Van Kijkwijzer poppetje naar emoji met hartjes ogen
december 2020
Acht jaar geleden in de zomer kreeg ik pijn aan mijn linkeroog. Daar schrok ik niet van. Ik kon slecht tegen fel licht en had wel vaker pijn in mijn ogen. De volgende dag deed mijn oog nog steeds pijn. Ik slikte paracetamol en zette mijn grote zonnebril op. Ik vertrok naar een belangrijke afspraak. Tijdens het gesprek realiseerde ik me ineens dat ik niets meer met dit oog kon zien. Ik bleef heel kalm. En concentreerde me op het gesprek. Na de afspraak vroeg mijn zus of mijn moeder en ik zin hadden om samen te gaan lunchen. Dat vond ik gezellig. Ik denk dat ik nog in een soort ontkenningsfase zat of zo. Omdat het in het restaurant wat donkerder was zette ik mijn zonnebril af. Mijn zus keek me aan en riep verschrikt dat mijn linkeroog knalrood was. Pas toen vertelde ik over mijn klachten. We sprongen in de auto. Omdat er bij de huisarts niet werd opgenomen reden we er heen. Ik mocht meteen doorlopen. Met een lampje scheen de huisarts in mijn linkeroog. Enthousiast riep ik: O heerlijk. Normaal gesproken doet dit heel veel pijn. Nu niet. Waarop de huisarts zei: Maar je hebt ook geen pupilfunctie meer. Dit is echt niet goed. Ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis. Na wat onderzoeken bij de oogarts werd ik doorgestuurd naar het academisch ziekenhuis. Ook daar volgden meerdere onderzoeken. Die avond kwam ik thuis met pijnstillers en oogdruppels en een afspraak voor verder onderzoek die volgende dag. Na een onrustige nacht werd ik die volgende morgen wakker. Nog steeds met veel pijn en blind aan dat oog. Na de onderzoeken kreeg ik te horen dat ik nooit meer zou kunnen zien met dat oog. Niet veel later stonden mijn man en ik weer buiten. Met nog meer pijnstillers en oogdruppels. En afspraken voor controles. Heel onwerkelijk.
De controles werden vaak gedaan door een knappe arts met krullen. Tijdens onze afspraakjes keek hij mij diep in mijn ogen. Helaas werd de pijn in mijn oog alleen maar erger. Er volgden meer afspraakjes met de knappe arts. Uiteindelijk spraken we steeds vaker over de optie om het oog te laten verwijderen. Eerst werd er nog een oog besparende ingreep gedaan. Helaas werkte dit averechts en kreeg ik nog meer klachten. Meestal ging mijn man of mijn moeder mee naar de afspraakjes. Maar omdat ik inmiddels zo vaak verwacht werd besloot ik dat ik ook wel zelf met mijn geleidehond Harvey kon gaan. In het ziekenhuis aangekomen meldde ik me bij de balie. Er werd me gevraagd of ik zelf kon lopen of dat ik vervoer nodig had. Ik zei dat ik wel kon lopen. Ik werd opgevangen door een aardige gastvrouw die me begeleidde naar de oogarts. Gezellig kletsend liepen we door de lange gangen. Onderweg kwam er een gave wagen voorbij. Een open autootje. Heel cool. De gastvrouw vertelde dat dit het vervoer was. Ik zei haar dat ik het heel gezellig vond en dat ik goed kon lopen. Maar dat ik het heel leuk zou vinden om hier een ritje in te maken. Bij de knappe arts aangekomen vroeg hij of ik na onze afspraak nog tijd had om uitleg te krijgen over het verwijderen van het oog en welke oogprotheses er zijn. Had ik eerst nog heel stoer gezegd dat het me weinig deed dat mijn oog verwijderd zou worden omdat ik er toch niets meer mee kon zien en dat het alleen maar veel pijn deed. Eenmaal in het kantoortje met allemaal prothese ogen voor me op tafel kwamen toch de tranen. Harvey legde heel lief zijn kop op mijn schoot. Zo fijn. Nadat alles besproken was werd er begeleiding voor me geregeld. De verpleegkundige kwam met een grote lach weer naast me zitten. Niet veel later werd de coole auto voorgereden. Wat een verrassing. De gastheer en chauffeur hielp Harvey en mij instappen. Trots vertelde de bestuurder dat dit de eerste keer was dat er een hond in zijn wagen zat. Harvey en ik zaten heerlijk op de achterbank. We reden door de gangen en de gastheer vertelde dat alle mensen die we passeerden naar ons lachten en dat sommige mensen ook zwaaiden. Harvey keek zijn ogen uit. En met een big smile begon ik te zwaaien. De chauffeur zei lachend: Nu ben je echt de koningin en Harvey is de prins. Omdat het rustig was mochten we nog een rondje. Zo leuk.
De operatie voelde uiteindelijk wel als een opluchting. Eenmaal weer thuis kwam de thuiszorg drie keer per dag de wond verzorgen. Samen met de kinderen haalde mijn man de benodigdheden bij de apotheek. Onder andere een doos met eye pads. Bij thuiskomst hoorde ik de kinderen enthousiast vragen of ze dit aan mamma mochten geven. Dat mocht. Met blije koppies renden ze onze slaapkamer in en gaven me trots de doos. In koor riepen ze: Kijk eens mam, wat voor moois pappa voor jou gekocht heeft. Een hele doos vol IPads. Toen ze zagen dat het geen IPads waren maar eye pads, een soort watjes om op de wond te plakken waren ze enorm teleurgesteld. Tijdens het verzorgen van de wond mochten de kinderen de thuiszorg helpen. Eerst handjes wassen en dan mochten ze pleisters en zalfjes aangeven. Op een middag vroeg mijn zoon of de eye pad versierd mocht worden met Cars stickers. Mijn zoon wees aan welke erop moesten en de medewerker van de thuiszorg plakte de stickers er op. Mijn zoon vond het resultaat heel mooi. Voor het volgende verzorg moment stond mijn dochter al bij de deur op de thuiszorg te wachten met haar prinsessen stickers. Zo werden de eye pads alsnog een groot succes.
Na een paar maanden kreeg ik dan eindelijk mijn prothese oog. Ik vond hem heel mooi en kreeg veel complimenten. Een tijdje later had mijn dochter een speel afspraakje. Mijn dochter was vier jaar en haar vriendinnetje was drie jaar. Bij het ophalen vertelde de moeder en goede vriendin van mij dat de meiden leuk hadden gespeeld en dat ze een film hadden gekeken. Voor de film kwam er een poppetje van Kijkwijzer in beeld met een oog. Bij het zien van dit poppetje wees haar dochter blij naar de tv en zei: Kijk, dat is Marjolein. Dat vond ik zo leuk en schattig.
Met een oog leven ging me steeds beter af. Gelukkig had ik mijn oog waar ik het meeste mee kon zien nog. Helaas kreeg ik op een dag ook veel pijn aan dit oog. Weer volgden er afspraakjes met de knappe arts. Omdat ik zo’n interessant geval was kwamen er steeds meer artsen mee kijken. Toch was ik liever geen interessant geval geweest. Er werd van alles geprobeerd om mijn zicht te behouden. Maar helaas ging ik steeds minder zien met dit oog. Op een dag kon ik niet meer lezen. Dat vond ik erg. Dat ik mijn kinderen niet meer kon voorlezen vond ik het allerergst. Mijn man had avonddienst en ik bracht de kinderen naar bed. Mijn zoon bood aan om zijn zusje voor te lezen. Zo lief en knap van hem. Met zijn drietjes gingen we op bed zitten. Terwijl mijn zoon voorlas uit Allemaal onzin van Paul van Loon hield ik mijn kinderen stevig vast. Na het verhaaltje vertelde ik mijn zoon hoe trots ik op hem was dat hij zo goed kon voorlezen en mijn dochter dat ik trots op haar was omdat zij zo goed naar het verhaaltje kon luisteren. Ik stelde voor om samen te zingen. Om de beurt kozen we een liedje. En ontstond er een mooi nieuw ritueel voor het slapen gaan. Wanneer mijn man de kinderen naar bed bracht vroeg onze zoon ook steeds vaker of hij voor mocht lezen en na het verhaaltje samen met mamma zingen werd een vast onderdeel voor het slapen gaan. Zo fijn.
Helaas kreeg ik steeds meer pijn aan mijn rechteroog en ging ik er steeds minder mee zien. En was het onvermijdelijk dat ook dit oog verwijderd moest worden. Twee jaar en een maand nadat ik was veranderd in dat Kijkwijzer poppetje veranderde ik in een emoji met hartjes ogen. Want zoals mijn kinderen later zeiden: Die emoji met hartjes ogen ben jij mam. Je kan dan wel niets zien met je ogen. Ze zitten wel boordevol liefde.
Als ik nu zes jaar later mijn ogen sluit zie ik mijn kinderen van 8 en 6 jaar voor me. Zoals ze eruit zagen op het moment dat ik ze voor het laatst kon zien. Langzaam verandert dit beeld in de prachtige pubers die ze nu zijn. Of mijn beeld klopt weet ik niet. Maar dat maakt ook eigenlijk niet zoveel uit. Voor mij zijn ze altijd de allermooiste kinderen. En mijn man blijft voor altijd die knappe jonge vent. Harvey geniet inmiddels van zijn pensioen. En hij is grote broer geworden van Mario en Igor. Igor heeft het geleidewerk stokje van Harvey overgenomen. En Mario heeft nog steeds geen officiële functie. Hij heeft wel veel talenten. Zo kan hij heel goed blaffen, knuffelen en met zijn broers spelen.
Ik ben heel blij met ons gezin en alle lieve mensen om ons heen. Soms ben ik nog wel bang in het donker en overvalt me het gevoel dat ik het helemaal niet kan. Blind zijn. Ik ben zo blij met mijn lieve BFF. Zij laat me zien dat ik het wel kan en dat het soms ook gewoon moeilijk mag zijn. Mijn dochter zei laatst dat mijn BFF en ik precies hetzelfde zijn. Ik zei tegen mijn dochter dat ik mijn vriendin daarom ook wel mijn tweelingzus noem. Dat vond mijn dochter leuk. Al vond ze dat we qua uiterlijk dan weer niet op elkaar lijken. Haar conclusie was dat mijn vriendin en ik een twee-eiige tweeling zijn.
Een miljoen bedankjes voor dit mooie leven.
Marjolein
Spooky and scary
november 2020
Sinds een tijdje verft mijn zoon zijn haar in een roodroze kleur. Op mijn dertiende wilde ik dat soort dingen ook. Maar ik durfde het nooit. Hij doet het gewoon. Dat vind ik zo stoer van hem. Op een ochtend was ik de keuken aan het opruimen. Ik stootte tegen iets aan dat luid kletterend op de vloer viel. Ik probeerde het op te rapen. Maar het rolde nog even verder. Nadat ik het flesje eindelijk te pakken had voelde ik of het nog heel was. Dat leek het geval. Ook de dop zat er nog op. Ik zette het terug op het aanrecht. Wel verder naar achteren. Zodat ik het niet nog een keer om zou stoten. Ik ging verder en dacht er niet meer aan. Die middag kwam mijn man thuis. Toen hij in de keuken stond hoorde ik hem verbaasd vragen: Wat is hier gebeurd? Er zitten allemaal rode vlekken op de vloer. En ook op de muur en zelfs op het plafond. Ik reageerde lacherig dat ik echt geen moord had gepleegd terwijl hij naar zijn werk was. Nee nee, zei hij lachend. dat zal wel niet. Maar wat is het dan wel? Het incident met het flesje schoot me te binnen. Voorzichtig ging ik op zoek naar het verdachte flesje. Ik liet het mijn man zien. Het bleek de haarverf van onze zoon te zijn. Mijn man keek van het flesje in crime naar de plaats delict en concludeerde dat de kleur inderdaad overeen kwam. De dop zat er nog op en het flesje was nog heel. Dus mijn man vroeg zich af hoe ik dit voor elkaar had gekregen. Ik ook. Ik ken mijn eigen krachten niet en had het flesje met behoorlijk wat effect op de grond laten vallen. Mijn man zette het flesje achterop het aanrecht en begon de vloer schoon te maken. Daarna probeerde hij de muur schoon te maken. Maar dat werd er door het poetsen niet beter op. Mijn man vond mijn timing trouwens wel goed. Die week was het Halloween. Dus ik had ons huis in stijl gedecoreerd.
Die avond vertelde onze dochter dat ze tijdens Halloween verkleed wilde gaan als zombie. Twee dagen later ging ze shoppen met haar vriendin. In geuren en kleuren vertelde ze hoe ze er uit gingen zien. Ze hadden scheuren gemaakt in oude kleren. Ze hadden nep tattoos gekocht van wonden en beten. En ze hadden nep bloed gekocht. Ik zei tegen haar dat ik het voor het eerst niet erg vond dat ik haar niet kon zien. Veel te eng dit. Ze moest lachen. Tijdens het avondeten besprak ze alle bloedige details met haar broer en had ik er toch een levendig beeld bij.
De volgende morgen vertrokken mijn dochter en haar vriendin als Zombies naar school. Mijn man adviseerde onze dochter om de rest van het nep bloed goed op te ruimen. Onze zoon zei lachend: Bewaar het buiten het bereik van kleine kinderen en blinde moeders.
Die morgen kwam onze hulp en zag onze crimescene. Ik verklaarde wat er was gebeurd. Ik hoorde mezelf zeggen dat ik altijd zo blij was dat mijn kinderen toen ze klein waren nooit op het idee zijn gekomen om op de muur te verven. Maar dat ik het nu zelf heb gedaan. Later die morgen dacht ik terug aan die keer dat ik net blind was. Op de tafel hadden we twee stapels met papieren liggen. Op Een stapel lagen de papieren die weg konden. En de andere stapel moest bewaard blijven. Die dag werd het oud papier opgehaald. Ik besloot dit alvast op te ruimen. De volgende dag zei mijn dochter dat ze haar blaadje met huiswerkopdrachten nergens kon vinden. Bleek dat die per ongeluk op de stapel van het oud papier was beland. Ik belde haar juf om het uit te leggen. Ik stamelde dat de hond van mijn dochter niet haar huiswerk had opgegeten. Maar dat haar stekeblinde moeder haar huiswerk had weggegooid. De juf moest heel hard lachen.
Die zaterdag was het dan Halloween. Niets vermoedend gingen mijn man en ik met onze honden naar de hei. Nadat we uit de auto waren gestapt viel het me al op dat we anders liepen dan normaal. Ik zei dat tegen mijn man. Waarop hij zich realiseerde dat hij onze auto inderdaad op een andere parkeerplaats had neergezet. We besloten verder te lopen. Na een tijdje kwamen we bij de hei en mochten onze honden ook wel beroemd en berucht als De dolle drie los en konden ze zich uitleven. Het was heerlijk weer. We hadden al een stuk gelopen toen mijn man vroeg of ik terug wilde of nog een stukje verder. Ik wilde graag verder lopen. Het was genieten en de honden hadden de grootste lol. Na een tijdje liepen we weer richting auto. We liepen steeds verder het bos in. De route werd steeds avontuurlijker. Zo moesten we tussen struikjes door. Door een greppel heen. En het pad werd meerdere keren geblokkeerd door een boomstam. Igor en Mario draaiden hier hun poot niet voor om. Maar voor het blinde vrouwtje en Harvey was dit een uitdaging. Bij de eerste omgevallen boomstam ging Harvey nog op zoek naar het laagste punt. Bij de tweede en derde sprong hij er zo overheen. Na een tijdje kwamen we bij een grindpad. We verbaasden ons erover dat er kippen los liepen. Igor vond ze heel interessant. De kippen vonden Igor vooral eng en liepen vlug weg. In de verte zag mijn man een huis. We liepen verder. En kwamen bij een hek. Het was smal, maar we konden er door. Niet lang daarna zag mijn man een bordje met privé terrein Niet betreden staan. Dat bordje hadden we eerder duidelijk gemist. Dat verklaarde ook wat die kippen daar deden. Die wonen daar. We liepen verder het bos in. Nog steeds op zoek naar onze auto. Ik realiseerde me dat het echt weer iets voor ons is om tijdens Halloween te verdwalen in het bos. Ik hoopte maar dat we de auto zouden vinden voordat het donker was. Mocht het niet het geval zijn dan wist ik dat het die avond volle maan was. Dan zag mijn man tenminste nog iets. We hadden onze eigen weerwolven bij ons. Wel zo veilig. Ruim voor dat het donker werd vond mijn man gelukkig onze auto terug.
De volgende dag ging mijn man naar de bouwmarkt. Halloween was voorbij. Dus het werd tijd om iets aan die rode vlekken op de muur en het plafond te doen. Ik was boven aan het bellen met mijn beste vriendin. Toen ik weer beneden kwam was mijn man al klaar. Hij vertelde dat de rode vlekken weg waren. Ik vroeg hem hoe hij dit gedaan had waarop hij zei: Met een vleugje magie. Uiteindelijk liet hij mij de spuitbus zien met witte verf. Onze dochter keek er eens naar. Ze pakte de spuitbus aan van mijn man en inspecteerde de muur op mogelijke vlekken. Wanneer ze er een had gespot ging ze die vakkundig met de spuitbus te lijf. Ze kreeg er steeds meer lol in. Is het nu nog witte verf. Straks is hier het zaadje geplant voor graffiti. Dat kunstzinnige heeft ze dan van haar moeder.
De haarverf van onze zoon staat inmiddels op de badkamer. Wel zo veilig. De tegels zijn makkelijker schoon te maken. Maar of het echt zo veilig is? Ik zie mezelf nog wel een keer mijn shampoo en de haarverf door elkaar halen.
Dit jaar kan er veel niet doorgaan. Maar voor iemand die niets heeft met Halloween heb ik er toch verrassend veel aan gedaan.
Marjolein
Met een andere blik
oktober 2020
Begin deze maand gingen mijn BFF en ik naar de voorstelling Zonder jou van Paul en Simone. In de mail stonden de maatregelen vermeld om het bezoek aan het theater veilig te laten verlopen. Het was super goed georganiseerd. Mijn vriendin en ik moesten bij ingang geel naar binnen. We zijn allebei blind. Dus ingang geel vinden zou op zijn zachtst gezegd een uitdaging worden. Net als afstand houden trouwens. Ik belde naar het theater om dit te overleggen. Er werd geregeld dat we eerder mochten komen. Dan maakte het niet uit via welke ingang we binnen zouden komen en konden we in alle rust naar onze plaats gebracht worden. Op de eerste rij zodat we alles goed konden horen en niet afgeleid zouden worden door andere geluiden. Wat hebben we genoten die zondag. Van een prachtige voorstelling. Paul en Simone zijn zo goed. En zo leuk samen. Fantastisch om dit samen met mijn lieve vriendin mee te mogen maken.
Twee dagen later was ik jarig. Ik werd 40. Een tijdje eerder verzuchtte ik al eens: O, ik word echt oud. Waarop mijn collega lachend reageerde met de woorden: Dat is toch juist goed. Als je niet oud zou worden is dat toch juist niet fijn. Daar heeft ze helemaal gelijk in. En 40 klinkt ook best mooi. Mijn pubers vinden me nu echt bejaard. Dat wel. Op mijn verjaardag verraste mijn man me door me mee te nemen naar een restaurant. We hebben heerlijk gegeten. Onze pubers hadden thuis lekker eten en vonden het heel leuk dat hun ouders romantisch uiteten gingen.
Een paar dagen later zou ik naar een bijeenkomst gaan in verband met de week van de toegankelijkheid. Helaas kon dit niet doorgaan. We wilden wel graag iets doen en besloten om filmpjes op te nemen over de onderwerpen waarover we het anders tijdens die bijeenkomst zouden hebben. De dag waarop ik geïnterviewd zou worden was ik zo zenuwachtig. Het ging namelijk via Zoom. En ik vroeg me af hoe ik mijn telefoon moest vast houden zodat ik goed in beeld kwam en bijvoorbeeld niet alleen mijn neus. We oefenden even en ik kreeg wat tips. Het resultaat was best goed. Ik bewoog mijn camera soms wat. Maar verder was ik goed in beeld.
Ik mocht vertellen over de Earcatch app. En onder andere over Wie is de mol met audiodescriptie. Samen met mijn gezin naar Wie is de mol kijken is een van de hoogtepunten van de week. Afgelopen zaterdag was de finale en zat ik op het puntje van de bank. Ik was er van overtuigd dat Nikki de mol was. Maar het was Jeroen. Wat was het spannend. En dankzij de audiodescriptie heb ik alles kunnen volgen en niets hoeven missen. Ik hoop zo dat volgende seizoenen ook van audiodescriptie worden voorzien. Zodat ik en andere blinde en slechtziende kijkers altijd kunnen meeleven met en meepraten over Wie is de mol. En natuurlijk kunnen mee raden wie de mol is.
Op de dag van de witte stok werden er in mijn woonplaats Houd de lijn vrij stoeptegels neergelegd. Als ik het goed zeg is het een blauwe tegel met daarop een poppetje met een taststok. De tegel ligt naast een geleidelijn. Van die ribbeltegels. De tegel is bedoeld om mensen bewust te maken om de geleidelijn vrij te houden van obstakels. Zodat blinde en slechtziende mensen hier veilig over heen kunnen lopen. De bijbehorende zin vind ik zo goed gekozen: Sta niet op onze strepen dat doen we liever zelf.
Anderhalf jaar geleden was er al een mooie Houd de lijn vrij actie met stickers om de bewustwording te vergroten. De tegels zijn een mooi en logisch vervolg. Vanwege Corona konden we dit keer niet feestelijk met de wethouder de eerste tegel leggen. We hopen op een ander moment dit alsnog te vieren. Ik grapte dat ik toch even met eigen ogen de tegel wilde zien. En dus bracht mijn man me er naar toe. Mijn man parkeerde de auto en ging op onderzoek uit waar de tegel precies lag. Daarna haalde hij mij en de auto op. Snel sprongen we de auto uit en maakte mijn man een foto van mij bij de tegel. Daarna sprongen we weer vlug de auto in. Een kort maar vooral mooi moment.
Het blijft jammer dat ik de prachtige herfstkleuren niet meer kan zien. Gister was ik lekker met Igor aan het wandelen. We liepen door de bladeren die op de stoep lagen. Ik gleed uit en belandde midden tussen de bladeren. Had ik de herfstkleuren mooi wel gevoeld. Ik moest denken aan de uitdrukking: Wie niet horen wil moet maar voelen. Ik pleit er voor dat er ook een variant komt die luidt: Wie niet kijken kan mag ook voelen. Snel stond ik op. Ik hoopte maar dat niemand deze actie van mij had gezien. Igor had het wel gezien. Hij stootte me aan en nadat ik had gezegd dat alles goed was liepen we verder. Igor waarschuwt nu voor alle bladeren en gaat heel voorzichtig lopen. Super knap. Mijn stunt deed ik trouwens op een moment dat Igor zijn tuig of zoals mijn vriendin en ik het noemen zijn werkpak niet aan had en hij lekker mocht snuffelen.
Ook nu probeer ik te kijken naar alles wat wel kan. Al denk ik weer regelmatig aan mijn goede vriend die zo treffend Herman Finkers citeerde: De cursus leren omgaan met teleurstellingen gaat vandaag helaas wederom niet door.
Marjolein
Oogappels
september 2020
Vorige week hielp mijn dochter me met het opruimen en handiger indelen van mijn nachtkastje. Ze haalde alles er uit en vertelde me wat alles was. Ze vond een armband die ze heel mooi vond. Ze was blij dat ze die armband mocht hebben. Ze opende een paar doosjes. Opeens hoorde ik haar verschrikt roepen: O mam, je ogen vallen op de grond. Had ze het doosje met mijn reserve ogen gevonden. Snel raapte mijn dochter mijn ogen op van de grond. Ze stopte de ogen weer netjes terug in het doosje. We moesten allebei lachen en mijn dochter kwam tot de conclusie dat het leuk en verrassend was om mijn nachtkastje op te ruimen. Terwijl we daar zo gezellig op bed zaten vertelde mijn dochter dat ze het zo leuk vond dat zij en haar broer allebei een ketting hebben met en prothese oog van mij eraan. Nadat ik blind was geworden en ik twee nieuwe prothese ogen had gekregen hebben we van mijn oude prothese ogen hangertjes laten maken voor aan een ketting. Een vriendin van mij kwam met dit idee en dat dit misschien goed zou zijn voor de verwerking. Mijn zoon van toen acht en dochter van toen zes kregen allebei deze ketting met een oog van mij eraan. Na overleg met de juf mochten ze hun ketting ook om naar school. Het werd met de klas besproken en mijn zoon en dochter lieten vol trots hun ketting zien. Mijn angst dat de klasgenootjes het misschien eng zouden vinden bleek totaal niet nodig. Ze vonden het juist super cool. Van de juf hoorde ik dat mijn dochter regelmatig even mijn oog vastpakte en dan iets aan het oog liet zien. Mijn dochter zei dan bijvoorbeeld: Kijk mamma, dit is mijn rekenboek en dit is mijn taalboek. Zo schattig.
Nu we zo naast elkaar op bed zaten vertelde mijn dochter dat ze zich toen echt voorstelde dat ik mee kon kijken. Dat maakte haar heel blij. Toen mijn zoon in groep acht zat droeg hij de ketting bijna nooit meer. Totdat zijn klasgenoten vroegen of hij weer eens die ketting met het oog van zijn moeder om wilde doen. Want die vonden ze zo vet. Nu ze ouder worden dragen ze de ketting niet meer. En dat hoeft ook niet. Fijn dat ze er zulke mooie herinneringen aan hebben en dat het vast ook heeft geholpen bij de verwerking. Mijn dochter ruimde het nachtkastje weer in en pakte mijn handen vast om me te laten voelen waar alles lag. Ze had het heel mooi ingedeeld. Daarna zei ze dat ze het ook altijd heel leuk vond dat mijn geleidehond Harvey altijd met ons meeging om haar en haar broer naar school te brengen.
Inmiddels gaan mijn kinderen al jaren zelf naar school. Geniet Harvey van zijn welverdiende pensioen. En neemt Igor het geleidewerk voor zijn rekening. Terwijl ik dit typ blaft Igor in zijn slaap. Net als Harvey kan Igor in zijn slaap ook een perfecte imitatie van een weerwolf neerzetten. Harvey is hier niet van onder de indruk. Ons hondje Mario wel. Die komt dan even vol verbazing kijken wat Igor nu weer aan het doen is.
Zo mooi om te zien hoe Harvey, Mario en Igor met elkaar omgaan. Alsof Igor er altijd is geweest. Regelmatig wordt er flink gestoeid. En er is ook wel eens mot om een speeltje. Dat hoort er bij.
Tijdens onze vakantie in Zeewolde gingen we elke dag met de dolle drie naar het hondenstrand. Het was zo leuk. Er waren een paar jongens aan het spelen met een frisbee. Tot Igor langsliep en de frisbee ving. De jongens vonden het gelukkig grappig en Igor mocht met hen meespelen. De volgende keer namen wij ook een frisbee mee. Igor vond het zo leuk om achter de frisbee aan te gaan. Lief om te merken dat Harvey mij als vanouds in de gaten hield. En Mario hield als echte grote broer Igor in de gaten. Ook kwam Mario voor Igor op toen een paar honden tegen Igor blaften. Zo klein als hij was ging hij voor Igor staan en blafte heel hard tegen die honden. De veel grotere honden dropen af. En ik hoorde Mario tegen Igor zeggen: als er iemand tegen jou blaft ben ik dat. En verder niemand. Samen liepen ze vrolijk verder.
Waar ik ook zo van kan genieten is van het wandelen met Igor. Nooit gedacht dat ik ooit weer zo ontspannen zou lopen. Het gebeurt regelmatig dat ik zo in gedachten ben of aan het dromen ben dat ik mijn afslag voorbij loop. Dan moeten we weer een stuk terug. Mijn Apple Watch roept dan vaak dat ik een geweldige prestatie heb neergezet.
Grappig dat als ik iets goed wil zien ik nog altijd mijn ogen wijd open doe. Dat heeft stekeblind echt geen zin. Net als wanneer ik iets goed wil zien op tv ik dan dichterbij de tv ga zitten. Ook totaal zinloos. Maar het zit nog steeds in mijn systeem. Gelukkig hoeft dit niet meer voor Wie is de mol. Het lievelingsprogramma van mijn dochter heeft eindelijk audiodescriptie via de Earcatch app. Zo fijn dat ik nu eindelijk met mijn man en kinderen kan meekijken, meepraten en meeraden wie de mol is. Tijdens de eerste aflevering vroeg mijn dochter nog regelmatig: Hoor je dat mam? Wat zij zag hoorde ik dan inderdaad. Onze conclusie: Super goede audiodescriptie. Zo bijzonder dat ik nu Wie is de mol beter kan volgen dan toen ik nog wat zag. Onbeschrijfelijk mooi.
Marjolein
Creatieve en mooie oplossingen tijdens de tijdelijke toestand
augustus 2020
Een groot voordeel van blind zijn vind ik dat ik overal aan mag voelen. Aan mooie mannen voelen vind ik het allerleukst. Vanwege Corona doe ik dit nu natuurlijk niet. Het is niet anders. Wel merkte ik dat ik verdrietig word van de term “Het nieuwe normaal”. Zelf heb ik het liever over “De tijdelijke toestand”. Dat vind ik hoopgevender klinken. En geeft aan dat het iets tijdelijks is en niet voor altijd.
Begin maart was ik bij een bijeenkomst over festivals en toegankelijkheid. Dat lijkt heel lang geleden. Er was toen net gezegd dat je beter geen handen meer kon geven. Een beetje onwennig zwaaiden we naar elkaar. Ik vond dit best confronterend. Ik kan geen oogcontact maken of iemand aankijken. Wanneer iemand mij een hand geeft en zich voorstelt maak ik een beeld bij deze persoon. En weet ik wie er allemaal zijn. Nu hadden we allemaal zo’n beetje naar elkaar gezwaaid. Mezelf kennende zwaaide ik vast een paar keer de verkeerde kant op. Toen de bijeenkomst begon realiseerde ik me dat ik geen idee had wie er waren. Ik vertelde dit en vroeg of we een kort voorstelrondje konden doen waarbij iedereen omschreef hoe hij of zij eruit ziet. Tijdens het voorstelrondje kreeg ik alsnog een beeld bij de mensen die er waren. Een beter beeld zelfs. Zo fijn. Misschien kunnen we dit ook na de tijdelijke toestand blijven doen.
Tijdens de repetitie van het koor gingen we zoomen. Ook zongen we thuis nummers in en maakten we filmpjes die werden gemixt. Dit leverde verrassende en mooie resultaten op. Het moment waarop we weer samen konden repeteren was zo fijn. Weliswaar buiten en in kleinere groepjes en met voldoende afstand. Maar toch. Het weer echt samen zingen voelde zo goed. Ik vond het wel spannend dat ik moeilijker contact kon maken met mijn koorgenootjes. Dat mijn nieuwe geleidehond Igor bij me was gaf me vertrouwen. Het was zijn eerste keer bij het koor. We stonden op een parkeerplaats. De dirigent zei na een tijdje dat ik Igor wel los kon laten. Igor was heel gericht op mij en zou wel bij me blijven. Dan kon ik vrijer bewegen. Tijdens het zingen scharrelde Igor wat rond bij mij in de buurt. Hij vond wat interessante takjes en blaadjes. Toen de dirigent wat instrumenten pakte wilde Igor daar ook wel meespelen. Het is een muzikale hond. Tijdens de laatste repetitie van het seizoen zou het heel hard gaan regenen. Helaas kon de repetitie in de buitenlucht niet doorgaan. Tot een koorlid op het idee kwam in een parkeergarage te gaan zingen. Bij navraag bleek dit mogelijk. En dus stonden we die avond te zingen in een parkeergarage. De akoestiek was best goed en door de echo kreeg het een extra dimensie. Niet veel later begon het heel hard te regenen. Ik kreeg kippenvel. Wat was dit een mooie en bijzondere ervaring en wat zijn we goed.
Met mijn vrijwilligerswerk hadden we vergaderingen via Teams. Omdat we niet samen konden komen was dit een goed alternatief. Al vind ik het veel vermoeiender dan een normale vergadering. Ook miste ik het echte contact. Tijdens een online vergadering voel ik me nog blinder dan normaal. De vergadering van de scholenvoorlichting probeerde ik voor te zitten. Omdat ik niet kon zien wie zijn hand opstak was er gelukkig een collega die aanbood mijn geleidehond te zijn en mensen de beurt te geven. Aan het eind van de vergadering moest de bureaumedewerkster heel snel weg. We sloten wat rommelig af. Op zich niets nieuws. vergaderingen die ik leid zijn wel vaker rommelig.
Na de online vergadering ging ik wandelen met Igor. Onderweg kwam ik iemand tegen met wie ik een poosje bleef kletsen. Toen ik weer bijna thuis was hoorde ik mijn man met iemand praten. Iemand met wel een heel bekende stem. Was het de bureaumedewerkster die zo snel weg moest. Wat een verrassing. Omdat de seizoensafsluiting niet door kon gaan brachten de medewerkers alle vrijwilligers een cadeautje. Wat een mooie manier om alsnog de vrijwilligers in het zonnetje te zetten. En wat vond ik het leuk om haar naar al die maanden weer echt te zien en te spreken. En Igor te kunnen showen.
Samen met mijn man ging ik naar de tuin van 2020. Ook zoiets moois. Het was zo fijn om weer bij een optreden van Paul de Leeuw te zijn. Op een blaadje mochten we een verzoeknummer opschrijven. Ik genoot van het optreden en zat lekker te luisteren. Paul noemde mijn naam. Hij omschreef hoe hij er nu uit zag. Hij was heel slank en droeg een roze shirt en korte broek met tijgerprint. Hij wilde Een miljoen keer wel voor me zingen. Gezien mijn woonplaats en het feit dat hij het nummer nog nooit samen met Cor Bakker had gespeeld was dit een brug te ver. Omdat ik blind was en dus een beter gehoor had zou ik alle foutjes horen. Ze gingen het wel doen.Het ging super goed. Onbeschrijfelijk mooi om in de zon te kunnen genieten van mijn lievelingsnummer.
Op de terugweg in de auto zat ik nog helemaal na te genieten. Wat een prachtig optreden. Ook dacht ik terug aan de dag waarop ik een jaar blind was en Paul dit nummer tijdens de voorstelling Zingen zolang het duurt voor me zong. En die keer dat ik met mijn vriendin ook bij deze voorstelling was en hij het nummer voor ons zong. Van te voren omschreef hij hoe hij voor me ging strippen. Mijn vriendin riep dat ik wel wilde voelen. Hij hoorde dit niet. Misschien maar goed ook. Tranen van het lachen rolden over onze wangen. Bij het horen van Een miljoen keer kwamen bij mij tranen van geluk. Aan het eind van het nummer wierp hij ons een kusje toe.
Dankbaar dat ik zoveel moois mee mag maken. Van de week gingen Igor en ik met de bus. De route naar de bushalte ging goed als vanouds. Maar dan met mijn nieuwe hond. Thuis had ik het mondkapje al opgedaan. Maar goed ook. Want mijn mooie mondkapjes, die ik eerder samen met mijn koorvriendin had gekocht, zaten gezellig met elkaar in de knoop. Igor en ik stapten achterin in de bus. Nadat ik had ingecheckt wees Igor een zitplaats aan. Ik beloonde hem en wilde gaan zitten. Nee mevrouw, niet daar. Riep de chauffeur. Maar Daar. Ik vermoed dat hij een zitplaats aanwees. Waar precies? vroeg ik. Het antwoord was daar. Na wat instructies van de chauffeur en medepassagiers vonden we de goede plaats. Het bleek een ingeklapt klapstoeltje te zijn. Lastig voor Igor om aan te wijzen. Nadat we waren gaan zitten zei de chauffeur opgelucht: Goed zo. Nu houdt u genoeg afstand. Tijdens de rit bedacht ik me dat het echt een belevenis was om met de bus te reizen tijdens de tijdelijke toestand. En als de bussen die dag niet meer op tijd reden kwam dit door mij. Een van de bureaumedewerkers wachtte op ons bij de bushalte in het centrum. We gingen de route naar mijn vrijwilligerswerk oefenen. Zo lief dat ze me hiermee wil helpen en zo leuk om haar weer te spreken en kennis te laten maken met Igor. Het was gezellig en de route ging al best goed. Nadat we weer bij de bushalte waren aangekomen deed ik een ander mondkapje op. Deze was wat groter en zat een stukje voor mijn ogen. We zeiden lachend dat dit voor mij toch niets uitmaakt. Weer een voordeel van blind zijn. Tijdens het wachten op de bus vroeg ik me af hoe ik nu aan de chauffeur kon vragen welke bus het is. Normaal gesproken vraag ik dit aan de chauffeur. Nu de deur daar dicht blijft kan dit niet. Mijn collega stelde voor om een bordje te maken met daarop het nummer van de bus. Die ik dan omhoog kan houden. Een goed idee. Al hoop ik wel dat de chauffeur van de bus die ik moet hebben dit ziet en zijn deur een klein stukje open doet om me te vertellen dat het de bus is die ik moet hebben. Nadat mijn collega had gezien dat mijn bus er aan kwam zeiden we elkaar gedag. Igor en ik stapten in. Weer zoeken waar ik moest inchecken. Nadat dit gelukt was wees Igor een ingeklapt klapstoeltje aan. Hij leert snel. Gelukkig hielden we nu genoeg afstand en konden we gaan zitten. De ventilatie stond zo hard dat ik haast niet kon horen welke halte er werd omgeroepen. Iets vragen aan medereizigers bleek gezien de afstand lastig. Gelukkig stapten we nadat we uitgecheckt hadden bij de juiste halte uit. De route naar huis ging goed. Wanneer ik een elektriciteitskastje hoor brommen moeten we naar links. Het elektriciteitskastje bromde niet meer en is vast gemaakt. Gelukkig weet Igor de weg. Ik ben zo trots op hem.
Dat ik niet goed ben in blind zijn is bekend. De tijdelijke toestand maakt het er zeker niet makkelijker op. Maar ook nu bluf ik me er keihard doorheen. En ik droom over het moment waarop ik weer aan mooie mannen mag voelen. Gelukkig heb ik mijn eigen man en lig ik regelmatig op het kleed met Harvey, Mario en Igor.
Marjolein
Puppy love
juli 2020
Nadat Harvey en ik in de Libelle hadden gestaan hadden we een scholenvoorlichting. De vervoerder van het scholen project kwam ons thuis ophalen. We reden naar mijn collega en goede vriendin om haar op te halen. Ze stond al klaar. Haar man en goede vriend van mij riep tegen de vervoerder: Heb je die foto’s in Libelle gezien? Je hebt een lekker ding in je auto. De vervoerde vroeg lachend: Heb je het nu over Harvey of over Marjolein? Mijn goede vriend antwoordde lachend: Ik heb het over allebei.
Dankzij het interview in Libelle heb ik er een lieve vriendin bij. Zij had het interview gelezen in de luister versie van Libelle. Ze herkende veel in mijn verhaal. Ze vroeg zich af wie ik was. De geleidehondenschool van Harvey en haar geleidehond Sientje deelde het interview op facebook. En zo kwamen we met elkaar in contact. Eerst stuurden we elkaar berichtjes via Messenger. Dit vonden we allebei een onhandige app. Dus na een tijdje wisselden we telefoonnummers uit en gingen we appen. Hele verhalen over en weer. Zo leuk. Nadat zij me op de radio had gehoord kreeg ik een berichtje dat ze het zo leuk vond dat ze nu wist hoe mijn stem klonk. Ik reageerde dat ik nu ook wel benieuwd was naar haar stem. Ze stuurde een gesproken bericht. Vanaf dat moment stuurden we elkaar regelmatig gesproken berichtjes. Niet lang daarna gingen we met elkaar bellen. We waren zo twee uur met elkaar in gesprek. Het was zo gezellig. Ik had het gevoel dat ik haar al jaren kende. Het voelde gelijk zo vertrouwd. We hebben zoveel overeenkomsten en dezelfde interesses. We zijn in hetzelfde jaar en allebei veel te vroeg geboren. Het is een wonder dat we er allebei nog zijn. We zijn allebei blind. Maar verder mankeren we niets. Oké, bij mij zitten wat steekjes los. Maar dat heeft daar niets mee te maken.
Veel gezellige lange telefoongesprekken en berichtjes volgden. Ze leefde mee met de aanvraag van en het wachten op de nieuwe geleidehond. We spraken af dat als ik de nieuwe hond zou hebben ik naar haar toe zou komen. Achteraf gezien heb ik helemaal niet zo lang op Igor hoeven wachten. Maar tijdens het wachten leek het wel heel lang. Door de Corona crisis konden we niet naar elkaar toe. Zodra de Valys taxi weer reed spraken we af. Met mondkapje op stapten we in de taxi. Althans ik dan. Igor paste hem niet. Het mondkapje is te klein of zijn snuit is te lang. Gelukkig hoefde hij hem niet op. Het was ruim een uur rijden. Igor ging lekker slapen. Mijn vriendin vertelde dat we als we er bijna waren de chauffeur beter anders kon rijden dan de navigatie aangaf. Ik probeerde de chauffeur uit te leggen hoe we dan wel moesten rijden. Dit moet ik eigenlijk niet doen. Ik heb al regelmatig chauffeurs verkeerd laten rijden. Zo ook deze keer. Via de toeristische route kwamen we uiteindelijk bij mijn vriendin. Wel een heel mooie route zei de chauffeur.
Wat was het leuk om mijn vriendin nu eindelijk in het echt te ontmoeten. Het werd een heel gezellige dag. Met veel kletsen, theedrinken en haar huis verkennen. Ondertussen waren Igor en Sientje aan het spelen en de boel op stelten zetten. Het klikte gelijk zo goed tussen de honden. Die dag zijn Igor en Sientje verloofd. Igor had geen ring bij zich. Wel een floss touw. Waar Sientje heel blij mee is. Nadat we die avond lekker gegeten hadden en thee gedronken kwam de taxi ons weer ophalen. De dag was omgevlogen. Ik riep Igor naast om zijn tuig of zoals mijn vriendin het noemt werkpak aan te doen. Ik had niet door dat Sientje naast me was komen zitten. Bijna had ik haar Igors werkpak aangedaan en hadden we onbewust van hond geruild. Hadden we wel een heel goede reden om snel weer af te spreken.
We gaan elkaar sowieso snel weer zien. En appen en bellen veel. De dag nadat Igor bij zijn verloofde was geweest moest hij wel veel slapen. Ik moest denken aan de trainingsweek van Igor en mij. Na de training was Igor diep in slaap. De trainer van de geleidehondenschool maakte een foto en stuurde dit aan zijn collega’s met de tekst: Waar ligt de oplader van deze hond? Het antwoord kwam snel: Drie keer aan Igors staart draaien dan doet hij het weer.
Een paar dagen later wilde ik met Igor gaan wandelen. Hij zat netjes naast me op de mat. Ik deed hem zijn werkpak aan. Tijdens het werken heeft Igor ook een neusbandje om. Zodat ik goed kan voelen wat hij doet met zijn kop. Ik vind dit handig en Igor vindt het prima. Harvey heeft dit bandje nooit gehad. Nadat ik Igor zijn werkpak had aangetrokken kwam ik erachter dat dit bandje nog in mijn tas zat. Ik draaide me om om mijn tas te pakken. Daarna liep ik terug naar de mat en deed Igor zijn bandje om. Hij begon wild met zijn kop te schudden en proberen het bandje af te krijgen. Ik vroeg me af wat er aan de hand was. Dat deed hij anders nooit. Ik checkte meerdere keren of alles goed zat. Dit was zo. Ondertussen bleef Igor maar met zijn kop schudden. Ik vroeg mijn man mee te kijken of alles goed zat. Mijn man reageerde lachend: Alles zit goed. Ik zou alleen even checken welke hond het is. Van een afstandje zat Igor met een scheve kop en werkpak aan verbaasd naar Harvey en mij te kijken. Op het moment dat ik het neusbandje pakte waren de heren van plek gewisseld. Ze kunnen het stekeblinde vrouwtje goed voor de gek houden.
Mijn vriendin moest ook heel hard lachen om mijn actie. Ze zei dat dit haar ook had kunnen overkomen. Het is wel duidelijk dat wanneer wij samen op stap gaan dit een groot avontuur wordt. Ik kijk er naar uit.
Marjolein
Donker drama en dolgelukkig in het donker
juni 2020
Op tv vertelde een mevrouw dat ze blind was geworden aan een oog. Dankzij een medische ingreep kon ze nu gelukkig weer zien met dit oog. Met tranen in mijn prothese ogen luisterde ik naar haar verhaal. Onbeschrijfelijk mooi dat dit mogelijk is voor haar. Ze vertelde over haar ervaringen en hoe het was om steeds meer zicht terug te krijgen in haar oog. Ze vertelde dat ze regelmatig langs een muur liep. Eerst begon ze die muur te zien als een vlek. En gaandeweg kwamen daar steeds meer details bij. Tot het moment waarop ze die muur en alles om haar heen weer goed kon zien. Zo mooi. Ik voelde haar blijdschap en begreep dit ook zo goed.
Bij mij ging dit proces precies andersom. Met het verschil dat ik altijd slechtziend was en bijvoorbeeld nooit details heb kunnen zien. Ik dacht terug aan de periode waarin ik afscheid moest nemen van het letterlijk kijken naar alles. Mijn oog deed zoveel pijn. Het gekke is dat je pijn weer vergeet. En misschien is dat juist ook maar goed. Dat het heftig was vergeet ik nooit meer. Ik probeerde me voor te bereiden op het leven in het donker. Zo liep ik bijvoorbeeld met mijn ogen dicht van de trap en bij mijn man aan de arm met mijn ogen dicht. Nu weet ik dat je hierop voorbereiden niet kan. Ook professionals waarschuwden me dat het heel moeilijk zou worden en dat er mensen om minder depressief kunnen worden. En dat het goed was om te blijven praten. Gelukkig ben ik daar goed in. Verder kon ik er weinig mee. Al was het goed bedoeld.
Gelukkig ben ik gezegend met super lieve mensen om me heen. Mijn eerste oog was net verwijderd. De wond moest nog genezen. De datum van het plaatsen van de prothese was gepland. Mijn man vertelde dat hij als verrassing kaartjes had geregeld voor Paul de Leeuw. De dag nadat ik mijn oogprothese zou hebben. Die avond zouden we weer samen ouderwets lachen en deze moeilijke periode afsluiten. Een paar dagen later kwam ik met klachten bij de oogarts. De oogarts vertelde dat ik een ontsteking had aan de wond en dat ze dat gingen behandelen. Ook vertelde hij dat ik helaas de afspraak om de prothese te plaatsen uit moest stellen. Ik hoor mezelf nog stamelen: Maar dokter, ik kan toch moeilijk met een oog naar Paul de Leeuw?
Ik wilde ons leuke avondje samen natuurlijk niet missen en dus ging ik met een oog naar Paul. Mijn moeder had een grote zonnebril gepakt en daar het rechter glas uit gehaald. Zo kon ik toch nog wat zien en zag het er toch nog een beetje toonbaar en zelfs een beetje glamorous uit. Het werd een fantastische avond en we hebben veel gelachen.
Helaas kreeg ik een aantal maanden later ook klachten aan mijn rechter en tevens laatste oog. Veel onderzoeken volgden. We wilden alles op alles zetten om dit oog en dus mijn laatste beetje zicht te behouden. Helaas zag het er somber uit Ik had zoveel pijn en ging steeds minder zien. We hielden er steeds meer rekening mee dat ik ook dit oog kwijt zou raken. Op tv hoorde ik dat Paul de Leeuw een nieuwe voorstelling had. Ik zei tegen mijn man dat ik hier heel graag heen wilde samen. Mijn man zei lachend dat hij best kaartjes wilde kopen. Maar dat de kans bestond dat ik dan weer met een oog naar Paul moest en of ik dat nog een keer zag zitten. Ik zei lachend dat ik dit geen probleem vond. En belde vast mijn moeder of ze nog ergens een grote zonnebril had liggen. Het voordeel was dat er deze keer geen glas uit hoefde worden gehaald. Want als ik die bril nodig mocht hebben zou ik stekeblind zijn. En er was nog een voordeel lazen we op de site. Tijdens de voorstelling bakte Paul een appeltaart en als je een goed verhaal had kon je die appeltaart winnen. Mijn man zei dat als ik weer met een oog zou moeten gaan ik een grote kans zou maken op die appeltaart. Op de avond dat wij bij de voorstelling waren had ik mijn laatste oog nog. Dus geen appeltaart. Wel een fantastische avond. En tijdens het horen van mijn lievelingsnummer Een miljoen keer kwamen bij mij tranen van geluk.
Depressief ben ik gelukkig niet geworden. Wel heb ik moeilijke momenten of zoals ik ze noem mijn jankmomentjes. De afgelopen jaren ben ik veel naar voorstellingen en tv opnames van Paul geweest. Ik hoop dit weer op te pakken wanneer dit weer kan. Ik grap weleens dat Paul mijn antidepressiva is. Van zijn stem word ik gelukkig.
En van mijn man, onze kinderen, familie, vrienden en onze honden. Zij zijn mijn lichtjes in het donker. Mijn kinderen probeer ik zo min mogelijk om hulp te vragen. Ik ben hun moeder en niet andersom. Maar laatst had ik toch even de hulp van mijn dochter nodig. Ik zei tegen haar: Als ik nog had kunnen zien had ik dit zelf gekund. Mijn dochter zei dat ze het geen probleem vond om me te helpen. En dat het misschien beter was om het niet meer steeds te hebben over als ik nog kon zien. Ze zei dat dit me alleen maar verdrietig maakte. En dat ik nu blind ben en dat ze vindt dat ik het heel goed doe als stekeblinde. Zo trots op mijn lieve, wijze meisje. En ze heeft groot gelijk. Inmiddels is ze een stuk groter dan ik. Ze gaf me een dikke knuffel en zei lachend: Kleintje. Die avond tijdens het eten zei mijn zoon ineens spontaan: Wat ben je toch een leuk moedertje.
En Daarom hier nog maar weer eens die regel uit mijn lievelingsnummer wat zo op mij van toepassing is: Een miljoen bedankjes voor dit mooie leven.
Marjolein
Zo blij met Igor
mei 2020
Terwijl ik dit typ heeft Igor zijn kop op mijn schoot gelegd. Ik stop om hem even achter zijn oor te kriebelen. Ik denk aan het telefoontje van de geleidehondenschool ruim een maand geleden. Ze hadden een hond voor mij: Igor. We maakten een afspraak voor de kennismaking. Blij vertelde ik het goede nieuws aan mijn man en kinderen. Mijn man zei die avond dat hij bij de naam Igor aan de invaller van de RPM les van de sportschool moest denken. Dit had ik duidelijk verdrongen. Ik lachte en zei dat ik er alle vertrouwen in had dat in tegenstelling tot die invaller deze Igor mij wel aan het bewegen zou krijgen. Mijn zus zei: Straks heb je Harvey, Mario en Igor. Een Amerikaan, een Italiaan en een Rus. Heel internationaal. Toen ik dit later tegen een collega zei vroeg ze lachend of we doorgaan tot alle werelddelen vertegenwoordigd zijn. Maar dat denk ik toch maar niet. Althans niet op dit moment. Met drie honden en twee pubers passen we nog net in de auto. Voor de vakantie overwogen we een dakkoffer aan te schaffen. Ik kreeg de vraag: Ga Je daar dan de pubers of de honden in doen? Goede vraag. Ik besloot dit met mijn man te bespreken voor het geval hij van plan was mij er samen met de bagage in te stoppen. Ik ben tenslotte de kleinste van de familie.
De morgen waarop ik kennis ging maken met Igor zat ik met vlinders in mijn buik te wachten. Nog even en ik zou weten of we een match waren. Ik grapte tegen mijn man dat het wel iets weg had van Tinder. Vanaf onze eerste ontmoeting was het liefde op het eerste gezicht. Van mijn kant in ieder geval. Ik ging bij hem op de grond zitten en hij legde zijn kop tegen me aan. Ik voelde zijn natte neus en zijn krullen. Wat een knapperd. Ik wist al dat hij zwart is. Dat past mooi bij Harvey en Mario. Al maakt de kleur me niet uit. Al was hij roze geweest. Dan had ik hem net zo lief gevonden. Ik moest wel denken aan een uitspraak van mijn koorgenootje. Ze kwam mij en Harvey een keer in de bus tegen. Ze zei toen: Het is wel fijn dat Harvey zwart is. Dat is de enige kleur die jij nog ziet. Ik moest er even over nadenken. Maar daar heeft ze helemaal gelijk in. Een ander koorgenootje zij na het zien van een foto van mij en Igor dat zij bij een Goldendoodle een andere kleur hond had verwacht. Maar dat hij voor mij natuurlijk goud waard is.
Igor en ik gingen samen met de trainer een stukje lopen. Ik lette nergens meer op. Alleen op Igor. Wat liep het fijn samen met hem. Na het lopen voelde ik Igors koppie tegen mij aan en ik dacht de liefde is vast wederzijds.
Een week later kwam Igor bij ons voor zijn wenweekend. En kon het grote genieten beginnen met drie knuffels in huis. Harvey vond het allemaal wel prima. Mario moest wel wennen dat hij ineens een jonger broertje heeft die groter is dan hij. Dit gaat steeds beter en ze gaan steeds meer spelen. Samen door modderplassen rennen vinden ze ook heel leuk. Dan hoor ik Harvey denken: Ach dat jonge grut. Ik blijf wel in de buurt van mijn baasje en vrouwtje. Van die plassen krijg je natte poten. Getsie. Mijn dochter zei tegen Harvey dat het wel heel fijn is dat hij nu met pensioen is. Als het regent mag hij lekker op het kleed blijven liggen en kan Igor mamma helpen en nat worden.
Die maandag begon de training. Bijzonder dat het dezelfde trainer was als negentien jaar geleden. Toen ik mijn eerste geleidehond Falco kreeg. Het was heel leuk en ging heel goed. Ik moet nog veel leren en Igor leren aanvoelen. Ik ben heel blij met hem.
Mario is kleiner. Meestal lukt het me om te voelen wie Harvey en wie Igor is. Buiten riep ik Igor naast. Hij kwam netjes bij me zitten. Ik zei dat Igor braaf is. Mijn man moest lachen en zei dat ik goed moest voelen. Ik voelde en ontdekte dat het Harvey was die naast me zat. Ook heel braaf. Mijn man zei dat Igor stond te kijken hoe hij nu naast mij moest gaan zitten. Want daar zat al een hond. Een paar dagen later zat ik op de bank. Igor zat links naast me en Harvey rechts. Ze zaten neus aan neus. Mario lag een eindje verder op het kleed. Ik hoorde Harvey en Igor met elkaar overleggen dat ze op deze manier allebei naast het vrouwtje konden zitten. Mario hoorde ik denken: Ik trek me even terug. De heren hebben werkoverleg.
Die avond waren mijn man en ik met de honden buiten. Ik riep Igor naast. Igor kwam netjes links naast me zitten en Harvey rechts. Dat hadden ze maar mooi opgelost.
Als ik met drie mannen op het kleed lig te stoeien en te knuffelen voel ik me zo rijk. En buiten zijn we een hele hondenoptocht. Gister hoorde ik een klein kindje zeggen: Daar gaat een hele hondenfamilie. Een pappahond, een mammahond en een kindjehond. En van mijn zus hebben ze de mooie bijnaam De dolle drie gekregen. Ze kunnen zo een boyband beginnen. Ze hebben de looks en blaffen alle drie op andere toonhoogte.
Ik zal nog regelmatig verdwalen. Dat is nou eenmaal een groot talent van mij sinds ik stekeblind ben geworden. Ook zal ik altijd bang blijven in het donker. Igor is mijn licht in het donker en ik heb er zin in om samen met hem de wereld te ontdekken.
Marjolein
Vreselijk virus en vrolijk vermaak
april 2020
Ineens zitten we met zijn allen in een foute film: Corona The movie. Helaas is het geen film, maar de realiteit. Het schrijven van deze blog heb ik voor me uitgeschoven. Maar nu ga ik toch een poging wagen. Gelukkig zijn we gezond en dat hopen we te blijven. Dat is natuurlijk het allerbelangrijkst.
Nu er zoveel niet door kan gaan moest ik denken aan een goede vriend van mij. Een paar maanden geleden had ik een week waarin het een na het ander werd afgezegd. Met de kennis van nu viel dit eigenlijk nog wel mee. Maar toen ik die vriend ergens in september vorig jaar aan de telefoon had sprak hij de woorden waar ik nu zo vaak aan moet terugdenken. Hij citeerde Herman Finkers: De cursus leren omgaan met teleurstellingen gaat vandaag helaas wederom niet door.
Gelukkig zijn er ook heel veel mooie initiatieven. Zo zat ik vanmorgen te genieten van een mooie voorstelling met live audiodescriptie via de site van Komt het zien. Ook vind ik het geweldig dat er nu zoveel filmpjes worden beschreven voor Scribit. En geniet ik elke dag meerdere keren van de Tvquarantine van Paul de Leeuw. En op het moment dat er op initiatief van Sander Hoogendoorn van 3FM op heel veel radiozenders zowel nationaal als internationaal het nummer You never walk alone werd gedraaid zat ik met tranen op de bank te luisteren. Zo mooi.
Dit jaar was The Passion in andere vorm. Op NPO radio 2 verzorgde Wouter van der Goes gelukkig weer de live audiodescriptie. Super leuk dat ik net als vorig jaar hier ook dit jaar weer bij Wout2day over mocht praten.
Ik had ook nooit gedacht dat ik nog eens zou gaan videobellen. Dat doe ik nu regelmatig. Al vergat ik de eerste keer het licht aan te doen en videobelde ik dus in het donker. Waardoor mijn vriendin mij ook niet kon zien. Met een aantal mensen van ons koor hebben we op repetitieavonden contact via zoom. Fijn om zo toch contact te kunnen houden. Ook zingen we individueel nummers in. Deze worden dan gemixt met elkaar en klinken we als een koor. Ik ben blij met de resultaten. Het geeft een bijzonder effect. Op een morgen was ik vol overgave een nummer aan het inzingen. Ik leefde me helemaal in en gooide al mijn emoties eruit. De deur vloog open en mijn zoon kwam binnen met de woorden: Stil mam, Ik zit in een online les. Snel stopte ik met zingen en besloot het op een ander moment over te doen. Met een knalrood hoofd hoopte ik dat zijn hele klas inclusief docent me niet had horen zingen.
Het is voor iedereen even wennen dat afstandsonderwijs. Ik ben trots op hoe mijn kinderen het doen. Als extra schoolopdracht werden de leerlingen van de school uitgedaagd om thuis een knikkerbaan te bouwen. Samen met haar vader en broer bouwde mijn dochter een prachtige knikkerbaan. De baan begon op de overloop en ging via de trap, door de gang en door de woonkamer. Uren waren ze er mee bezig. Ik moest blijven zitten. Bij de honden. Zodat ik of de honden er niet tegen aan zouden botsen en alles te vroeg om zou vallen. Het was dus echt een familiebezigheid. En het resultaat was fantastisch.
Helaas moest door de Corona pandemie ook de bruiloft van mijn zus en zwager worden uitgesteld. In heel kleine kring zijn ze wel voor de wet getrouwd. Ondanks alles was het een heel mooie dag met een gouden randje. En op een later moment gaan ze het alsnog groots vieren. Hier kijken we naar uit.
Ik vraag me af hoe ik moet functioneren in de anderhalvemetermaatschappij. Ik moet er maar op vertrouwen dat anderen genoeg afstand houden. Grappig detail is dat ik zelf anderhalve meter lang of eigenlijk kort ben. Maar om nou steeds op de grond te gaan liggen. En dat heeft vast ook niet het gewenste effect. En had ik er net zoveel plezier in om overal en vooral aan knappe mannen te voelen kan dat niet meer. Balen. Van de uitspraak van NPO radio 2 werd ik dan wel weer helemaal blij en vind ik zo hoopgevend: Als je luistert zie je meer.
Marjolein
Oog kunst voor kunst ogen en briljante beeldbeschrijvers
maart 2020
Tijdens een scholenvoorlichting kwam het gesprek op mijn prothese ogen. Iemand concludeerde dat ik dus zelf de kleur van mijn ogen kan kiezen. Ik bevestigde dit. Waarop een meisje riep: Dan zou ik roze ogen nemen. Ik vertelde de leerlingen over de reactie van mijn kinderen toen ik mijn eerste prothese oog kreeg. Mijn kinderen waren 6 en 4 jaar. Ook mijn dochter stelde voor dat ik zou kiezen voor een roze oog. Mijn zoon vond fel groen met glitters mooier. Op de tafel lag een folder over prothese ogen. Daarin stond een oog met daarop het embleem van ADO Den Haag. Mijn kinderen zagen dit. Mijn zoon kwam toen met het voorstel dat ik een oog met een dinosaurus kon nemen. Zijn zusje vond een oog met een prinses erop een beter idee. Ik legde uit dat ik juist niet wilde dat het zou opvallen en dat ik het zo natuurlijk mogelijk wilde houden. En dat mijn nieuwe oog dus bij mijn eigen oog moest passen. Twee jaar later verloor ik ook mijn tweede oog en kreeg ik dus een tweede prothese oog. Ik vertelde mijn kinderen dat ik twee nieuwe ogen ging krijgen. Mijn zoon riep verheugd: Nu hoeven je ogen dus niet meer bij elkaar te passen. Broer en zus waren het helemaal met elkaar eens dat Mamma nu een oog met Elsa uit Frozen en een oog met Super Mario van Nintendo kon nemen. Toen ik dit niet wilde zeiden ze teleurgesteld dat ik ook voor ogen mocht kiezen met iets of iemand erop die ik leuk vond. Hoopvol vroegen ze: Wil je dan ogen met Paul de Leeuw erop? Toen ik dit ook niet wilde vroegen ze: Wil je dan ogen met regenbogen of een gouden en zilveren oog? Weer legde ik uit dat ik het zo natuurlijk mogelijk wilde houden. Ze zeiden dat ze dat begrepen. Al hoorde ik ze denken: Zoveel mogelijkheden en dan kiest ze voor heel gewone ogen. Na dit verhaal moeste de kinderen van de scholenvoorlichting lachen. Een leerling riep: Wouw u kunt dus wel een oog tatoeage nemen. Ik reageerde door de klas te waarschuwen dat een oog tatoeage heel gevaarlijk is en dat je hierdoor zelfs blind kan worden. Waarna de jongen in kwestie lachend zei: Dat weet ik wel. Maar u bent toch al blind, dus u kan wel veilig een oog tatoeage nemen. Ik moest lachen en zei dat hij daar groot gelijk in heeft.
Over ogen gesproken. Van mijn moeder weet ik dat ze consequent is. En dat ze mijn kinderen echt niet alles geeft wat ze willen hebben. Maar laatst vroeg mijn zoon haar of hij iets mocht kopen voor een game die hij speelt. Hierbij keek hij haar aan met puppy eyes. En die kon zijn omi niet weerstaan en dus gaf ze toe. Dit begreep ik en ik zei lachend dat het dus ook voordelen had dat ik niet kan zien. Als mijn zoon mij iets zou vragen en mij daarbij zou aankijken met puppy eyes zou ik dit toch niet zien en hier dus ook niet gevoelig voor zijn. Dat dacht ik maar. Een tijdje later wilde mijn zoon graag weer iets hebben voor dit spel. En hij zei met zijn allerliefste stem: Alsjeblieft mam. Ik kijk nu naar je met puppy eyes. En ja hoor. Dit kon ik niet weerstaan. En zo’n knap staaltje audiodescriptie moest natuurlijk beloond worden.
Bij mijn dochter zat het er al vroeg in. Ze was 6 toen ik blind werd. Als ik haar iets vroeg antwoordde ze: Ik knik. Of Ik schud mijn hoofd. Als ze geen zin had om te praten legde ze mijn hand op haar hoofd en liet me voelen of ze knikte of haar hoofd schudde.
Ook kwam ze een keer lachend naar beneden en vroeg me: Mam ken je die mop over die blinde timmerman? Die sloeg nergens op. We keken elkaar aan en moesten heel hard lachen.
Daar hebben ze gelijk in. Laatst wilde ik de honden eten geven. Ik vroeg aan mijn man of hij de bak van Harvey had gezien. Mario liep naar de bak van Harvey en begon er enthousiast mee te rammelen. Altijd handig zo’n bonus hulphond.
Blind zijn heeft dus niet alleen maar nadelen. Ik kan gerust een oog tattoo nemen. Straks even brainstormen met mijn pubers. Ik moet denken aan een uitspraak van een andere leerling tijdens een scholenvoorlichting: Mevrouw Marjolein, u heeft zulke mooie ogen. Ik had echt niet gezien dat ze nep zijn.
Marjolein
Toegankelijksheidstroubles en handige hulp
februari 2020
Mijn geleidehond Harvey had ik al toen ik volledig blind werd. Hij kende dan ook al een heleboel routes die we vaak liepen. Ter voorbereiding op de nieuwe geleidehond was het dan ook geen overbodige luxe dat ik een opfriscursus ging doen. Tijdens mijn mobiliteitstraining ging ik lopen met een DogSim. Een simulatie hond dus. Het klinkt mooier dan het is. De DogSim is een klein karretje met vier wieltjes. Mijn trainer duwt het karretje voort. Aan het karretje zit een tuig voor een geleidehond en dat tuigje houd ik vast. Ik zeg tegen mijn trainer de commando’s die ik normaal gesproken tegen mijn geleidehond zeg: Zoals: Vooraan, links, rechts en zoek zebra. Mijn trainer duwt het karretje in de goede richting, loopt om obstakels heen en stopt voor stoepranden. Net als een echte geleidehond. Toen ik nog slechtziend was had ik zo’n DogSim wel eens gezien. Ik vond het een heel dom ding en ik riep dat ik er nooit mee ging lopen. Maar ja, alles voor het goede doel: Een welverdiend pensioen voor Harvey en een nieuwe geleidehond voor mij. En daar gingen we dan. Mijn trainer en ik en DogSim. Omdat ik het zo raar vond om mijn trainer commando’s te geven noemde ik mijn trainer en DogSim Harvey. Aarzelend begon ik. Ik was me er heel bewust van dat het er vast niet uitzag. Maar al snel leefde ik me helemaal in. En hoorde ik mezelf met een vrolijk hoog stemmetje zeggen: We gaan lekker boodschapjes doen Harvey. En: Je bent braaf. Ook riep ik een keer: Wat ben je toch een knappe jongen. Waarop mijn trainer lachend zei dat hij dit een groot compliment vond. Ook botste het karretje een keer tegen een hekje en riep ik: Ach schatje, Heb je je koppie gestoten? We zijn vast een leuke attractie voor de mensen uit de buurt. En het is vast een voordeel dat ik hun blikken niet kan zien. Al hoor ik ze soms denken: Ze was al blind en nu is ze ook behoorlijk in de war. Maar dat maakt me niet uit. Als je iets doet moet je het goed doen. En mijn trainer heeft nog nooit zoveel complimentjes gehad en de DogSim vast ook niet.
Het kon daarnaast handig zijn om ook iets aan mijn stokloopvaardigheden te doen. Of in mijn geval mijn gebrek hieraan. Mijn trainer zag mij lopen met mijn stok. En sprak de legendarische woorden: Jij bent helemaal geen slechte stokloper, jouw stok is aan de korte kant. Hij stelde voor om een iets langere versie te proberen. In eerste instantie had ik mijn twijfels. Ik heb al een haat/liefde verhouding met mijn stok. Een langere versie sprak me niet aan. Ik besloot het toch te proberen. En ik moet toegeven dat het veel fijner loopt. Ik voel stoepranden en obstakels eerder waardoor ik sneller durf te lopen en minder snel bots of struikel. En ik begin het voorzichtig zelfs een beetje leuk te vinden. Maar tegen het lopen met een geleidehond kan het natuurlijk nooit op en dat hoeft ook niet. Mijn kortere stok heeft een golfballetje. De langere versie heeft een marshmallow punt. Dat vind ik fijner lopen. En een marshmallow punt klinkt ook zo gezellig. Het roept bij mij allemaal associaties op aan zwoele zomeravonden en kampvuren. Al raadde mijn vriendin me wel af deze marshmallow te roosteren boven een kampvuur.
Laatst gingen mijn man en ik naar de sauna. Ook lekker warm. We wachtten op de lift. Nadat we waren ingestapt zei de lift vrolijk: De deur gaat sluiten. Om ons al gauw mee te delen dat we op de eerste verdieping waren en dat de deur open ging. Ik houd van pratende liften en werd er blij van. In het bubbelbad dacht ik aan die keer toen ik nog niet zo lang blind was. Ik was in een lift gestapt. De nummers op de knopjes waren goed te voelen en ik wist dat ik op de vijf had gedrukt. Deze lift zweeg in alle talen. Toen ik hoorde dat de deur open schoof stapte ik vol vertrouwen naar buiten. Ik zocht voorzichtig en aarzelend de verdieping af. Niets kwam me bekend voor. Gelukkig kwam iemand me vragen of ik het kon vinden. Bleek ik op de derde verdieping te zijn. Gelukkig wilde de behulpzame mevrouw me naar de vijfde verdieping brengen.
Een tijd geleden volgde ik workshops over toegankelijkheid. Tijdens een van deze dagen gingen we een gebouw beoordelen op toegankelijkheid. Om dit daarna te evalueren. Toen het mijn beurt was om mijn bevindingen te delen vertelde ik dat het gebouw een draaideur heeft. Volgens mij mag je met een geleidehond niet door een draaideur. Ik doe het in ieder geval niet. Ik ben veel te bang dat hij er tussen komt. En nu ik stekeblind ben zie ik ook niet wanneer ik eruit moet. Ik zie mezelf al oneindig rondjes draaien in die draaideur. Na wat zoeken was er aan de zijkant van het gebouw wel een gewone deur. Als je hier gebruik van wilde maken moest je wel over een gootje lopen met een rooster. Niet fijn voor de poten van een geleidehond. Nadat de cursusleider mijn bevindingen had genoteerd was de volgende aan de beurt. Ik was geconcentreerd aan het luisteren. Mijn collega en goede vriend fluisterde in mijn oor: Hee draaideurcrimineel, ben je weer op het rechte pad beland je als nog in de goot. We keken elkaar aan en kregen de slappe lach. Al snel rolden de tranen van het lachen bij ons over de wangen. Tijdens mijn hele schooltijd ben ik nooit de klas uitgestuurd. Zou je zien dat dit vandaag alsnog gebeurde. De cursusleider vroeg streng of het wat rustiger kon. We deden ons best, maar het viel niet mee.
Vanmorgen zat ik gezellig bij onze honden Harvey en Mario op het kleed. We waren lekker aan het knuffelen en ik droomde over onze gezinsuitbreiding met de komst van de nieuwe hond. Natuurlijk heb ik Harvey en Mario er over verteld. Ook zei ik tegen Harvey dat het vrouwtje steeds beter met de stok gaat lopen. Gelukkig heb ik mezelf er nog niet op betrapt dat ik met een vrolijk hoog stemmetje tegen mijn stok zeg: Hij is braaf. Als zijn marshmallow punt weer eens een paaltje raakt roep ik ook nog niet: Ach schatje, heb je je koppie gestoten? En hopelijk zeg ik ook nooit tegen mijn stok: Wat ben je toch een knappe jongen. Dit bewaar ik exclusief voor mijn geleidehond. En voor de mobiliteitstrainer en DogSim natuurlijk.
Marjolein
Stuntelen en shinen
januari 2020
Oud en nieuw. Het was even na twaalven. Mijn man en kinderen waren buiten vuurwerk aan het afsteken. Ik zat binnen op de bank. Ik luisterde naar al dat geknal. Ik had ook weinig keus. Ik dacht aan de laatste oud en nieuw toen ik nog wat zag. Ik wist dat de kans groot was dat ik blind ging worden. En heb extra lang voor het raam gestaan om te kijken naar al dat kleurige vuurwerk. Achteraf was dit ook de laatste keer dat ik vuurwerk zag en ben blij dat ik toen extra goed heb gekeken. Wat zou ik graag nog vuurwerk willen zien. En liever nog zonlicht, onze honden, een regenboog, bomen en gras en het liefst mijn man en kinderen. Ik voelde me heel alleen in het donker. Heel even maar gelukkig. Want mijn geleidehond Harvey legde zijn kop op mijn been. Zijn broertje Mario kwam er ook gezellig bij liggen. Ik sloeg mijn armen om de honden heen. Ik voelde me gelijk weer een stuk beter.
Op tv was de vuurwerkshow afgelopen en ging Paul pakt uit verder. De avond ervoor waren mijn man en ik bij de opname geweest. Zo mooi om mee te mogen maken.
Na een tijdje kwamen mijn man en kinderen terug. Mijn dochter omschreef voor mij het mooiste siervuurwerk. Ik zag het voor me. Ik kreeg nog een glas champagne. Oké, kinderchampagne. Ik grap weleens dat ik geen alcohol drink omdat ik bang ben dat als ik te veel drink dat ik dan dubbel ga zien: Intens zwart.
Tijdens mobiliteitstraining leer ik lopen als iemand die blind is en niet meer als iemand die slechtziend is. Ik word zeg maar gereset. Het verbaasde me dat ik dit niet meer confronterend vind. Ik vind het juist goed. Ik ben blind en daar moet ik het mee doen. Een blinde vriendin zei een keer lachend dat je echt niet zomaar een gediplomeerde blinde wordt. Het is inderdaad een flinke klus. Laatst was ik op een bijeenkomst van mijn vrijwilligerswerk. Ik had mijn stok onder de tafel gesmeten. Toen ik weg moest kostte het me de nodige moeite om enigszins charmant mijn stok onder die tafel vandaan te krijgen. De desbetreffende blinde vriendin zat naast me en zei lachend dat ik de aso onder de blinden ben door mijn stok zo onbenullig neer te gooien. Zij had haar stok netjes opgeklapt onder haar stoel liggen.De volgende dag besloot ik dit ook te doen. Ik zat in het theater en klapte mijn stok in en legde hem netjes onder mijn stoel. Tijdens de pauze van de voorstelling klapte ik mijn stok weer uit. En zat mijn pink tussen de stok. Hoe ik ook trok mijn pink bleef vastzitten en mijn stok weigerde ook om uit elkaar te gaan. Stond ik daar als gediplomeerde blinde in spe. Voor altijd verbonden met mijn stok. Gelukkig kwam iemand me bevrijden. Ik besloot mijn stok voortaan niet meer in te klappen. Een paar dagen liep ik rond met een pijnlijk puntje op mijn pink. Ik denk een blaartje. Het voelde als een braille letter A. Van asoblinde natuurlijk.
Mijn dochter had een bijzondere sportdag. Ze deden ook blindenvoetbal. Terwijl mijn dochter de blinddoek op had botste ze tegen een kast, aaide ze per ongeluk de arm van de meester en schopte ze de bal de verkeerde kant op. Dit talent heeft ze van mij.
Een van mijn goede voornemens is om nog beter te leren kijken met mijn andere zintuigen. Laatst werd op de radio Home alone uitgezonden. Omdat de film voor het eerst niet op de Nederlandse tv werd uitgezonden rond Kerst besloot DJ Sander Hoogendoorn van 3FM het dan zelf te gaan doen. Omdat de film op de radio werd uitgezonden kon iedereen het alleen horen. Daarom kreeg DJ Sander een cursus audiodescriptie. Luisteraars konden voor een minuut film op de radio geld doneren voor Serious request. Al snel was het geld voor de film binnen. Op 13 december werd de film om zeven uur uitgezonden bij Sanders vriendenteam. Juist die dag versliep ik me. Om twee minuten voor zeven schrok ik wakker. Snel rende ik naar beneden en zette de radio aan. Het was zo mooi om Home alone te horen. Terwijl mijn man brood smeerde luisterde hij mee vanuit de keuken. Onze zoon lag op het kleed bij de honden. Als echte puber luisterde hij natuurlijk niet mee. Maar hij wist wel goed te vertellen wat er gebeurde. Even later werd onze dochter wakker. Ze kroop naast me op de bank en luisterde gezellig mee. Ze vond het jammer dat ze naar school moest. Mijn man vertrok naar zijn werk en onze kinderen gingen naar school. Ik bleef luisteren en genieten. Al snel kwamen bij mij tranen van geluk. Het voelde voor mij alsof ik deze film echt voor het eerst zag. Ik ontdekte ook allemaal dingen die ik nooit had geweten. Zo bijzonder dat de luisteraars nu een film op dezelfde manier konden ervaren als ik. Super leuk dat ik na de film live in de uitzending een reactie mocht geven. En dat er zoveel geld is opgehaald voor Serious request. Het Bartimeus fonds heeft dit bedrag zelfs verdubbeld.
Ik vind het ook steeds leuker om te voelen. Nu ik dit zo opschrijf realiseer ik me dat het wat dubieus klinkt. Zeker gezien mijn reputatie dat ik regelmatig aan vreemde mannen zit. Per ongeluk hoor, dat wel. Maar ook op andere momenten vind ik het steeds leuker. Mijn man en ik gingen op zoek naar een nieuw tapijt voor op de trap. In de winkel mocht ik aan alle voorbeelden voelen. Met een omschrijving van de kleur erbij kreeg ik er een beeld bij.
Op de dag dat ik vijf jaar blind was gingen mijn koorvriendin en ik naar Nijmegen. Naar het kattencafé. Heerlijk eten en katten aaien. Tijdens het aaien van de katten kletsten we met twee meisjes. Zij vertelden over hun katten en ik over mijn honden. Een van de meisjes zei: Ik ken Harvey wel. U was donderdag bij mij in de klas met de les over handicaps. Dit vond ik zo leuk en toevallig.
Later gingen mijn vriendin en ik shoppen. We liepen langs het MuZIEum. Mijn koormaatje zei dat ze hier nog een keer heen wilde. Ik daagde haar uit om te kijken of er plek was bij een donkerbeleving. Er was plek. En zo liepen we even later onder begeleiding van een gids samen in het donker. Mijn vriendin kreeg ook een stok. Tijdens optredens met ons koor begeleidt zij mij. Als ze het nu spannend vond pakte ze mijn hand. En begeleidde ik haar. Zo mooi. En zo stoer van haar.
Blij dat ik zoveel moois meemaak. Ach ja, een gediplomeerde blinde ben ik nog lang niet. Ik bluf me er gewoon doorheen.
Marjolein