Fotografie: Rachelle Stoffels
Afgelopen donderdagavond 29 februari was onze voorzitter Marjolein van den Broek te gast bij CASA (Centrum voor Architectuur en Stedenbouw Arnhem).
CASA gaat dit jaar weer de Petprijs uitreiken aan de beste en slechtste openbare (buiten)ruimte. Marjolein van den Broek was uitgenodigd om twee locaties te nomineren: de beste locatie en de slechtste locatie in Arnhem.
Wat maakt een locatie het beste?
Voor ons begint dat met toegankelijkheid. Een locatie kan nog zo mooi zijn, als de locatie niet voor iedereen toegankelijk is, valt het af.
Neem bijvoorbeeld de CASA locatie zelf: het gebouw is toegankelijk voor Marjolein, maar iemand in een rolstoel kan er door trap en steile helling bij de ingang niet naar binnen, om maar iets te noemen.
Andersom geldt ook: een locatie kan goed toegankelijk zijn, maar daarmee is het niet altijd een plek waar je voor je plezier naar toe gaat.
Denk bijvoorbeeld aan het busstation Kronenburg. De nieuwe inrichting is qua toegankelijkheid een stuk verbeterd, maar je komt daar eigenlijk alleen maar om te kunnen reizen.
Beste locatie
Het was lastig kiezen, want helaas zijn er weinig echt toegankelijke plekken in Arnhem. Uiteindelijk hebben we gekozen voor het Sonsbeekpark als beste locatie. Dat is een fijne plek om tijd door te brengen. Niet alles in het park is voor iedereen toegankelijk, maar het lage deel van het park is goed toegankelijk door de asfaltpaden.
Sonsbeekpark is bovendien goed bereikbaar via de stoep, met het OV en je kunt er parkeren wanneer je een aangepast voertuig hebt. Verder is er een toegankelijke wandelroute, waar je ook met een rolstoel goed kunt rijden, en met duidelijke paden die ook voor mensen met een visuele beperking goed herkenbaar zijn.
Slechtste locatie
Ook de slechtste plek vonden we moeilijk kiezen. Omdat er in de stad meerdere plekken zijn die beperkend zijn voor diverse mensen. Zoals bijvoorbeeld de buitenruimte rondom Rozet. Daar zijn geen veilige looproutes, fietsers en zelfs auto’s maken deze plek onveilig voor mensen die niet snel kunnen reageren of niet al hun zintuigen kunnen gebruiken. Verder is er een speeltuin die voor zowel ouders als kinderen met een beperking niet te gebruiken is. Een goed voorbeeld van hoe de inrichting van de openbare ruimte mensen extra beperkingen oplegt die niet nodig waren geweest.
Toch hebben we voor de slechtste locatie een andere plek genomineerd: het marktplein.
Voor de bestrating is gekozen voor keien die het marktplein er mooi uit laten zien. Maar ten koste van wat? Voor mensen die gebruik maken van een rolstoel of een ander rijdend vervoersmiddel zijn de keien op z’n best oncomfortabel, en op z’n slechts zo pijnlijk dat je er niet kunt komen. Mensen met een visuele beperking kunnen zich door deze bestrating niet oriënteren en mensen die moeilijk kunnen lopen vallen sneller. Er zijn mensen die daardoor noodgedwongen het marktplein moeten vermijden. Zij kunnen er geen boodschappen doen en niet genieten van de evenementen die er worden georganiseerd.
Een mooie uitstraling belangrijker vinden dan inclusie?
Wat ons betreft gebeurt dat nooit meer in Arnhem!
Mensenrecht
Toegankelijkheid en mee kunnen doen is een mensenrecht.
Dat staat voor ons voorop.
Mensen met een beperking worden nog te vaak letterlijk uitgesloten door de manier waarop locaties worden ontworpen, gebouwd en gebruikt. Daarom vonden we het des te belangrijker om op de uitnodiging van CASA in te gaan en ons gezicht te laten zien. Bij CASA komen we de mensen tegen die zich bezighouden met het ontwerpen, bouwen en inrichten van locaties. We hopen dat we de aanwezigen met ons verhaal aan het denken hebben gezet!