Heftig en heerlijk
december 2017
Mijn geleidehond Harvey en ik zijn een superteam. Een tijdje geleden stapten we bij het station uit de bus. Eenmaal buiten bleek dat de chauffeur de bus op een andere plek had neergezet. Ik had geen idee waar ik was, op de stoep of op de straat. Om me heen hoorde ik allemaal bussen rijden. Dan is blind zijn echt eng, ik voelde me zo kwetsbaar. Harvey bracht me heel relaxed naar een veilige plek, mijn held. Ik ben zo blij met hem.
Een andere keer stonden we op de trein te wachten, toen er werd omgeroepen dat er zakkenrollers actief waren. Harvey voelde mijn spanning en legde zijn kop tegen mijn been en maakte zich extra groot. Dankzij mijn stoere hond voelde ik me gelijk weer een stuk veiliger.
Soms kan ik me echt opgesloten voelen in het blind zijn. Dan vind ik het heel moeilijk dat het altijd donker is. Dan wil ik gewoon graag naar iets moois kunnen kijken, licht en veel kleur. En blind zijn is soms ook gewoon heel onhandig.
Laatst was ik met mijn man een dagje naar de sauna. In het zwembad wilde ik wat tegen hem zeggen. Ik zwom naar hem toe en begon enthousiast te vertellen. Waarop een andere mannenstem zei dat hij mijn man niet was. Achter me hoorde ik mijn man vragen wat ik nou aan het doen was. Oeps,De beide heren konden er gelukkig om lachen en ik ook met een rode kop. De rest van de dag bleven mijn man en ik nog dichter bij elkaar.
Mijn dochter zie ik later nog wel eens de audiodescriptie inspreken voor film, tv en theater. Als ik op haar kamer kom hoor ik haar vaak iets zeggen als : Het meisje met de blonde krullen loopt door haar kamer. Ze kijkt in de spiegel en lacht, ze draagt een lichtroze jurk met donkerroze eekhoorntjes. Of dan ben ik aan het tandenpoetsen en dan hoor ik haar zeggen: Mama is op de badkamer aan het tandenpoetsen met een blauwe elektrische tandenborstel. Ze moet nu lachen en dat is niet handig met tandpasta in je mond. Ik kan hier zo van genieten en dankzij haar beschrijvingen heb ik er beelden bij en zie ik het voor me.
Ook mijn zoon kan mij heel goed iets uitleggen. Tijdens een vakantie durfde ik niet van de glijbaan in het zwembad. Hij was er al meerdere keren vanaf geweest en besloot hem voor mij even te gaan testen met zijn ogen dicht. Zijn zusje vond dit een heel goed plan van haar grote broer. Samen gingen ze van de glijbaan met hun ogen dicht. Hun gezamenlijke conclusie was dat mama best van deze glijbaan kon gaan. Mijn zoon vertelde me van te voren precies hoe de glijbaan ging, dus hoeveel bochten erin zaten en waar ik die kon verwachten. En dat er op het eind een heuveltje was en dat ik dan in het water zou plonzen. Mijn dochter verzekerde me dat je echt niet hard van de glijbaan ging, zelfs niet bij het heuveltje op het laatst. Eenmaal alle trappen opgelopen vertelde mijn zoon wanneer het stoplicht van de glijbaan op groen ging en daar ging ik. In de glijbaan dacht ik aan wat mijn zoon had gezegd en ik was dus goed voorbereid op de bochten en het heuveltje op het laatst. Onderaan de glijbaan in het water stonden mijn man en dochter op me te wachten. Die vakantie ben ik nog vaak van deze glijbaan gegaan.
Bang in het donker zal ik blijven. Ik volg maar gewoon mijn hart. Harvey. En de audiodescriptie van mijn man en onze kinderen.
Marjolein
Lekker licht
november 2017
Volgende maand ben ik drie jaar blind. Die dag een week voor Kerst blijft beladen. Om er niet zoveel mee bezig te zijn besloot ik vorig jaar op die bewuste datum gezellig met mijn man en kinderen naar een mooi zwembad in Duitsland te gaan. Toen ik die morgen wakker werd hoorde ik mijn dochter enthousiast tegen haar broer roepen dat we vandaag mama’s ogendag gingen vieren. Ik was meteen in een feeststemming en voelde me zelfs een beetje jarig. Het werd een heerlijke dag.
Natuurlijk dacht ik ook nog wel aan die dramatische dag waarop ik blind werd. Vaker nog dacht ik aan de dag waarop ik een jaar blind was en Paul de Leeuw in de schouwburg speciaal voor mij Een miljoen keer zong. Zo bijzonder, dat deze moeilijke dag zo mooi kon worden.
In deze tijd van het jaar denk ik vaak terug aan de periode waarin ik steeds minder ging zien en afscheid moest nemen van het letterlijk kijken naar alles. Ook al was ik vanaf mijn geboorte slechtziend, blind worden was voor mij ook een verschil van dag en nacht. Na de operatie was ik eindelijk pijnvrij. En het was donker voor altijd. En dat terwijl ik bang ben in het donker.
Een half jaar na de operatie maakte ik kennis met audiodescriptie. Samen met mijn moeder ging ik naar de lancering van de Earcatch app toen nog Watson genaamd. Ik wist niet precies wat ik kon verwachten. Tijdens de film moest ik lachen en huilen van geluk. Een half jaar daarvoor had ik nog afscheid genomen van het letterlijk kijken naar alles, dus ook naar het letterlijk kijken naar film en tv. Dankzij deze app kon ik nu de film beter volgen dan ik ooit had gekund. Ik had ineens een stukje zicht terug.
Dankzij het Nederlands Filmfonds komen er gelukkig steeds meer Nederlandse films bij die voorzien zijn van audiodescriptie via de Earcatch app. Het is zo fijn om weer samen met mijn kinderen te kunnen lachen om iets grappigs op het scherm. Dankzij audiodescriptie bij Penoza kon ik mijn man ook eindelijk eens de verhaallijn uitleggen. Dankzij audiodescriptie bij Boer zoekt vrouw kon ik eindelijk met vriendinnen en collega’s meepraten over welke boer ik nou het knapst vond.
Toen Bartiméus mensen zocht voor het audiodescriptie promoteam, wilde ik hier heel graag deel van uitmaken. Maar visueel ingesteld als ik ben zag ik eerst nog wat beren op de weg. Mijn man zei: Twijfel jij rustig verder, dan typ ik vast jouw cv.
Het is fantastisch om met de kleinste bios van Nederland en ons geweldige team door Nederland te touren om mensen kennis te laten maken met audiodescriptie. We krijgen zoveel hartverwarmende reacties. En het gaat goed met onze petitie voor meer audiodescriptie op www.ikwilad.nl
Ik ben blij met elke handtekening, er kunnen er natuurlijk altijd meer bij.
Natuurlijk vind ik dat een petitie eigenlijk helemaal niet nodig zou moeten zijn. Nu het mogelijk is, zou het vanzelfsprekend moeten zijn dat tv programma’s worden voorzien van audiodescriptie.
Van de zomer mocht Bartiméus meedoen met Afas challange van de Afas foundation. Van te voren was ik een beetje bang om mijn tekst te vergeten. Even snel op een spiekbriefje kijken, gaat stekeblind echt niet meer lukken. Gelukkig ging onze presentatie heel goed. De reacties van de jury en het publiek waren heel positief. We wonnen de prijs voor de beste presentatie en het geldbedrag dat nodig is om het onderzoek naar de mogelijkheden voor audiodescriptie bij musicals te kunnen starten. En ik kreeg drie zoenen van juryvoorzitter Albert Verlinde. Een fantastische dag.
De dag waarop mijn droom uitkomt om weer samen met mijn man en kinderen te kunnen genieten van The Lion king en andere prachtige musicals komt steeds dichter bij.
Volgende maand ben ik dus drie jaar blind. Dat ik mijn man en kinderen dan al drie jaar niet meer letterlijk kan zien doet pijn. Ik ben heel dankbaar dat ik hen elke dag mag meemaken. En mama’s ogendag gaan we weer groots vieren. Een miljoen bedankjes voor dit mooie leven.
Marjolein
Prachtige plaatjes
oktober 2017
Iemand zei een tijdje geleden dat ik het leven leid van een ziende en dat terwijl ik blind ben. Dat klopt. Ik voel me helemaal niet blind en er zijn zelfs momenten dat ik het vergeet. Ook ren ik vaak weer door het huis en ben aan het multitasken als vanouds. Met wisselend resultaat, dat wel. Zo kwam mijn zoon eens verontwaardigd thuis omdat in zijn tas de broodtrommel van Frozen van zijn zusje zat in plaats van zijn eigen Toverland bakje. Een goed moment om ze voortaan zelf hun tas in te laten pakken. Ook loop ik regelmatig tegen openstaande deuren aan. Als ik geconcentreerd ben kan ik horen dat ze open staan. Maar ja concentratie, daar ontbreekt het me nog weleens aan.
Ik vind het bijzonder dat ik mijn andere zintuigen toch echt beter leer te gebruiken. Tijdens een wandeling genoot ik van de warmte van de zon en het ruisen van de wind door de bomen. Dat ik hierdoor mijn afslag miste en hopeloos verdwaalde, deed niets af aan dit geluksmoment.
Natuurlijk is er ook genoeg dat ik gewoon wil zien. Een optreden of wedstrijd van de kinderen bijvoorbeeld. Ik ga altijd mee. Ik vind het belangrijk om erbij te zijn voor de kinderen en voor mezelf. En gelukkig is er altijd iemand die mij vertelt wat er gebeurt, hoe ze eruit zien en wat ze doen. Mijn persoonlijke audiodescriptie dus.
Ik ben heel visueel ingesteld. Ik heb overal beelden bij. Of die beelden kloppen is de vraag. Zo was ik er van overtuigd dat mijn collega zwart haar had, bleek ze blond te zijn.
Onze pup Mario heb ik natuurlijk ook niet meer kunnen zien. Gelukkig houdt hij net als mijn geleidehond Harvey ook enorm van knuffelen. Een andere grote hobby van Mario is het verstoppen van schoenen. Met een blind vrouwtje is het effect nog veel leuker. Regelmatig kruip ik door de kamer en lig ik onder tafels en kasten op zoek naar die ene schoen. Vorige week lag ik nog onder de trampoline. Ook heb ik een keer toen het heel koud was in de stromende regen noodgedwongen de hond uitgelaten op sandalen. Wel zonder sokken, hoor. Sokken in sandalen, dat ziet er echt niet uit. Daar kan ik me als blinde zeker druk om maken.
Wat ik heel raar vind is dat ik mijn spiegelbeeld niet meer kan zien. Ik vraag me af of ik er in mijn hoofd altijd als die vrouw van 34 uit zal blijven zien. Gelukkig ben ik voor mijn twintigste al gestopt met het dragen van naveltruitjes en minirokkjes. Dus hotter Than my daughter zal ik hopelijk niet worden. Nee, dan een variatie daarop. Toen ik laatst met de kinderen naar de bios ging, vroeg mijn dochter in de bus waarom ik de Minions sokken van haar broer aanhad. Oeps.
Van de zomer had ik een belangrijke presentatie. Van te voren wilde ik nog even mijn uiterlijk checken. Stond ik daar in het damestoilet. Ik kroop zowat in de spiegel. Stekeblind gaat dit echt niet meer werken. De Presentatie ging gelukkig heel goed.
Wat ik altijd heel moeilijk vind is de jaarlijkse schoolfoto van de kinderen. `op de dag dat de fotograaf komt wil ik precies weten wat de kinderen aanhebben en hoe hun haar zit. Zodat ik me er een beeld bij kan vormen. En dan de dag dat de kinderen met de foto’s het schoolplein op komen rennen. Om me heen hoor ik trotse ouders de foto’s van hun kinderen bewonderen. En zo hoort het ook. Terwijl ik tegen mijn tranen vecht, is er gelukkig altijd wel iemand die ook de foto’s van mijn kinderen komt bewonderen en mij vertelt hoe ze erop staan. Zo waardevol. Eenmaal thuis plof ik samen met mijn kinderen en de foto’s op de bank. Ik houd hen stevig vast en luister naar hun verhalen. En net als elke ouder weet ik dat mijn kinderen echt de allermooiste zijn.
Marjolein
Spannende speurtocht
januari 2017
De eerste keer dat ik na de operatie alleen naar buiten ging was op zijn zachtst gezegd spannend. Gewapend met mijn witte stok met onderaan en soort van golfballetje ging ik de deur uit. Na een paar passen belandde ik al in de struikjes. Dapper ging ik verder. Met mijn stok volgde ik het gras en de tuinhekjes. Tot het moment waarop mijn golfballetje vast kwam te zitten in een gat in het hek. Op zich best knap, want zo makkelijk als hij erin ging zo moeilijk ging hij er weer uit. Na een hoop gepruts kon ik eindelijk verder en bedacht dat dit echt wel iets weg had van een speurtocht. Eenmaal weer hevig geconcentreerd aan het lopen, kwam er een vuilniswagen voorbij gedenderd. Van schrik sprong ik een gat in de lucht. Ik wist niet dat ik zo hoog kon springen. Het zag er vast komisch uit. En toen moest ik nog oversteken.
Bij het zebrapad aangekomen keek ik eerst links, daarna rechts en nog een keer links. Ja ja, bij de verkeerslessen op school heb ik goed opgelet. Stekeblind schiet dit niet op. Waar ik ook kijk, alles blijft zwart. Dus dan maar extra goed luisteren. En dan te bedenken dat je elektrische auto’s en fietsen niet hoort. Ik moest toch een keer gaan lopen. Ik stak mijn stok uit, haalde een keer diep adem en daar ging ik. Op het tussenstukje aangekomen reed er voor me een auto en achter me en bus. Wat voelde ik me kwetsbaar.
Ik was dan ook opgelucht toen ik weer thuis kwam. Alleen al om het feit dat mijn sleutel bleek te passen en ik dit keer dus niet voor de deur van de buren stond. Mijn man had van te voren nog gewaarschuwd dat als ik iemand hoorde zeggen: Buurvrouw wat doet u nu, ik moest maken dat ik weg kwam. Gelukkig was het mijn eigen man die op de bank zat. Met de telefoon binnen handbereik voor het geval ik zou bellen met de mededeling dat ik de weg kwijt was. Vanaf die dag liet hij me los in de wereld van overhangende takken, losliggende tegels, lantarenpalen en een brievenbus die zelfs voor mij niet aan de kant gingen. Regelmatig hoorde ik mensen roepen dat ik steeds beter ging lopen en ook steeds sneller. Die lieve reacties hielpen mij om ondanks mijn angst toch de deur uit te gaan. En als ik toch eens verkeerd liep, werd ik gelukkig altijd gered. Die keer dat ik bij de school van mijn kinderen overstak en alle ouders op het kleuterplein voor mij begonnen te klappen, vergeet ik nooit meer. Een mooi moment, ik voelde me net een filmster.
Het golfballetje van mijn stok is nog regelmatig in dat gat in het hek verdwenen en laatst nog in een putje. Misschien moet ik het eens proberen op de golfbaan, ik heb vast talent. Het mag duidelijk zijn, een talent voor stoklopen heb ik niet. Eigenlijk ben ik in dat hele blind zijn geen ster. Ik zoek dan ook nog steeds naar het boek: Blind zijn voor Dummies.
Inmiddels heb ik hard gewerkt aan de relatie met mijn witte stok. Maar tegen de relatie met mijn zwarte geleidehond kan hij natuurlijk nooit op. Harvey laat mij nooit ergens tegen aan lopen en hij verdwijnt ook nooit in een putje. Voor hem was het natuurlijk ook enorm wennen dat ik ineens niets meer zag. Ineens liep ik veel langzamer en onzekerder. En als Harvey me aankeek reageerde ik niet meer. Over de timing heb ik het maar helemaal niet. We hebben veel geoefend. Nu kan ik voelen wanneer Harvey me aankijkt en dus weer reageren. Op vertrouwde plekken lopen we zelfs weer net zo snel als voor de operatie. Hierdoor is mijn timing ook verbeterd. We blijven natuurlijk nog veel leren, ik ben heel blij met wat we al hebben bereikt. Ik ben heel trots op Harvey en vooruit ook een beetje op mijn stok. Dankzij Harvey, mijn stok en al die lieve reacties wordt mijn speurtocht in het donker steeds een beetje minder spannend.
Marjolein