Dit is onze moeder Marjolein. Ze is blind.
We wonen met ons vieren in een gewoon huis in een gewone straat.
Onze hond heet Harvey. Het is een geleidehond die mama buiten helpt.
Er zijn bij ons in huis geen speciale dingen gemaakt voor mijn moeder. We moeten alleen ons
speelgoed op tafel houden. Anders zou zij erover kunnen struikelen omdat ze dat niet kan zien liggen.
Wat we wel in huis hebben is een koekoeksklok. Dan kan mijn moeder horen hoe laat het is en of ze ons al van school moet komen halen. [Geluid van koekoeksklok].
Als wij een film op tv kijken dan heeft mijn moeder een app op haar telefoon die precies vertelt wat er op de film te zien is. Zo kunnen we toch samen een film kijken. [Stem van app].
Er is ook nog een andere app die wel gemakkelijk is als ze zeker wil zijn of ze sinas of cola heeft gepakt. [Stem van app]. Marjolein: “O, dit is de cola dus.”
Ze heeft ook een braille-leesregel, waardoor ze de tekst van de telefoon niet alleen kan horen, maar ook kan voelen.
Marjolein: “Ik ga nu op zoek naar mijn mail, en dan komt hij op puntjes te staan in braille zodat ik kan lezen wat het is.”
Toch zijn simpele dingen soms ook moeilijk. De vaatwasser aanzetten bijvoorbeeld, hoe weet je welk knopje je moet indrukken.
Marjolein: “Ik ga nu de vaatwasser aan zetten. Eerst heb ik dan het eerste knopje nodig van links, dat is de startknop. Het is een gewone vaat, dus dan druk ik het tweede knopje in van deze rij en dan moet ik nog de laatste knop aan doen.”
De spullen in huis zijn op een vaste plek omdat ze anders niet terug te vinden zijn voor mijn moeder.
Soms valt er wat op de grond, dan is het wel even zoeken waar het ligt.
Als mijn moeder naar buiten gaat, dan helpt Harvey haar om veilig te lopen. Hij zorgt ervoor dat mama op de stoep blijft en niet tegen een paal loopt.
Het leukste is wel als we samen gaan fietsen. We hebben een tandem. Mijn vader voorop en mijn moeder achterop.
En wij natuurlijk op onze eigen fiets.
Doei! Doei!