en zag een wat verbaasd kijkende geleidehond met zijn neus in de lucht en zijn blinde vrouwtje die zachtjes aan hem voelde met haar stok. De hond droeg een groene lichtjes halsband. Daardoor dacht hij terug aan hoe gelukkig hij was geweest met al zijn lichtjes, ballen, slingers en een piek tijdens de feestmaand. Deze gelukkige herinneringen gaven hem de kracht om op te staan en de wereld verder te gaan ontdekken. Zo was hij bij de lotgenotengroep voor eenzame wantjes terecht gekomen. Als ze hun wederhelft nog hadden gehad hadden de wantjes na het horen van zijn verhaal voor de kerstboom geklapt. Nu gaven ze hem om beurten een high five. De aller coolste wantjes gaven de kerstboom een boks. Blij beantwoordde de kerstboom dit met zijn tak waar bijna geen naaldje meer aan zat.
En ze leefden nog lang en gelukkig.
Marjolein