Ik ben Marjolein, ik ben vanaf mijn geboorte al slechtziend, en 4 jaar geleden werd ik stekeblind. Ik ben getrouwd met een man die goed kan zien, ik heb 2 kinderen die goed kunnen zien. Ik heb een zoon van 12 en een dochter van 10. Nou, dit zijn mijn twee honden, mijn geleidehond Harvey en ons huishondje Mario.
Ik werk al 16 jaar voor het APCG, met heel veel plezier hou ik me bezig met de toegankelijkheid in Arnhem wat betreft openbare ruimtes. Ik was echt benieuwd eigenlijk wel naar alle locaties, maar ik ben zelf heel erg gek van theater en van films dus ik was bijvoorbeeld heel erg benieuwd naar het Stadstheater, hoe dat gebouw was. Er waren echt nog wel wat verbeterpunten, maar ik ben toch heel erg enthousiast over het Stadstheater. Ik ga er ook altijd heel graag naar toe.
Verder ga ik ook graag naar de bioscoop. Wat me wel bij de bioscoop een beetje opviel was dat je, en nou heb ik het in dit geval over Pathé, dat in elk geval in sommige zalen had je geen trapleuning, bijvoorbeeld in de filmzaal, dus als je dan de trap af moet, dan heb je niks om je aan vast te houden en dat vind ik toch wel vrij spannend als je dan die trap af moet lopen. Nou zul je misschien denken, wat moet een blind iemand in de bioscoop, dat hoor ik wel vaker, maar er is nu een hele geweldige app die heet Earcatch en gelukkig zijn er steeds meer films die toegankelijk zijn met audiodescriptie. Dus die staan dan in die app en dan wordt aan mij via die app verteld wat jij eigenlijk ziet.
Hoe een schouw wordt gedaan: we gaan met meerdere mensen met een beperking naar een gebouw toe, bijvoorbeeld de Stadsschouwburg. Dan gaat er altijd iemand van het gebouw mee, dat is voor mij heel prettig want die kent natuurlijk het gebouw goed. Die kan ons goed daarin rondleiden en ook extra dingetjes aanwijzen of vertellen over het gebouw. We proberen echt altijd met verschillende mensen met een beperking te gaan. Dus ik ben stekeblind en dan zijn er ook mensen die in een rolstoel zitten bijvoorbeeld en dan moet je ook nog naar verschillen kijken als dat je met een handrolstoel rijdt of heb je bijvoorbeeld een ligrolstoel of een elektrische rolstoel. Er is ook iemand die hoort slecht, dat is natuurlijk ook heel belangrijk want dan moet je weer op hele andere dingen letten. Dus we proberen echt alle handicaps te vertegenwoordigen.
Ik vind sowieso het schouwen heel erg leuk om te doen en ik vond het ook heel mooi om te merken dat: mensen zijn zich toch niet overal bewust van, wat ik me ook heel goed kan voorstellen en als je dan met iemand bijvoorbeeld in gesprek raakt bij een locatie, dan zijn ze echt wel bereid om mee te werken en mee te denken en dat vond ik heel positief.
Het belangrijkste bij een gebouw, dat zijn natuurlijk heel veel dingen. Voor mij is natuurlijk heel erg belangrijk: een geleidehond mag in principe niet meer worden geweigerd en ik heb gelukkig alleen maar goede ervaringen, dus mijn hond is in Arnhem nooit geweigerd, dat vind ik ook wel heel erg belangrijk om te zeggen en dat willen we natuurlijk graag zo houden. Wat ten eerste al heel erg belangrijk is, is dat ik met mijn geleidehond Harvey niet door een draaideur kan – sowieso iedereen met een geleidehond – want dat is gewoon voor de hond heel moeilijk in te schatten, de afstand van waar moet je eruit. Als je niks kan zien dan weet je ook zelf niet wanneer je eruit moet, dat doe ik gewoon niet dus draaideuren zijn niet toegankelijk voor mij en de hond.
Ook roltrappen zijn gevaarlijk. dus daar ga ik ook per definitie niet op. En verder is het bijvoorbeeld belangrijk dat als je een glazen deur hebt of een glazen trap, die gaat mijn hond niet vinden want die kan hij niet zien. Dus is het heel belangrijk dat het goed is aangegeven en zeker een glazen trap is ook gewoon doodeng, volgens mij voor ziende mensen ook. Verder let ik er op dat je ergens goed kan komen dus of daar bijvoorbeeld een geleidelijn naartoe loopt hè, van die ribbeltegels, dat je goed een gebouw kan vinden of dat er een goede gidslijn is, bijvoorbeeld een muur waar je langs kan lopen en dan vooral dat er geen reclameborden of terrasstoeltjes op staan. Want anders kan er een hele mooie geleidelijn zijn of een hele mooie gidslijn, dus bijvoorbeeld een muur, maar als daar van allerlei obstakels tegenaan staan, dan wordt het toch nog een hele zoektocht om het gebouw te kunnen vinden.
Maar verder is het heel belangrijk: neem bijvoorbeeld het Rozet, dat is echt een heel toegankelijk gebouw, alleen als ik daar in de lift stap dan wordt mij niet verteld op welke verdieping ik ben, dus ik weet nooit op welke verdieping ik ben. Met vijf verdiepingen, weet ik niet zeker, maar dan, ja, mijn hond kan veel, maar hij kan niet lezen, dus dat is toch altijd vrij lastig. Dus het is heel belangrijk, het Rozet is een gebouw met een ITS-symbool, wat volgens mij betekent dat het dus heel toegankelijk moet zijn, maar toch weet ik niet, ook al is het een toegankelijk gebouw, waar ik uit moet stappen.
Verder heb je daar hele wel op zich mooie trappen, maar als je daar dan over de trap loopt, heb je van die tussenstukken waar het plat is en daar staan dan ook allerlei spullen vaak, dus dat wordt weer heel erg zoeken. Het is op zich heel toegankelijk, maar hoe ga ik verder de weg vervolgen op de trap. Dus dat zijn allemaal dingen die gewoon heel erg belangrijk zijn om op te letten.
En in de lift is het voor slechtzienden belangrijk of er contrasten zijn, dus bijvoorbeeld is het duidelijk wit of zwart, voor blinde mensen bijvoorbeeld kun je de 1 en de 2 voelen, staat het er in braille of is het dik gedrukt dat je het kan voelen.
Voor slechtziende mensen is bijvoorbeeld verlichting heel belangrijk, niet te fel liever, maar ook niet te donker, dat is altijd toch best heel lastig, de ene slechtziende zegt dit en de ander zegt dat. Daarom gewoon een beetje diffuus licht als ik het goed zeg. Op dit moment zie ik helemaal niks meer dus voor mij is de verlichting niet belangrijk, maar ik vind het toch belangrijk natuurlijk dat mensen die slechtziend zijn er ook gebruik van kunnen maken en dat voor mensen die blind zijn die informatie ook ergens te horen is.
Verder is het ook echt belangrijk dat er bijvoorbeeld niks uitsteekt, ik ben een keer in een wijkgebouw geweest, daar liep ik onder een trap door, maar die trap stak een beetje uit, ik stoot zomaar – ik ben zelf heel klein – dus mij gebeurt het minder vaak dan een groot iemand, maar ik stoot boven tegen die trap aan. Mijn hond die probeert zoveel mogelijk te kijken ook naar obstakels in de hoogte, nou ja, Harvey hoeft dat bij mij niet meer te doen omdat ik dus eigenlijk overal onderdoor kan dus was ik er toch tegenaan gebotst. Dus het is toch belangrijk ook voor iemand die natuurlijk slechtziend is of geen hond gebruikt om geen obstakels in de hoogte te hebben.
Ik vind de Arnhemse Standaard Toegankelijkheid heel belangrijk zodat iedereen in Arnhem weet waar een gebouw aan moet voldoen, wat belangrijk is, zodat iedereen in Arnhem mee kan doen. Mijn ultieme wens op het gebied van toegankelijkheid in Arnhem is dat elk gebouw eigenlijk zo toegankelijk mogelijk wordt gemaakt, zodat ook al ben je stekeblind of heb je een andere beperking dat je gewoon overal heen kan gaan en dat je echt lekker mee kan doen. Mee kan uitgaan, naar een concert, naar een film, naar overal waar je moet zijn, dat het gewoon toegankelijk is en zeker ook met een hulphond.
Arnhemse Standaard Toegankelijkheid