Lichtjes in het donker

december 2021

Vorige week was het alweer zeven jaar geleden dat ik blind werd. Dit jaar vind ik het extra moeilijk omdat ik Harvey zo mis. Ik denk aan onze mooie herinneringen samen. Igor en Mario maken me aan het lachen. Via de poef kruipt Igor vaak bij mij op schoot. Hij vindt zichzelf heel geschikt als schoothondje. Helemaal niet te groot of zo. Laatst wilde Mario er ook bij. Hij heeft meer het formaat van een schoothondje. Al ziet hij zichzelf ook als een grote indrukwekkende waakhond. Mario klom ook via de poef bij mij op schoot. Omdat Igor daar al lag ging hij bovenop Igor liggen. Igor vond dit prima en bleef rustig liggen. Het had ook wel iets gezelligs en ik had het niet koud meer.

Net als veel mensen ben ik weer regelmatig aan het online vergaderen. Onze slaapkamer is op zolder. Daar kan ik prima series kijken, podcasts luisteren en luisterboeken lezen. Tijdens een online vergadering hapert de verbinding vaak op zolder. In mijn zoektocht naar een goede vergaderplek belandde ik op onze hoekbank in de woonkamer. Dit ging best goed. Soms kroop er een hond op schoot. Dat was ook wel leuk. Soms vond de hond dat hij ook een goed punt had dat besproken moest worden en blafte dan een woordje of zelfs meerdere woordjes mee. Niet handig. Al vonden de honden van wel. Soms kwam er een puber binnenlopen die niet doorhad dat ik aan het vergaderen was. Ik zit wel vaker op de bank met mijn telefoon en oortjes in. Regelmatig zat er aan de keukentafel ook nog een man te werken. In mijn zoektocht naar een rustige werkplek belandde ik uiteindelijk op de zoldertrap. Daar heb ik meestal een goede verbinding. De honden komen bijna nooit boven en mijn man en pubers weten dat als ik op de zoldertrap zit ik aan het vergaderen ben. Inmiddels noem ik de zoldertrap ook wel mijn kantoortrap. Van mensen met wie ik vergader krijg ik leuke reacties op mijn kantoortrap. Ook krijg ik leuke suggesties om de plek wat gezelliger te maken. Bijvoorbeeld door wat planten op de trap te zetten of fotolijstjes. Dit leek me wel wat en ik heb het overwogen, maar naast mijn kantoor moet ik het toch ook veilig kunnen blijven gebruiken als trap. Vanaf kleins af aan heb ik mijn kinderen en zelfs hun vriendjes geleerd om niets op de trap te leggen omdat ik dat niet zie en er over kan vallen. Dan kan ik nu moeilijk ineens de zoldertrap opleuken met allerlei snuisterijen. Soms wil ik tijdens een vergadering mijn telefoon opladen, maar er zit geen stopcontact in de buurt. Tijdens de verbouwingen hebben we nooit voorzien dat dit op een dag mijn kantoortrap zou worden. Een verlengsnoer neerleggen is met mijn talent om te vallen ook geen optie. Nu probeer ik eraan te denken om voor een vergadering mijn telefoon en AirPods op te laden. Naast online vergaderen en beeldbellen word ik ook steeds beter in plannen.

Mijn man en kinderen hadden de
kerstboom opgetuigd. We hebben zeg maar niet echt een stijl. Bij ons hangt de kerstboom vol met allerlei kleurrijke ballen. We kunnen wel stellen dat onze boom mooi is van lelijkheid. We hebben ook een kerststal van Little People. Onze honden spelen daar graag mee en we hadden nog geen veilige plek voor de stal en dan vooral voor de poppetjes gevonden waar onze honden niet bij kunnen. Op de kerststal zit een knopje en als je daarop drukt speelt hij Stille nacht heilige nacht. Ik zei tegen mijn man dat er in onze herberg toch zeker wel plaats was voor de kerststal. Op een morgen stond ik op en botste tegen de tas waar de kerststal in zat. Ineens hoorde ik Stille nacht heilige nacht vanuit die tas. Ik zag voor me hoe mijn man thuiskwam met de kerststal vlak nadat onze zoon was geboren. Ook zag ik voor me hoe onze zoon en dochter er elke kerst mee speelden toen ze klein waren. Dat ik de kerstverlichting en versiering niet meer kan zien vind ik ieder jaar moeilijk. Van een onverwacht Stille nacht heilige nacht in de morgen werd ik blij. Een prima plek eigenlijk voor de kerststal.

Voor de vrijwilligers en medewerkers van onze organisatie ging ik een filmpje opnemen. Ik schoof de salontafel iets op en zette de poef voor de kerstboom. Het paste allemaal net niet. Ik probeerde de salontafel nog iets op te schuiven. Daarna liep ik terug naar de poef. Die stond iets anders dan ik dacht en ik struikelde over de poef. Het had niet veel gescheeld of ik was in de kerstboom beland. Als iemand dit dan ook nog had gefilmd hadden we wel een hilarisch kerstfilmpje gehad. Voor mijn eigen veiligheid en die van de kerstboom besloot ik maar weer alles op zijn plek te zetten. Ik had het inmiddels behoorlijk warm in mijn foute kersttrui. Ik ging voor de kerstboon staan en zette de camera van mijn telefoon aan. Van foto naar video en de camera van de achterzijde naar de voorzijde. Ik zag
mezelf al een filmpje opnemen met de achterzijde van mijn telefoon. Dan zag je wel onze bank en salontafel en misschien een hond, maar mij in ieder geval niet. O ja, ik had ergens gehoord dat ik mijn telefoon horizontaal moest houden. Geen idee waarom, maar ik deed het dan toch maar. Ik begon te filmen. Na twee zinnen vroeg ik me af of de lampjes in de kerstboom wel aan stonden. Ik stopte het filmen en liep naar het stopcontact om te voelen of de stekker van de lampjes erin zat. Dat was het geval. Terug naar de kerstboom en beginnen met filmen. Bleken de instellingen van de camera weer veranderd, dus alles weer goed zetten. Na een aantal pogingen was ik redelijk tevreden. Ik plofte op de bank en speelde het resultaat af. Ik hoorde mezelf heel zachtjes praten met een harde ruis erdoor heen. Net alsof het hard waaide. Geen idee waardoor dit kwam. Op de bank maakte ik nog een paar test opnames. Weer met diezelfde mysterieuze ruis. Ik ging eerst maar eens een kopje thee drinken. Ik kon altijd nog mijn man en pubers om hulp vragen. Tijdens het theedrinken kreeg ik ineens een technisch inzicht. Dit heb ik maar zelden, maar dit was er dan echt eentje. Ik realiseerde me dat het weleens iets te maken kon hebben met de voice-over van mijn telefoon. Ik deed mijn AirPods in en begon te filmen. Nadat ik de instellingen van de camera weer had aangepast. Ik testte het uit en de ruis was inderdaad verdwenen. Blij begon ik te filmen. Na een paar pogingen was ik tevreden. Mijn dochter kwam thuis en ik liet haar het resultaat zien. Ze vond het goed gefilmd voor een stekeblinde. Je zag mijn hoofd helemaal in beeld. Toen ik vroeg of je ook mijn foute kersttrui zag vroeg ze zich af of ik enig idee had hoe groot de camera is. Ze lag helemaal dubbel omdat ik mijn kersttrui voor niets had aangetrokken en ze mijn hoofd en stem zo grappig vond. Zo heerlijk, die pubers. Ik stuurde het filmpje door. Later realiseerde ik me dat ik mezelf op het laatst verticaal had gefilmd. Tijdens het eten besprak ik dit. Mijn zoon zei dat dit echt heel lelijk is. Vooral als het op YouTube komt. Dan lijkt het net op een Tiktok filmpje. Blij riep ik dat dat toch ook helemaal van nu is, dus dat ik het best goed had gedaan. Mijn zoon antwoordde alleen met een diepe zucht. Mijn man zei dat hij helemaal niet wist dat het mooier is om horizontaal te filmen. Trots zei ik dat ik dit dan weer wel wist. Onze zoon zuchtte nog maar eens diep.

Deze week is de campagne Ik kijk mee met AD gestart. Maandag mocht ik live via de telefoon bij Goede morgen Haandrikman op NPO radio 5 vertellen over audiodescriptie. Vlak voor het interview kwam mijn man vertellen dat De kerstezel werd gedraaid. Een nummer van Kinderen voor kinderen. Geschreven door Harrie Jekkers. Dit nummer gaat over een jongen die gepest wordt omdat hij tijdens het kerstspel op school de achterkant van de ezel moet spelen. Hij is verliefd op Marjolein. Zij besluit om niet Maria te spelen, maar samen met hem in het ezelpak te gaan. Dat vindt de jongen heel leuk en hij wordt niet meer gepest. Dit nummer kwam uit toen ik een jaar of 10 was. Mijn vader zei tegen mij dat die Marjolein net zo stoer was als ik, zijn eigen Marjolein. Met een blij gevoel dacht ik hier aan terug terwijl ik wachtte tot ik gebeld zou worden voor het interview. Ik werd gebeld en hoorde via de telefoon dat er inmiddels een ander nummer werd gedraaid. Het werd een leuk gesprek met mooie fragmenten van Hendrik Groen en Wie is de mol met audiodescriptie. Na het interview dacht ik terug aan mooie momenten dankzij audiodescriptie. Ik ging met mijn kinderen naar de bioscoop. Ze waren gewend om af en toe te fluisteren wat er te zien was. Dit deden ze nu ook uit automatisme. Opgelucht zeiden ze dan zachtjes: O nee, dat hoeft niet meer. Je hebt nu audiodescriptie. Zo fijn. Even later gebeurde er iets grappigs in de film en begon ik te lachen. Mijn kinderen zeiden: Mamma, je lacht nu tegelijk met ons. Dat is zo veel leuker, dan dat we het eerst moeten uitleggen. Dit is zo waardevol. Dankzij audiodescriptie kan ik meelachen, meepraten, meehuilen, mee zwijmelen, meeleven en dus meekijken. Dat had ik toen ik zeven jaar geleden blind werd niet kunnen bedenken. Ik ben blij met de campagne. Ik wil zo graag dat iedereen weet wat audiodescriptie is en betekent. Audiodescriptie geeft mij en andere blinde en slechtziende mensen zicht.

Marjolein

Huisje boompje axolotltje

november 2021

Mijn man en ik volgden een workshop salsa dansen. Bij Blinde liefde voor salsa. We leerden de passen solo. De les was voor mensen met en zonder visuele beperking. Alles werd duidelijk voorgedaan en uitgelegd. We begonnen allemaal netjes met ons gezicht naar de spiegel. Ik probeerde me goed te concentreren en deed enthousiast mee. Na een tijdje was ik dan een stukje gedraaid en stond ik met mijn gezicht een andere kant op. Dus ik keek niet meer richting spiegel. Ik had dat niet in de gaten en danste vrolijk door. De dansleraar of mijn man stuurde me dan even bij en dan danste ik weer in dezelfde richting als de anderen. In dit geval was het wel fijn dat we afstand moesten houden. Zo konden ik en de andere blinde en slechtziende deelnemers ons lekker uitleven zonder te botsen. Ik vond het heel leuk en ook best pittig. Het was super goed voor mijn conditie en ik werd blij van de vrolijke salsa muziek. In gedachte zag ik mezelf al samen met mijn man de sterren van de hemel dansen. Wanneer er weer feestjes zijn. Ik hoop dan ook dat de mensen van Blinde liefde voor salsa vaker les gaan geven in onze woonplaats.

Op de terugweg op de tandem bedacht ik me hoe leuk het was om weer samen met mijn man te dansen. We hebben elkaar leren kennen op de dansschool. Hij werd mijn nieuwe danspartner. Ik herkende hem aan zijn trui. Als hij iets anders aan had herkende ik hem niet en stelde ik me opnieuw aan hem voor. Dat vond hij hilarisch. Hij maakte er een sport van om te ontdekken op welke momenten ik hem wel en juist niet herkende. We hadden de grootste lol. We bleken dezelfde humor te hebben. Sommige mensen vonden het maar zielig als hij een grapje maakte over mijn slechtziendheid. Dan zei hij: Marjolein is helemaal niet zielig en als ze iets niet leuk vindt wat ik doe zegt ze dat zelf wel tegen mij. Mooi gesproken en helemaal waar.

Na een tijd kregen we verkering. Dit was bijna niet gebeurd. Mijn toekomstige man probeerde oogcontact met me te maken. Omdat ik niet terugkeek dacht hij dat ik hem niet leuk vond. Gelukkig realiseerde hij zich later dat ik dat natuurlijk helemaal niet kon zien en vroeg hij me mee uit. We gingen naar de film. Na de film gingen we poolen. We dronken cola. Ik was vijftien en zo verliefd en verlegen. Daar op een barkruk naast de biljarttafels vroeg ik hem verkering en hij zei ja.

Nu ruim 25 jaar later zijn we nog altijd heel gelukkig samen. Natuurlijk kunnen we elkaar ook regelmatig achter het behang plakken. Dat hoort er ook bij.

We maakten zoveel mooie dingen mee en werden volwassen samen. We verloofden ons in Parijs. Twee jaar later trouwden we. Onze trouwdag was prachtig. We gingen op huwelijksreis naar Kijkduin. We zaten in een sjiek hotel waar mijn eerste geleidehond Falco ook welkom was. We gingen elke dag samen met Falco naar het strand. Tijdens een bezoek aan de tweede kamer bleek Falco de eerste hond in de tweede kamer te zijn. Zo leuk en bijzonder. Ruim vier jaar later werd onze zoon geboren en twintig maanden later onze dochter. Het was een heerlijke en ook drukke tijd. We grapten weleens dat we zo uit een Nutella reclame konden zijn weggelopen. Behalve dan dat mijn man en kinderen geen Nutella op hun brood lusten. Met een zoon en een dochter, een koophuis, stationcar, caravan en een Goldenretriever en later een Golden doodle waren we burgerlijk met een hoofdletter B en wat genoten we ervan en hadden we het goed. Zoals Claudia de Breij al eens zo treffend zong: Sleur met jou, ik heb zo’n zin in sleur met jou. Dat was het precies. Heerlijke sleur. Mijn oogziekte en dat ik blind werd paste dan weer minder in ons Nutella plaatje. Gelukkig ontdekte ik dat ik ook in het donker heel gelukkig kan zijn.

Vorige maand was ik jarig. Mijn zoon zei dat ik geen cadeau van hem ging krijgen. Een paar dagen voor mijn verjaardag kwam hij uit school en vertelde dat hij toch een cadeau voor mij had gekocht. Het was een spel om samen te spelen. Bij nader inzien bleek het spel toch te visueel. Dat gaf niet. Het gebaar vond ik zo lief. Op mijn verjaardag kreeg ik van hem een Uno spel met braille erop. Hij kan de kaartjes zien en ik kan voelen wat erop staat. Dit vond ik zo lief van hem. Mijn braille is niet al te best en het is in het Engels. Al kost het me tijd om de kaartjes te leren herkennen. Dit gaat me lukken. Toen ik nog kon zien speelden we vaak Uno op de camping. Van mijn dochter kreeg ik een armband met bedeltjes die ik kan voelen. Ook zo lief. Ze hadden dit samen met hun vader geregeld. De schatten.

Een week later gingen mijn zus en ik samen met de kinderen naar Ouwehands Dierenpark. Daar was Komt het zien. Door de ogen van de blindentolken zag ik de dieren. Zo ontzettend mooi. Het baby olifantje vond ik het aller schattigst en de panda’s waren mijn favoriet. In het aquarium zagen we een axolotl. De tolk had hier nog nooit van gehoord. Wij wel. Mijn zoon wil die al tijden als huisdier. Het is een soort salamanderachtig dier. Hij schijnt er best een beetje eng uit te zien. Al vinden mijn kinderen hem vooral grappig. Op Tiktok is een filmpje van een Axolotl te zien. In dat filmpje hoor je een muziekje. Als het zingen begint doet de axolotl zijn bek open precies op het juiste moment. De Axolotl lijkt te zingen of eigenlijk is het meer een soort gillen. Dit filmpje vinden mijn kinderen heel grappig.

Ik heb tegen mijn zoon gezegd dat ik hoop dat hij nog heel lang thuis blijft wonen, maar als hij een axolotl wil, hij deze maar moet nemen als hij later op zichzelf woont. Hij vroeg zijn zus vast of zij er dan voor wil zorgen als hij weg is. Voor zijn werk naar Amerika of zo. Dat wilde ze wel. Tot ze hoorde dat een Axolotl onder andere muizen eet. Ik ga hem echt geen eten geven, zei ze stellig. Na verder onderzoek ontdekte mijn zoon dat een Axolotl ook van kattenbrokjes houdt. Broer en zus waren eruit. Wanneer zij voor de axolotl gaat zorgen geeft ze hem kattenbrokjes.

We zaten op onze grote, lekker zachte hoekbank. Ik was verdrietig omdat ik Harvey zo mis. We haalden herinneringen aan hem op. Zo hadden we het over een wandeling afgelopen voorjaar. Mijn man, kinderen en ik gingen samen met De dolle drie Harvey, Mario en Igor wandelen in de buurt van de camping. We gingen ook even een kijkje nemen op de camping waar we zoveel mooie herinneringen aan hebben. Dit vonden onze pubers echt nostalgie. Het was heel leuk en het leek of Harvey het ook nog herkende. Als de kinderen even wegliepen om ergens te kijken wilde hij niet verder lopen. Hij hield ze in de gaten en wachtte tot ze terug waren. Mijn dochter zei heel treffend dat Harvey heel zorgzaam was. Dat was hij zeker. Mijn zoon beaamde dat Harvey hun ook al die jaren zo goed naar school had gebracht en dat hij altijd zo goed op hen paste. Dat was zo knap en lief van Harvey. Met tranen in mijn prothese ogen bevestigde ik dat Harvey een super hond was en dat ik het nu zo stil vind zonder hem. Het bleef een tijdje stil. Toen zei mijn zoon wijs: Harvey is onvervangbaar, maar aan die stilte valt wel iets te doen. We zouden een axolotl kunnen nemen. Ik moest lachen en vroeg hem wat voor een geluid een axolotl eigelijk maakt. Hij dacht even na en zei dat een axolotl volgens hem helemaal geen geluid maakt. Mijn dochter en ik riepen tegelijk hoe het dan minder stil werd met een axolotl in huis. Snel vervolgde mijn dochter tegen mij: Jullie hoeven niet voor dat axolotl beest te zorgen. Als hij niet thuis is kan ik dat beest kattenbrokjes geven. Om er lachend aan toe te voegen: In verband met die kattenbrokjes is het dan ook wel handig om een kat te nemen. Met Igor, Mario en die kat ben je gegarandeerd van die stilte af. Ik kon niet ontkennen dat ze een goed punt had. Mijn zoon zei dat de axolotl dan beter op zijn kamer kon staan. Anders zouden Igor, Mario en die kat de axolotl misschien met bak en al omver lopen. Broer en zus waren al op weg naar boven om op zijn kamer te kijken welke plek het meest geschikt was voor de axolotl. Ik riep hen na dat het leuk geprobeerd was, maar dat het echt niet ging gebeuren. In koor riepen ze terug: Dan blijven we later wel veel langer thuis wonen. Die twee zijn een kei in onderhandelen en kennen feilloos mijn zwakke plek. Toch gaat het echt niet gebeuren. Dan heb ik hun vader heel wat uit te leggen. Ook na 25 jaar wil ik gelukkig met hem blijven. Een kat komt er in ieder geval niet. Ik vind het nu heel stil, maar met de honden en een kat erbij vind ik het dan weer veel te druk en ik vrees dat er dan weinig overblijft van ons mooie koophuis. Een axolotl gaat er ook niet komen. Want ik heb nog nooit een axolotl gezien in een Nutella reclame

Marjolein

Lieve Harvey 

oktober 2021

Vorige week had Harvey ineens veel pijn. Hij bleek ernstig ziek te zijn en kon niet meer beter worden. We wilden niet dat hij zou lijden en namen op woensdagmorgen afscheid van onze lieve Harvey. Ontzettend verdrietig, maar het beste voor hem. Mijn dochter vroeg zich af waarom honden niet gewoon 100 jaar kunnen worden. Of oké, 50 jaar mag ook. Een goede vraag. Terwijl ik dit typ realiseer ik me weer hoe stil het is zonder Harvey in huis. Hij maakte niet eens zoveel geluid. Behalve als de deurbel ging dan. Ik mis zijn aanwezigheid. Wanneer ik aan het typen was bijvoorbeeld duwde hij vaak met zijn neus onder mijn arm. Net zolang tot ik stopte met typen en hem ging aaien.

Ik denk vaak terug aan alle mooie momenten samen. Ik weet nog goed dat de geleidehondenschool belde dat ze een hond voor me hadden. Of eigenlijk twee. Broer en zus Harvey en Lois. Tijdens de kennismaking zou er gekeken worden welke hond het beste bij mij paste. Dat ging toen nog zo. Ik was heel blij. Ook voelde het dubbel. Ik miste Falco nog zo. Mijn eerste geleidehond was een paar maanden eerder overleden. Een geweldige hond. Ik kon me niet voorstellen dat ik weer zo’n geweldige hond zou krijgen. De dag van de kennismaking ging ik samen met mijn dochter van drie naar ouder en kind zwemmen. Op de terugweg in de bus zat ze lekker tegen me aan. Heel hard te doen alsof ze niet moe was. Het omroepsysteem riep onze halte om en we stapten uit. Ik herkende de omgeving niet. Bleek dat de verkeerde halte was omgeroepen. Ik had geen idee waar we waren. Ik had een stok bij me en met mijn dochter aan de hand liep ik een stukje. Ik wist niet of we goed liepen. Ik belde mijn man voor advies. Met een mobieltje zonder enige vorm van navigatie of zo. Mijn man vroeg wat ik zag. Nou, een bushalte, een straat en wat huizen. Dit kon overal zijn. Van FaceTime had ik ook nog nooit gehoord, misschien bestond het nog niet eens. Dus mijn man kon niet meekijken. We verbraken de verbinding. Gelukkig kwam er iemand aan aan wie ik de weg kon vragen. Bleek dat we in een heel andere wijk waren. Na wat instructies wist ik ongeveer hoe we moesten lopen. Mijn dochter vroeg geschrokken: Zijn we verdwaald mamma? Komen we nu nooit meer thuis? Stoerder dan ik me voelde antwoordde ik dat we zeker thuis gingen komen. We kletsten vrolijk over de honden die die middag kennis kwamen maken. Na een tijd lopen werd mijn dochter heel moe. Ik had geen buggy bij me. We zouden immers vlak bij huis uit de bus stappen. De hele weg droeg ik mijn dochter. Thuis aangekomen zei ze blij: Als je weer een nieuw hondje hebt verdwalen we nooit meer.

Mijn man had ondertussen onze zoon van school opgehaald. Overal lag nog speelgoed. Dat wilde ik nog snel opruimen, maar de bel ging en daar was de trainster met de honden. Harvey stuiterde enthousiast naar binnen. Lois bekeek alles eens vanaf een afstandje. Ik vond ze allebei lief. Hoe kon ik nou kiezen? Harvey was zwart en Lois wit. Dus ik grapte dat ik ze allebei wel wilde houden zodat ik afhankelijk van mijn outfit kon kiezen welke hond ik mee zou nemen. We vreesden dat de ziektekostenverzekering dit niet zou accepteren. Om beurten ging ik met de honden lopen. Ze deden hun werk allebei goed. Uiteindelijk zei de trainster dat ze zag dat Lois de kinderen erg spannend vond en dat ze duidelijk afstand hield en dat Harvey juist contact maakte met de kinderen. Dus het was duidelijk. Het werd Harvey. Ik zei tegen Harvey dat hij zijn huis mocht gaan zoeken. Blij sprong hij tegen onze voordeur.

Harvey ging nog een paar weken naar school en dan zou hij bij ons komen wonen. Samen met mijn man en de kinderen ging ik speeltjes kopen voor Harvey. Mijn zus had een grote foto van Harvey uitgeprint en geplastificeerd voor de kinderen. Trots lieten de kinderen de foto aan iedereen zien en voor het slapen gaan kreeg De foto van Harvey ook een kusje.

Een paar weken later belde de school om te zeggen dat Harvey examen had gedaan en dat hij nog iets langer naar school moest. Om het nog wat beter te leren. Jammer, maar ook heel goed dat hij nog iets meer les kreeg. Mijn zoon van vijf telde de dagen af. Ik dacht dat hij boos of verdrietig zou worden als ik vertelde dat Harvey nog iets langer naar school moest. Hij knikte wijs en zei: Het is eigenlijk wel fijn dat Harvey na Sinterklaas komt. Toen er vorig jaar met pepernoten was gestrooid at Falco ook snel wat pepernoten op. Nu eet Harvey niet mee en hebben wij meer.

De dag waarop Harvey kwam stond het mandje met zijn speeltjes al klaar. We konden bijna niet meer wachten. Samen met de trainster kwam hij binnen en Harvey stuiterde gelijk weer vrolijk de huiskamer in. Hij kwam eerst het weekend wennen en die maandag begon de training. Wat waren we blij met hem.

Ik vond Harvey gelijk heel lief, maar ik merkte dat ik ook nog een beetje afstand hield. Ik hield zoveel van Falco. Hoe zou ik dan ook zoveel van Harvey kunnen houden? Mijn zus zei dat ik best evenveel van allebei de honden mocht houden. Net zoals ik ook evenveel van mijn kinderen houd. Vanaf dat moment kon ik mijn schuldgevoel loslaten en was ik stapelgek op Harvey.

Elke dag ging Harvey mee de kinderen naar school en naar de peuterzaal brengen. Pas als de kindjes op school zaten wilde hij uitgelaten worden en eten. Wanneer hij het tijd vond dat de kinderen gehaald moesten worden ging hij bij de deur staan piepen. Als ik dan zei dat het nog geen tijd was ging hij zuchtend terug naar zijn mand. Hij leerde kijken voor ons drieën. Ook lette hij op vriendjes en vriendinnetjes. Wanneer de kinderen bij vriendjes gingen spelen  moesten ze dit wel tegen Harvey zeggen. Anders bleef hij piepen omdat hij zijn kindjes kwijt was.

Tijdens kinderfeestjes zat Harvey het liefst midden tussen alle kinderen. Ook was hij wel eens ondeugend. Op de camping ging ik met de kinderen zwemmen. Ik deed Harvey in de caravan. Alle ramen hield ik open. Daar kon Harvey nooit doorheen. We keken vreemd op toen we na het zwemmen terugkwamen en Harvey met zijn riem aan de picknicktafel vastgemaakt zagen zitten. De buurvrouw vertelde dat ze met grote verbazing zag hoe Harvey uit het raampje van onze caravan klom.

Nadat ik blind was geworden moesten Harvey en ik allebei wennen aan de nieuwe situatie. De eerste tijd hield hij mij ook in huis goed in de gaten. Mijn onzekerheid op straat maakte hem ook onzeker. Door veel te trainen leerden we elkaar weer goed aanvoelen. Als ik bang was kon Harvey mij kalmeren. Toen er tijdens het oversteken een keer plotseling een auto keihard aan kwam gereden duwde hij mij terug op de stoep. Dit gebeurde ook een keer bij mijn zoon en toen duwde Harvey hem ook terug op de stoep. Tijdens het buitenspelen waren we een keer onze dochter kwijt. Harvey vond haar terug. En die keer dat ik op het station uit de bus stapte vergeet ik ook nooit meer. Door een fout van de chauffeur belandden Harvey en ik tussen de rijdende bussen. Ik schrok me kapot. Harvey begeleidde me heel stoer naar een veilige plek. Alsof er niets aan de hand was. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Harvey was mijn held.

Harvey werd grote broer van Mario. Zijn speeltjes delen vond hij maar niks. Mario had eigen speeltjes, maar die wilde Harvey ook. Op dag twee viel Mario op Harvey zijn poot in slaap. Harvey keek eerst nog wat ongelukkig. Even later sliepen ze allebei en werden ze vriendjes voor het leven. Als Mario iets spannend vond ging hij onder Harvey staan. Nadat de heren naar de trimsalon waren geweest gingen ze allebei slapen. Toen Harvey wakker werd ging hij bij de bench kijken of Mario al wakker was. Mario sliep nog. Een tijdje later ging Harvey nog een keer kijken. Mario sliep nog steeds. Zuchtend liep Harvey weg en ik hoorde hem denken: Zo saai, die pup slaapt alleen maar.

Harvey en Mario hadden de grootste pret. Ze hadden ook wel eens ruzie om een speeltje. Dat hoort erbij. Toen Harvey met pensioen ging kregen de heren er nog een broertje bij. Harvey moest wel even wennen dat het vrouwtje nu met Igor ging werken. Al gauw vond hij het prima en bleef hij lekker liggen. Ik was zo blij met de dolle drie. Het was een gezellige beestenboel.

Ik ben zo blij dat Harvey onze laatste vakantie nog mee heeft gemaakt. Hij speelde rustig in de tuin en liep heerlijk door de bossen. Lekker snuffelen aan de struikjes. Wat was hij trots als hij mij in ons vakantiehuisje hielp de weg te vinden en wanneer hij aan de riem mij naar het bos of het huisje begeleidde. Het vrouwtje helpen kon hij nog steeds.

Lieve Harvey, bedankt voor alle mooie jaren. Je blijft voor altijd in ons hart.

Marjolein

Mogelijkheden zien

september 2021

Deze zomer gingen we samen met mijn zus en haar gezin op vakantie. Mijn moeder kwam ook gezellig een paar dagen. We hadden een vakantiehuis in Limburg geboekt. Met een grote omheinde tuin. Ideaal voor onze honden. Voor de vakantie ontvingen we alle informatie van het park. Het blijft jammer dat ik de plattegrond van het huis niet kon zien. Mijn neef en nicht besloten dit samen met hun vader na te bouwen van Lego. Zodat ik het kon voelen en alvast een beeld zou krijgen bij het huis. Dit vond ik zo lief en slim bedacht van hen. Door te voelen aan hun mooie Lego plattegrond werd mijn voorpret nog groter.

Eenmaal op vakantie kon ik me in het huis ook veel beter oriënteren. Die enkele keer dat ik toch even de weg kwijt was, kwam pensionado Harvey mij redden en bracht hij me naar de gewenste plek. Terwijl geleidehond Igor in de grote tuin op ontdekkingstocht was. Terwijl ik Harvey vast hield aan zijn halsband en hij mij naar de bank bracht, dacht ik terug aan onze vakantie in de Ardenne een paar jaar geleden. Ook toen hadden we een grote omheinde tuin. Ik zat heerlijk een luisterboek te lezen in die tuin. Mijn man en kinderen zaten binnen. Ineens begon het heel hard te regenen en onweren. Ik riep hard, maar mijn man en kinderen hoorden dit niet. Ook Harvey was binnen en mijn taststok ook. Ik stond op en probeerde het huis te vinden. Ik kon me niet oriënteren in de grote tuin. Ineens kwam Harvey heel hard aan gerend. Hij kwam naast me staan. Ik pakte zijn halsband en hij begeleidde me naar het huisje. Ook het trapje gaf hij heel netjes aan. Mijn held. Mijn man en kinderen waren zo verdiept in een spelletje dat ze niet doorhadden dat het was gaan regenen en onweren. Gelukkig had Harvey wel door dat vrouwtje graag naar binnen wilde.

Achter ons vakantiehuis in Limburg was een bos. Daar konden Harvey, Mario en Igor heerlijk los lopen. Om er te komen moesten we een klein stukje over de camping lopen. Het waren ruime paden zonder stoeprandjes en met weinig obstakels. Mijn man gaf mij de riem van Harvey. Zelf liep hij met Mario en Igor voorop. Harvey liep trots naast mij. Hij zou het vrouwtje wel even naar het bos brengen. Na de wandeling in het bos liepen we weer op dezelfde manier terug. Weer liep Harvey trots naast me. Ik gaf hem natuurlijk een heleboel complimentjes. Harvey wees trots de deur van ons vakantiehuis aan. Wat was ik trots op mijn knappe pensionado.

In het zwembad vroeg mijn zoon of ik mee ging van de glijbaan. Ik durfde eigenlijk niet. Mijn zoon vertelde hoe de glijbaan er uit zag. Omdat het rustig was besloot ik het dan toch maar te doen. Alle trappen op lopen vond ik al een hele onderneming. Mijn zoon vertelde wanneer het veilig was om te gaan. Ik ging zitten in de glijbaan. Mijn zoon vroeg of hij me een zet moest geven. Nee! gilde ik geschrokken. Lachend zei hij: Oké, maar je moet nu wel die stang loslaten, anders zit je hier morgen nog. Aarzelend liet ik de stang los en daar ging ik. In een prettig, waarschijnlijk heel traag tempo door de bochten van de glijbaan. Ergens onder aan de glijbaan vanuit het zwembad riep mijn man heel hard: Daar gaat ze dan. Zo wist ik waar de uitgang van de glijbaan was en kon ik me voorbereiden op de plons. Ik besloot nog een keer te gaan. Deze keer zette ik me aarzelend af tegen de wanden van de glijbaan en ging ik een stukje harder. Ik vond dit heel stoer van mezelf.

Tijdens een dagje Toverland ging ik mee in van die ronde bootjes waarin je nat kan worden. Mijn neef en zwager deden hun ogen dicht en ontdekten dat dit veel spannender is als je niets ziet. Elke keer als we nat werden gilden we van schrik. We moesten heel hard lachen.

Bowlen, golfen, ik doe overal zoveel mogelijk aan mee. Ik stuntel wat af, maar met een beetje hulp lukt het me soms toch te scoren en dan ben ik heel trots.

Voor haar veertigste verjaardag had de man van mijn vriendin een surpriseparty voor haar geregeld. In het geheim werden haar vriendinnen uitgenodigd. We gingen met de jarige lunchen en daarna een workshop bonbons maken volgen. Ik vond het sowieso leuk om mee te gaan. Lunchen kan ik wel, maar bonbons maken leek me stekeblind niet mogelijk. Of ik nu wel of niet mee zou kunnen doen, het zou zeker gezellig worden. En gezellig werd het. De workshop begon en we kregen duidelijke uitleg. Iedereen was bereid om me te helpen en heb ik toch bonbons gemaakt. Zo leuk en lekker.

Van de zomer kwam mijn beste vriendin bij ons thuis. Gezellig kletsen, Theeleuten en naar de bios. We gingen naar De Luizenmoeder. Allebei met onze AirPods en telefoon met de Earcatch app. Dankzij de audiodescriptie konden we het allebei goed volgen. We lachten het hardst van de zaal en zaten op sommige momenten ook met tranen van ontroering in onze ogen.

Inmiddels is de vakantie voorbij. Mijn dochter is begonnen op de middelbare school en mijn zoon zit inmiddels in vier havo. Igor heeft genoten van zijn welverdiende vakantie en is inmiddels weer volop aan het werk. Van de week gingen we voor vrijwilligerswerk naar Utrecht. Voor Igor en mij was het de eerste keer dat we samen met de trein gingen. Hij deed het heel goed en was heel relaxed. Ik ben heel trots op hem. Ook ben ik heel blij met de begeleiders van Valys begeleid, die ons helpen op de stations.

Samen met zijn broertje Mario rust Harvey nog lekker uit van de vakantie. Soms neem ik Harvey een stukje mee naar buiten aan de riem. Dan wandelen we een stukje en mag Harvey ons huis aanwijzen. Ik ben heel trots op hem en Harvey is heel trots dat hij het nog kan. Igor vindt het prima als ik met Harvey ga wandelen. Als ik met Mario ga wandelen vindt Igor dat maar niks en gaat hij bij de deur staan blaffen. Alsof hij wil zeggen: Die hond heeft geen diploma hoor.

Van de week had ik een etentje. Met fijne mensen op een prachtige locatie. Eten in het openbaar blijf ik wel een dingetje vinden. Omdat ik niet zie wat ik doe kan ik nog wel eens knoeien. Dan voel ik me zo onhandig. Het eten was heerlijk en we hadden een gezellige avond. Ik voelde al snel mijn stress verdwijnen en volgens mij at ik best netjes. Ik heb in ieder geval genoten van een heerlijke avond. De dag ervoor ging ik naar een receptie. Omdat ik niet wist wat ik aan moest trekken gingen mijn man en ik die ochtend winkelen. Die middag liet ik mijn dochter mijn nieuwe blouse zien. Ze riep: Nu ben je precies omi. Geschrokken vroeg ik of ik er in die blouse nu net zo oud uit zag als mijn moeder. Nee, zei mijn dochter, Helemaal niet. Omi heeft een goede kledingsmaak en je ziet er heel mooi uit. Vol zelfvertrouwen ging ik die middag naar de receptie. Het werd een heel fijne middag.

Ik ben blij dat er weer steeds meer kan en samen met Igor ben ik klaar voor nieuwe mooie avonturen.

Marjolein

Hartjes en herinneringen

zomer 2021

Het was weer tijd voor nieuwe ogen. Tijdens het eten besprak ik dit met mijn man en kinderen. Mijn zoon vroeg: Ga je nu eindelijk iets bijzonders nemen? Ja, zei mijn man, Mamma neemt deze keer hartjesogen. Echt? vroeg mijn dochter. Dat is zo cool mam! Ik kwam maar weer eens met mijn riedeltje dat ik het zo natuurlijk mogelijk wilde houden. Dat vonden ze maar saai. Mijn dochter zuchtte: Jij kan veilig een oog tattoo nemen en dan doe je het niet. Ik vertelde dat ik tijdens een scholenvoorlichting ook eens dit gesprek heb gevoerd met kinderen van groep 8. Zij vonden het ook onbegrijpelijk dat ik dit niet deed. Ze moest lachen. Mijn man en zoon waren het erover eens dat rode hartjesogen mij heel mooi zouden staan. Gewoon doen, riepen ze in koor. Ja, zei mijn dochter, en anders probeer je eerst een ander kleurtje.

Dat ik nieuwe ogen krijg blijf ik bijzonder vinden. Dat ik niets meer kan zien blijft moeilijk. Ook al sta ik er steeds minder vaak bij stil en kijk ik naar wat ik wel kan. De eindmusical van groep 8 van mijn dochter zat er aan te komen. Ik vroeg aan de juf of het net als bij mijn zoon mogelijk was dat ik die ochtend al een keer bij een voorstelling van de musical mocht zijn. Samen met iemand die voor mij de audiodescriptie kon doen. Dit mocht gelukkig weer. In verband met Corona dacht ik dat het niet mogelijk zou zijn om aan de kleding en het decor te voelen. Als ik een mondkapje op zou doen mocht dit ook. Zo fijn en waardevol. Die avond tijdens de voorstelling voor de ouders had ik een beeld bij de musical en zat ik volop te genieten. Wat was ik trots op mijn dochter en haar klasgenoten. Wat deden ze het allemaal goed en mijn dochter was de allermooiste koningin Max.

Een paar dagen later was haar laatste dag op de basisschool en werden zij en haar klasgenoten door de juffen en meesters met grote bezems de school uitgeveegd. Op de laatste schooldag van de basisschool van onze jongste dacht ik terug aan de eerste schooldag van onze oudste bijna 11 jaar geleden. Ik zag voor me hoe mijn man en ik het schoolplein op kwamen lopen. Met onze zoon aan de hand en onze dochter in de buggy. Ook dacht ik terug aan bijzondere momenten van mijn kinderen op de basisschool. De hele dag had ik het laatste nummer van de musical in mijn hoofd met de treffende tekst: We zullen nooit vergeten waar onze reis begon, maar nu wachten avonturen voorbij de horizon.

Toen onze zoon naar de middelbare school ging had mijn man een prachtig fotoboek voor hem gemaakt. Dit wil hij ook voor onze dochter doen. Een mooi en goed plan. Dat ik de foto’s niet meer kan zien blijf ik moeilijk en verdrietig vinden. Gelukkig herinner ik me nog veel foto’s van toen de kinderen klein waren en is iedereen bereid de foto’s voor me te omschrijven. Leuke uitspraken van de kinderen blijven me ook bij. Mijn zoon was een jaar of drie. Hij was zijn lievelingsknuffel Bobbie kwijt. We zochten overal. Uiteindelijk vond mijn zoon Bobbie terug in de wastafel. Hij riep blij: Ik heb Bobbie gevonden mamma. Hij lag in de kraan mand.

Voor haar derde verjaardag mocht mijn dochter een cadeau uitzoeken op de speelgoedafdeling. Haar oma liet mijn dochter een make-up pop zien en vroeg of ze die wilde hebben. Mijn dochter bestudeerde met groeiende verbazing het poppenhoofd waarvan je de haren mooi kon maken en het gezicht kon opmaken. Ze hield de doos met het hoofd erin eens op de kop om te zien of er echt geen onderlijf aan het hoofdt zat. Toen ze zag dat de pop echt ophield bij de schouders sprak mijn dochter met lichte verontwaardiging in haar stem: Nee, ik hoef echt geen stukke pop.

Bij de peuterzaal werd onze zoon voorgelezen uit een boekje over dieren. De juf liet hem een plaatje zien en vertelde hem dat dat een kameel was. Mijn zoon keek eens goed en zei: Dit is geen kameel. Een kameel heeft twee bulten. Dit is een dromedaris. Hij heeft maar een bult. De juf moest hem hier in gelijk geven. Ze had dit boekje al vaak voorgelezen, maar nog nooit had een kind dit verbeterd. Twee jaar later las ze dit boekje voor aan mijn dochter. Bij de kameel aangekomen zei mijn dochter: Dat is geen kameel. Die heeft twee bulten. Dit is een dromedaris. Hij heeft maar een bult. De juf moest lachen en zei: Net als je grote broer heb je helemaal gelijk.

We waren een dagje naar De Julianatoren geweest. Onze zoon was twee en onze dochter was bijna een jaar oud. Een paar dagen later op de camping ging onze zoon ervandoor met zijn zusje in de wandelwagen. Aan het eind van het grasveld kon ik hen tegen houden. Ik vroeg waar ze naar toe gingen. In zijn peutertaaltje maakte mijn zoon me duidelijk dat hij samen met zijn zusje naar de speeltuin met de muis toe ging.

Als ik mijn ogen sluit zie ik al deze momenten weer voor me. De eerste balletvoorstelling van mijn dochter nadat ik blind was geworden herinner ik me ook nog goed. Wat vond ik het moeilijk dat ik haar niet meer kon zien dansen. De juffen van de balletschool kwamen met een goed idee. Ik mocht de kleding voelen die de kinderen gingen dragen tijdens de voorstelling. Mijn dochter en de juffen omschreven hoe de kleding eruit zag. Voor de andere ouders moest dit nog geheim blijven. Ook deed mijn dochter de dans voor en liet me dit voelen. Tijdens de voorstelling zat ik op de eerste rij zodat ik niet afgeleid zou worden door andere geluiden. Wat was ik trots. Vanaf dat moment deden we dit bij elk optreden van mijn kinderen. Op deze manier heb ik er toch weer een beeld bij en kan ik het me later nog herinneren.

Inmiddels heb ik mijn nieuwe ogen. Mijn oude ogen kreeg ik mee in een heel schattig rond doosje. Thuis liet ik dit aan mijn dochter zien. Ze rende naar boven en haalde mijn andere ogen uit mijn nachtkastje. Ze legde de ogen naast elkaar neer en bestudeerde ze. Ook hield ze mijn vorige ogen naast mijn nieuwe ogen. Blij zag ze dat mijn nieuwe ogen iets blauwer zijn. Ze vond ze heel mooi. Nadat ze alle andere ogen weer in mijn nachtkastje had gelegd maakte ze een foto van mij. Mijn man en zoon vinden mijn nieuwe ogen ook heel mooi. Al blijven ze hopen dat ik over twee jaar kies voor rode hartjesogen. Dat vinden ze gewoon goed bij me passen.

Marjolein

Trouwe toppers

juni 2021

Na de geboorte van onze kinderen werd mijn eerste geleidehond Falco altijd heel blij als hij iemand met een kinderwagen zag lopen en als hij kleine kinderen zag. Later werd mijn tweede geleidehond Harvey heel blij als hij ergens peuters en kleuters zag en later basisschoolkinderen. Tijdens het wandelen met mijn derde geleidehond Igor komen mijn kinderen, inmiddels pubers, wel eens voorbij gefietst. Dan roepen ze nooit: Dag mam. Wel roepen ze altijd vrolijk: Dag Igor. Bij het zien van een groep fietsende pubers wordt Igor nu dus ook heel blij en moet hij altijd even kijken of zijn kindjes er tussen fietsen. Mijn kinderen zijn al weer een tijd veel groter dan ik. Nu kan dat al snel. Net als voor Harvey blijven ze voor Igor de kindjes of super baasje en super vrouwtje.

Het was nog vroeg. Ik was heerlijk met Igor aan het wandelen bij de speelplek. Igor was in zijn vrijetijdskleding en ik liep met de stok. Igor was lekker aan het snuffelen en ik genoot van de zon en de fluitende vogels. Ik liep een beetje te dromen. Er kwam een berichtje binnen van mijn man waarin hij schreef dat hij naar zijn werk ging en of ik in de gaten wilde houden dat de kinderen op tijd naar school gingen. Geschrokken realiseerde ik me dat ik niet had zitten opletten waar ik was. Ik keek om me heen of ik iets bekends zag. Op zulke momenten sta ik er niet bij stil dat ik wel stekeblind om me heen kan kijken, maar dat ik dan echt niks kan zien. Ik zei tegen Igor dat we naar huis moesten omdat de kindjes naar school moesten. Ik voelde hoe Igor in de houding sprong en dat terwijl hij niet eens zijn werkpak aanhad. Hij liep voor me uit een pad in. Ik volgde hem. Een tijdje later sloeg hij linksaf en herkende ik weer waar we waren. Ik deed bij Igor zijn werkpak aan en we liepen naar huis. Deze keer had Igor geen tijd om de huizen van alle buurpoezen aan te wijzen. Hij had een missie te volbrengen namelijk het vrouwtje naar huis brengen want de kindjes moesten naar school. Thuis aangekomen waren de kindjes al helemaal klaar om naar school te gaan. Ze zijn veel zelfstandiger dan ik denk. Trots op hen. Ook trots op mijn man, die naar zijn werk gaat en erop vertrouwt dat zijn stekeblinde vrouw wel thuis komt. Dat is ook zo want ik heb Igor. Regelmatig mijn vrolijke stuiterbal, maar als het er op aankomt mijn rots in de branding.

Op een andere vroege morgen was ik weer Met Igor aan het wandelen toen mijn veter los zat. Ik legde even mijn stok naast me op de grond en strikte mijn veter. Ik wilde mijn stok weer pakken, maar die lag niet meer naast me. Ik voelde om me heen, maar nergens vond ik de stok. Wel ontdekte ik dat het pad schuin liep. Dat verklaarde waarom mijn stok er niet meer lag. Hij moest weggerold zijn. Ik probeerde logisch na te denken waar de stok terecht gekomen kon zijn. Ik ben niet echt goed in logisch nadenken. Op handen en knieën kroop ik de bosjes in. Daar moest mijn stok ergens liggen. Ik vroeg aan Igor of hij mij wilde helpen zoeken. Het vrouwtje in de bosjes zien kruipen vond Igor maar raar. Hij is wel gewend dat het vrouwtje gekke dingen kan doen, maar dit vond hij echt te ver gaan. Gelukkig kwam er een behulpzame mevrouw langs gefietst. Ze kwam me helpen zoeken en vond snel mijn stok terug. Ik stond op en bedankte haar. Al snel waren Igor en ik weer lekker aan het lopen. Ik genoot weer van de zon en fluitende vogels en ik liep weer te dromen. Nooit gedacht dat ik weer zo ontspannen zou kunnen lopen. Na een tijdje reden er auto’s’s langs en besefte ik dat we op een weg liepen. Igor trok me naar de zijkant van de weg en dat terwijl hij zijn werkpak niet aanhad. Mijn held. Ik voelde dat we een zijstraat in konden lopen en ik dacht dat dit de goede weg was. Opeens reden hier ook auto’s. Verbaasd dacht ik nog: Hier rijden toch nooit auto’s? Om al snel tot de conclusie te komen dat we niet goed liepen. Igor leidde me netjes langs de weg. Snel zette ik de navigatie aan op mijn iPhone. Het was even puzzelen, maar na nog even de verkeerde kant op te hebben gelopen gingen we weer de goede kant op. We liepen lekker door. Igor sloeg weer linksaf en ik herkende het weer. Ik deed hem zijn werkpak aan en we liepen naar huis. Bij de weg aangekomen kwam er een vuilniswagen aangereden. Er kwam een man aanlopen die aanbood de vuilniswagen voor ons te laten stoppen zodat Igor en ik konden oversteken. Ik hoorde dat de vuilniswagen stopte en gaf Igor de opdracht om over te steken. Ik bedankte de man en zei vervolgens met een vrolijk hoog stemmetje: Wat ben je toch een knappe vent. Met een rood hoofd hoopte ik maar dat de man had begrepen dat dat laatste voor Igor was bedoeld. Alhoewel hij is ook een knappe vent en dapper om voor ons de vuilniswagen tegen te houden. Thuis aangekomen riep mijn Apple Watch trots: Een geweldig begin. Marjolein. Ga zo door. Ik vind een keer per dag de weg kwijtraken echt wel genoeg.

Nadat ik op een avond Igor had uitgelaten ging mijn man Harvey en Mario uitlaten. Hij riep de honden en ging lopen. Al snel kwam hij terug. Bleek dat hij Igor bij zich had in plaats van Harvey. Zo leuk dat de heren niet alleen het stekeblinde vrouwtje, maar ook het ziende baasje voor de gek kunnen houden. Onze pensionado lag heerlijk op zijn kussen en ik hoorde hem denken: Het regent, dus ik blijf binnen.

Als mijn man zijn ommetjes loopt neemt hij Mario mee. Mario krijgt ook een top conditie. Mijn man loopt dan apart met Harvey. Met Igor in zijn werkpak liep ik op de stoep. Ik hoorde een man zeggen: Dat hondje ken jij wel he? Een beetje geïrriteerd dacht ik: Zie je niet dat mijn hond aan het werk is? Loop nou door. Daarna hoorde ik hem zeggen: Het vrouwtje herkent ons niet Harvey. Bleek het mijn man te zijn en stond Harvey heel lief en geduldig op ons te wachten. Een paar dagen later liep ik ‘s ochtends vroeg met Igor te wandelen. In de verte hoorde ik een man iets tegen me zeggen. Ik verstond niet wat hij zei. Ik vroeg me af wat die man van me moest. Tot hij weer wat zei. Bleek het weer mijn man te zijn. We zijn al 25 jaar samen, maar als ik geconcentreerd aan het lopen ben herken ik niemand. Zelfs mijn eigen man niet.

Igor herkent zijn vriendjes altijd. Als hij ze ziet begint hij te piepen. Als we tijd hebben mag Igor met zijn vriendjes spelen. Op een morgen kwamen we zijn beste vriend Jojo tegen. Het vrouwtje van Jojo moest gaan werken en ik moest naar huis want de kindjes moesten naar school. Dus er was geen tijd voor de honden om te spelen. Hier was Igor het niet mee eens. De hele weg liep hij te janken. Heel hard. Het vrouwtje van Jojo en andere mensen kwamen informeren of alles goed was met Igor. Ik zei: Ja, hij is het er alleen niet mee eens dat hij niet met Jojo mag spelen. We moesten lachen en ik noemde Igor een mannelijke versie van een dramaqueen. Uit protest zette Igor zijn sirene nog wat harder. Bij onze afslag aangekomen deed ik bij Igor zijn werkpak aan en gaf ik Igor de opdracht om naar huis te lopen. Hij bracht me netjes naar huis. Het bleek het huis van Jojo te zijn. Het vrouwtje had er niet bij gezegd naar welk huis ze gebracht wilde worden. Ik zei tegen Igor dat het huis van Jojo inderdaad ook een huis is en ik moest lachen om zijn protestactie. Daarna zei ik dat ik nu graag naar ons huis wilde. Zuchtend liep hij naar huis. Dit keer wel ons eigen huis.

Als Jojo in de sloot springt springt Igor er ook in. Om zichzelf even later lekker naast het vrouwtje uit te schudden. Aardig van hem dat hij zijn fijne sloot ervaring met zijn vrouwtje wil delen. Op een morgen werd ik wakker en hoorde ik het hard regenen. Nadat we waren opgestaan wilde ik Igor uitlaten. Mijn man keek naar buiten en zei dat het nu droog was. Ik liep met Igor naar de speelplek. Ik deed Igor zijn werkpak uit en we liepen verder. Niet veel later begon het te regenen. Ik liep met Igor terug en zocht de bekende afslag. Gelukkig vond Igor die. Ik deed bij Igor zijn werkpak aan en liep naar huis. Ondertussen was het gestopt met zachtjes regenen. Bij het huis van mijn vriendin aangekomen overwoog ik even te schuilen onder hun carport. Omdat ik toch al nat was besloot ik door te lopen en realiseerde ik me dat ik niet meer hoefde te douchen. Dat had ik mooi gecombineerd met het uitlaten van Igor. Toch een knap staaltje multitasken. Bij ons huis aangekomen stond mijn man Igor al op te wachten met een handdoek en zei hij lachend dat het echt droog was toen hij naar buiten keek. Ik kon het niet uitstaan dat het weer droog was toen hij Harvey en Mario ging uitlaten. Weer droog en met droge kleren op de bank realiseerde ik me dat mijn vriendin helemaal geen carport heeft. Ze heeft wel een plek om haar auto te parkeren, maar daar zit geen afdak boven. Terwijl ik drijfnat werd had ik er gewoon een afdak bij gevisualiseerd. Toen ik dit later aan haar vertelde moesten we allebei hard lachen en zagen we voor ons hoe ik onder haar carport was gaan schuilen en tot de conclusie kwam dat haar afdak wel heel erg lekte.

Een keer waren we Igor kwijt. We vonden hem terug op het bed van mijn zoon. Daar lag hij lekker te chillen met zijn super baasje. Ik zei tegen mijn zoon dat hij toch wel wist dat Igor niet naar boven mocht. Mijn zoon zei dat Igor zijn grote knuffelbeest is. Hier is Igor het helemaal mee eens. Ook zei mijn zoon dat hij veel beter kon leren met Igor erbij. Ik besloot het te gedogen. Toen ik later langs zijn kamer liep hoorde ik hem zeggen: Ga nou van mijn boek af Igor. Ik kan het toch niet lezen als jij er met je kop op ligt? Ik moest lachen en dacht terug aan die keer dat mijn zoon een briefje voor zijn deur had gelegd met de tekst: Kloppen en wachten tot je binnen mag komen. Pap, zeg jij het tegen mam? Of die keer dat ik tegen hem zei dat hij nu echt zijn licht uit moest doen en moest gaan slapen. Vol verbazing vroeg hij: Je ziet toch niks? Hoe weet jij dan dat mijn lamp aan is? Ik zei dat ouders altijd alles weten. Dat ik aan het knopje van de lamp kan voelen of de lamp aan of uit is hield ik wijselijk voor me.

Het was ochtend. De kindjes moesten naar school. Igor en ik ook. Sinds maart vorig jaar was dit de eerste keer dat we weer scholenvoorlichting gingen geven over leven met een beperking. Deze les was extra speciaal. We werden verwacht in de klas van mijn dochter En het was de eerste keer met Igor. Het was even puzzelen om een geschikte tijd te vinden en om het Corona proof te houden, maar dat is gelukt. Het was heel leuk om weer een paar collega’s te zien en mijn dochter en haar klasgenoten deden goed mee met de activiteiten en stelden goede vragen. Ik ben zo blij dat het toch nog gelukt is om scholenvoorlichting te geven bij mijn dochter in de klas. Toen ze bij de kleuters zat zei ze al: Als ik in groep acht zit komt mamma bij mij in de klas en mogen we met een blinddoek en stok lopen, in een rolstoel rijden, allemaal spelletjes doen en alles vragen wat we willen weten. Ze vond het heel leuk.

Pas geleden liep ik een stukje met de stok. Er stonden een paar buurmannen te kletsen op de stoep. Per ongeluk liep ik met de stok tegen hen aan. Ik verontschuldigde me met de woorden: Sorry, maar ik sla altijd mijn buren aan de kant als ik er langs moet. De mannen riepen lachend in koor: Jij mag dat. Blij liep ik verder en realiseerde me dat het voor het eerst sinds maart vorig jaar was dat ik weer aan andere mannen zat. Oké, nog wel met de stok, maar het is een begin.

Ook reizen Igor en ik weer met de bus. Als we bij de halte zijn moet ik hem regelmatig wakker maken. Ik wilde graag weer een relaxte hond en dat is Igor zeker. Als ik iets spannend vind kan hij mij kalmeren. Wanneer hij iets spannend vindt, dit komt maar heel zelden voor, blijf ik rustig en kan ik hem kalmeren. Ik ben zo trots op hem. We zijn een super team.

Marjolein

Dankbaar in het donker 

mei 2021

Net als zoveel mensen zit ik al maanden vooral thuis. Vergaderingen zijn online en ook mooie concerten. Zo heb ik al genoten van concerten van The Streamers en Og3ne. Voor de scholenvoorlichting hebben mijn lieve vriendin en collega en ik een filmpje opgenomen. Omdat we niet naar de scholen toe konden gaan. Dat filmen en online vergaderen blijf ik wel een dingetje vinden. Elke keer vraag ik me weer af hoe ik mijn telefoon moet houden en ben ik me pijnlijk bewust dat ik geen idee heb wat anderen van me zien. Gelukkig heb ik lieve collega’s die me tips geven zodat ze meer van me zien dan alleen mijn oog. Of erger nog mijn neus. Toch merk ik dat ik er wel wat makkelijker in word. Zo doe ik nu mee aan de online cursus Politiek actief voor de gemeente. Van te voren zei ik nog dat als de cursus niet fysiek gehouden kon worden dat ik dan liever een volgende keer mee zou doen. Ik voelde me zo onzeker over mijn online vaardigheden en was ook bang voor een slechte verbinding. Helaas konden we nog niet fysiek bij elkaar komen en zou de cursus online plaatsvinden. Ik besloot het toch te gaan proberen en volgens mij ging het de eerste twee bijeenkomsten al best goed bij mij.

Al blijft het een uitdaging. Op een morgen zat ik in een online vergadering. Ons hondje Mario vond het de hoogste tijd om te gaan jagen op oud papier. Hij ving een doos. Vol trots legde hij zijn buit op het kleed en ging de doos lekker slopen. Mario maakte er allemaal kleine snippers van. Ik probeerde me te blijven concentreren op de vergadering. Ondertussen kwam Mario’s broertje Igor hem helpen en at de stukjes op. Snel schakelde ik op mijn telefoon mijn video uit zodat ik niet meer te zien was en checkte ik of mijn microfoontje nog uit stond. Ik sprong van de bank en haalde vlug de snippers uit Igors bek. Hij vond het onbegrijpelijk dat zijn vrouwtje het niet kon waarderen dat hij naast geweldige geleidehond ook een super stofzuiger bleek te zijn. Op handen en knieën raapte ik op het kleed vervolgens de rest van de snippers op. Ik vermoed dat Igor dit een grappige actie van me vond. Uit pure enthousiasme legde hij zijn voorpoten in mijn nek en gromde speels. Dit mocht ook al niet van het vrouwtje. Er mag ook nooit wat. Met mijn AirPods in mijn oren probeerde ik de vergadering te blijven volgen. Terwijl ik zei tegen Igor dat hij zijn speeltje moest zoeken gooide ik snel de snippers in de prullenbak. Igor kwam blij met zijn speeltje aanlopen. Hij duwde de ene kant van het speeltje in mijn hand. De andere kant hield hij in zijn bek. We trokken allebei aan het speeltje. Mario keek blaffend toe en onze pensionado Harvey kwam ook maar eens kijken. Ineens hoorde ik in mijn oor: Hoe denk jij er eigenlijk over Marjolein? Razendsnel trok ik het speeltje uit Igors bek en gooide het door de kamer. Bijna door onze nieuwe veel te grote tv. Mijn richtingsgevoel is niet al te best. De heren renden er achter aan. Ik sprong op de bank, zette vlug mijn camera en microfoon aan Een beetje buiten adem zei ik: Sorry, ik moest even het knopje zoeken om de microfoon aan te zetten en gaf mijn reactie. Ik vond dit een knap staaltje multitasken van mezelf. Terwijl de vergadering verder ging legde Harvey zijn kop op mijn been en ik hoorde hem denken: Als je zo goed bent in multitasken kan je ook best achter mijn oor kriebelen terwijl je deelneemt aan de vergadering.

Afgelopen dinsdagavond had ik weer de cursus Politiek actief voor de gemeente. Die avond was ook de eerste halve finale van het Eurovisie Songfestival. Voor het eerst werd dit op de Nederlandse televisie ook uitgezonden met audiodescriptie. Bij het themakanaal NPO Zappelin Extra. Omdat ik niet wist of dit terug te kijken zou zijn volgde ik met een beetje pijn in mijn hart de cursus. Ik vond zowel de cursus als de uitzending met audiodescriptie te belangrijk om te missen. Ik focuste me op de cursus. Omdat mijn man ook benieuwd was naar de audiodescriptie bij de halve finale had hij dit al aangezet.

Na afloop van de cursus keken we samen verder. Zo geweldig om weer beelden te hebben bij het Songfestival. Ik dacht terug aan het laatste Songfestival dat ik heb kunnen zien. In 2014 kroop ik zowat in de tv om Ilse en Waylon te zien optreden. Vanaf 2015 beleefde ik het Songfestival in het donker. Ik hoorde de liedjes wel, maar miste alles eromheen. De kleding, De filmpjes, de dans en alle acts. Nu kon ik het beter volgen dan ik ooit had gekund. Bij het optreden van Davina Michelle zat ik met tranen op de bank. Zo mooi. Zonder audiodescriptie had ik alleen het nummer en haar prachtige stem gehoord. Nu zag ik haar indrukwekkende act met het water voor me.

Na de eerste halve finale checkte mijn man of de opname was gelukt. Dit was zo. De volgende ochtend ging ik er nog eens lekker voor zitten en keek ik alles terug. Donderdagavond keken we naar de tweede halve finale met audiodescriptie. Zo bijzonder om samen met mijn dochter onze favoriet Stefania te zien.

Zaterdagavond was het dan zover. De grote finale. Toen Duncan Laurence het Eurovisie Songfestival voor Nederland won heb ik het hele huis bij elkaar gegild. Ik had nog nooit meegemaakt dat Nederland won bij het Eurovisie Songfestival. Mijn man en kinderen ook niet. Mijn dochter zei gelijk dat ze hier graag samen met mij naartoe wilde wanneer het in Nederland gehouden werd. Ik zei tegen haar dat het vast moeilijk zou worden om aan kaartjes te komen, maar dat we het konden proberen. De eerste ronde om kaarten te kopen was de site overbelast. Dit was achteraf maar goed ook. Later kreeg ik bericht dat er ook plaatsen beschikbaar waren speciaal voor mensen met een visuele beperking en hun begeleiders en dat er audiodescriptie beschikbaar was. Ik schreef me in en gaf aan dat ik graag twee kaarten wilde voor de familieshow op zaterdag of de grote finale. Helaas kreeg ik een mail dat deze niet meer beschikbaar waren. Er waren nog wel kaarten voor de halve finales op dinsdag en donderdagavond. Omdat mijn dochter naar school moest besloten we dit niet te doen. Een paar dagen later kreeg ik een mailtje dat er twee tickets voor de grote finale waren teruggekomen. Op de tribune met audiodescriptie. Met de vraag of ik nog geïnteresseerd was. Dat was ik zeker. Toen mijn dochter uit school kwam verraste ik haar met dit nieuws. Wat waren we blij. En toen kwam Corona en werd alles een jaar uitgesteld.

Lang was het onzeker of er publiek bij aanwezig mocht zijn. Uiteinlijk mocht dit, maar wel met veel minder mensen. We kregen bericht dat we mee konden loten voor kaartjes. Het was dus heel onzeker of we de kaarten zouden kunnen kopen. Ook alle voorwaarden schrokken me af. Uiteindelijk besloten we er toch voor te gaan. Die zaterdagmorgen zaten we er klaar voor. We konden op de site niet zien of er nog audiodescriptie beschikbaar zou zijn en besloten er toch maar vanaf te zien. Mijn dochter en ik vonden dit wel heel erg jammer. Mijn man logde die avond toch nog een keer in. De kaarten met audiodescriptie waren er nog. Wat een geluk.

Op de ochtend van de grote finale lieten mijn dochter en ik ons testen via testen voor toegang. Wij vonden de Corona test wel spannend. Van te voren zong mijn man zijn zelfverzonnen tijdelijke toestand versie van Hoofd schouders knie en teen. Namelijk: Oren ogen stokje in je neus. Toen ik tijdens het testen hier aan dacht moest ik mijn lach inhouden. Gelukkig waren we negatief. De testuitslag dan. Verder zijn mijn dochter en ik heel positief. Die avond gingen we naar Ahoy. Geheel in stijl in oranje shirts en met rood wit blauwe sieraden.

Gelukkig waren we er ruim op tijd en kwamen we binnen tijdens ons tijdslot. We lieten alle benodigde documenten checken. Eenmaal binnen bij Ahoy durfden we pas echt te geloven dat we erbij zouden zijn. We gingen op zoek naar de plekken voor mensen met een visuele beperking of zoals wij het noemden de blinden tribune. Zo trots op hoe mijn meisje mij, haar stekeblinde moeder, door een vol Ahoy begeleidde. We moesten behoorlijk wat trappen op. Deed ik gelijk weer eens wat aan mijn conditie. Ik kreeg een kastje met een koptelefoon waardoor ik de audiodescriptie kon horen. Mijn dochter keek haar ogen uit. Ze vond dat ze alles heel goed kon zien. Dit had ze niet verwacht bij de blinden tribune. Ook zag ze gebaren tolken en ik denk ook sign dancers. Ze concludeerde dat dit ook een doven tribune was. Al vermoedde ze dat mensen in een rolstoel dan weer ergens anders zaten. Want die kwamen die enorme trap vast niet op.

Als je ging lopen moest je een mondkapje op. Eenmaal op je plaats mocht die af. Ik zat naast een man. We zongen allebei uit volle borst mee met de Songfestival hits die de DJ vooraf aan de uitzending draaide. Ineens realiseerde ik me dat dit helemaal niet veilig was in verband met Corona. En bedacht me toen dat we natuurlijk allemaal negatief getest waren en dat het dus wel veilig was. Het was zo geweldig en voelde zo goed om weer met zoveel mensen uit mijn dak te kunnen gaan. Ik ben ervan overtuigd dat dit over niet al te lange tijd ook weer veilig kan zonder alle maatregelen zoals mondkapjes en testen, maar dit was al zo hoopgevend.

De show begon. Mijn dochter zei: We zijn er echt, mam. Later kan ik dit aan mijn kinderen vertellen en jij aan je kleinkinderen. Dankzij de audiodescriptie konden we het echt samen beleven. Wat hebben Rop Verheijen en het Earcatch team een geweldige prestatie neer gezet. Wat was het een prachtige avond. Toen mijn dochter en ik samen meezongen met Arcade kwamen bij mij de tranen van geluk. Onze wens om bij het Eurovisie Songfestival te zijn is uitgekomen en het was nog mooier dan ik had durven dromen. De volgende ochtend zei mijn zoon: Dat jij blind moest worden is erg, maar het heeft je ook veel gebracht. Het mooie vrijwilligerswerk dat jij doet en al het moois dat jij meemaakt. Mooi gezegd en zo waar. Op zulke momenten ben ik heel dankbaar in het donker.

Marjolein 

Kijken met gehoor en op gevoel

april 2021

Pas hoorde ik het woord tandempiloot. Misschien is het een heel bekend woord, maar ik kende het niet en de autocorrectie ook niet. Zelf noem ik dit een bestuurder van een tandem. Tandempiloot vind ik veel leuker. Het klinkt ook veel avontuurlijker en mijn man is dus al jaren mijn tandempiloot. Dat heeft wel iets spannends en we hebben samen al veel mooie reizen gemaakt.

Terwijl ik dit typ denk ik aan mijn koorgenootje. We hadden net opgetreden met ons koor toen we in gesprek raakten over de tandem. Ze vroeg of ik het leuk zou vinden om een keer samen met haar op de tandem te fietsen. Dit vond ik een heel leuk idee. Ze vroeg heel serieus: Ga jij dan voorop de tandem of ik? Ik schoot in de lach en reageerde: Dat hangt ervan af. Wil je een spannende of veilige rit? We keken elkaar aan en zagen het voor ons. We kregen de slappe lach en konden niet meer stoppen met lachen. Er begon een band te spelen en het publiek werd stil. Het kostte ons de grootste moeite om onze lach in te houden en dat lukte ook niet helemaal. Tot iemand boos vroeg of we stil wilden zijn. Mijn koorgenootje legde me later uit dat ze ook wel eens een tandem had gezien waarbij de bestuurder achterop zat omdat je daar kan sturen. Bij mijn tandem zit het stuur dat het doet voorop en is het dus het veiligst als de bestuurder, de tandempiloot dus, voorop zit.

Over piloten gesproken. Bij Wie is de mol was een opdracht met zweefvliegtuigen. Charlotte en Rocky gingen allebei in een zweefvliegtuig die bestuurd werd door een piloot. Of misschien noem je dit bij zweefvliegen wel weer anders. Tijdens de opdracht werden er met de zweefvliegtuigen allemaal stunts gedaan. Zo werden er loopings gemaakt en vielen de zweefvliegtuigen een stuk naar beneden. Ondertussen moesten Charlotte en Rocky blijven communiceren met hun medekandidaten en meehelpen met de opdracht. De audiodescriptie was zo goed dat ik de stunts voor me zag en met kriebels in mijn buik en misselijk op de bank zat. Ik deed mijn handen voor mijn ogen. Toen ik dat deed dacht ik aan het advies dat mijn zoon me een keer had gegeven. We zaten samen in de bios en keken naar een spannende en bloederige film. Althans ik vond het spannend. Mijn zoon niet. Ook toen was de audiodescriptie zo goed dat ik het voor me zag en mijn handen voor mijn prothese ogen deed. Na de film zei mijn zoon: Het heeft echt geen zin als je je handen voor je ogen doet. Je ziet toch al niks. Als je de film te spannend vindt is het handiger om je oortjes uit te doen. Dan hoor je de audiodescriptie niet meer. Dat werkt in jouw geval beter als je niet durft te kijken. Een goed advies van hem.

Ik was heel blij dat Wie is de mol ook dit seizoen audiodescriptie had en ik samen met mijn gezin kon kijken. Dat de kandidaten op een verlaten terrein zelf een vrachtwagen mochten besturen en bordjes om mochten rijden vonden mijn dochter en ik de leukste opdracht. Dit leek ons ook wel wat om te doen.

Ook super fijn dat dit jaar The Passion op NPO Radio 2 weer werd voorzien van audiodescriptie door Wouter van der Goes en zijn team. Super leuk dat ik weer bij Wout2day mocht vertellen over The Passion met audiodescriptie. Wouter zei dat ons gesprek ook al een mooie jaarlijkse traditie aan het worden is. Ik sluit me graag bij zijn woorden aan. Een paar dagen later zat ik samen met mijn gezin op onze nieuwe tweedehands hoekbank naar The Passion te kijken. Tv aan en NPO Radio 2 via mijn AirPods. Het was prachtig en indrukwekkend. Ik zat er helemaal in en zag alles voor me. Onbeschrijfelijk mooi dat Wouter ook dit jaar mijn ogen en de ogen van andere blinde en slechtziende mensen wilde zijn en dat ik samen met mijn man, onze zoon en dochter naar The Passion kan kijken.

Het is zo waardevol om te weten wat er te zien is. Mijn dochter had een streetdance optreden. Thuis had ze in haar eentje al een beetje de dans voorgedaan. Zodat ik aan haar kon voelen en er een beetje een beeld bij had wat ze ging doen. Er traden veel meer groepen op en er was veel publiek. Het was voor de Corona crisis en lijkt al weer heel lang geleden. Het was zo druk dat we als familie niet bij elkaar konden zitten en allemaal apart een plaatsje moesten zoeken. Nadat mijn man voor mij een plek had gevonden ging hij zelf op zoek naar een plek. Het werd drukker en drukker en ik besefte me dat er nu niemand was die mij kon vertellen wat er ging gebeuren en hoe mijn dochter het deed. Ik hield me groot en vocht tegen mijn tranen. Dit lukte aardig tot ik iemand ergens achter me hoorde zeggen: Wat zielig voor die mevrouw. Ze is blind en ziet straks helemaal Nieks van de voorstelling. Toen brak ik en kwamen de tranen. Deze woorden kwamen zo hard bij me binnen en waren zo confronterend. Snel probeerde ik mijn tranen weg te vegen. Een mevrouw naast me vroeg of ze me kon helpen en of ik het fijn vond als ze ging proberen om voor mij de voorstelling te beschrijven. Dit vond ik zo fijn en zo lief van haar. Ik vertelde haar hoe mijn dochter eruit zag. De voorstelling begon en ze vertelde wat zij zag. Ik zag het voor me. Ze zag mijn dochter en zei: Wat een prachtig meisje. Ze omschreef de dans van mijn dochter en haar groep zo goed mogelijk. Een uitdaging want ze dansten heel snel. Dit was voor mij zo waardevol en ook al had de mevrouw van te voren gezegd dat ze geen ervaring had in het omschrijven van wat ze ziet deed ze het geweldig. Haar zoon sloot de voorstelling af. Hij speelde saxofoon. Dit kon ik hoeren. Ik complimenteerde haar met het prachtige saxofoonspel van haar zoon. We lachten naar elkaar en waren allebei super trotse moeders en ik voelde me heel gelukkig midden in de drukte.

Dat Harvey en Igor heel goede geleidehonden zijn is bekend. Mario heeft geen opleiding gevolgd en geen officiële functie. Hij is ook slim en een goede hulp. Igor was aan het drinken uit een lege waterbak. Ik wilde even snel mijn broodje opeten en daarna de waterbak vullen. Mario dacht hier anders over. Hij ging voor me staan en blafte een keer tegen mij. Een heel beschaafd blafje. Ik vroeg wat er was. Mario liep voor me uit naar de keuken en wees me Igor en de lege bak aan. Nadat ik de bak had gevuld en Igor aan het drinken was liep Mario weg en plofte tevreden naast Harvey op zijn kussen. Dit had hij maar mooi gefixt als grote broer.

Een andere keer riep ik Igor bij me. Meestal komt hij dan wel. Deze keer niet. De tuindeuren stonden open en ik verdacht Igor er van dat hij iets ondeugends aan het doen was. Ik vroeg Mario of hij Igor wilde zoeken. Mario rende naar buiten. Ik hoorde hem boos blaffen Zo van: Je moet wel luisteren als vrouwtje je roept. Igor wist in ieder geval niet hoe snel hij zich moest melden bij mij. Ik bedankte Mario voor zijn hulp. Ik voelde aan Igor. Zijn poten en snuit zaten onder het zand.

Weer een andere keer vroeg ik me af waar Harvey was. Omdat ik onze pensionado niet wilde storen wilde ik hem niet roepen. Ik vroeg Mario of hij wist waar Harvey was. Mario liep de kamer rond om vervolgens ergens stil te gaan staan. Hij blafte zachtjes. Toen ik bij hem was voelde ik voorzichtig voor Mario op de grond. Daar lag Harvey heerlijk te slapen. Ik gaf Mario een dikke knuffel en zei tegen hem dat hij onze super knappe bonus hulphond is.

Wat ook heel fijn is is dat ik nu zelfstandig kan stemmen. Toen ik nog slechtziend was heb ik een keer geprobeerd zelfstandig te stemmen. Met een loep. Ik kroop zowat in het stembiljet. Ik deed heel erg mijn best. Ondanks de loep bleven voor mij de letters te klein en het stembiljet te onoverzichtelijk en moest ik toch weer mijn man vragen om voor mij te stemmen.

Een tijdje geleden hoorde ik over een stem mal voor blinden en slechtzienden. Ik wist niet zo goed wat ik me hierbij moest voorstellen. Ik vond het wel interessant. Al bedacht ik me ook dat mijn man altijd voor mij stemt en dat dat al jaren goed gaat. Sinds die mislukte poging met mijn loep in het stemhokje had ik me erbij neergelegd dat ik nooit zelfstandig zou kunnen stemmen. Helemaal nadat ik blind was geworden.

Nadat ik hoorde dat mijn gemeente een stem mal had aangeschaft, besloot ik me te verdiepen in hoe dezecwerkt. Met de sound box en koptelefoon kan je de kandidatenlijst beluisteren. Door middel van braille en grote cijfers op de stem mal kan je de partijen op het stembiljet vinden en je kan voelen waar de kandidaat van je keuze staat.

Dit wilde ik wel proberen. Ik ging voor mezelf en voor mijn schoonouders stemmen. Op weg naar het stembureau was ik zenuwachtig en hoopte dat het me echt ging lukken. Op het stembureau werd ik goed begeleid. De stem mal werd voor me neergelegd en ik kon beginnen. Eerst luisterde ik naar de informatie op de Sound box. Daarna was het tijd om de stem mal te gebruiken. Een beetje onwennig bevoelde ik de stem mal. Al snel lukte het me om het rondje van mijn keuze te vinden en rood te kleuren. Mijn geleidehond Igor keek heel discreet een andere kant op. Zijn vrouwtje heeft tenslotte stemgeheim. Ik stemde ook voor mijn schoonouders. Zo bijzonder dat ik altijd iemand anders moest vragen om voor mij te stemmen en dat ik nu voor hen kon stemmen. Het ging me steeds makkelijker af. In Mijn woonplaats werd ook een referendum over het afvalbeleid gehouden. Hier was ook een stem mal voor. Ook dit ging me goed af. De stembiljetten in de stembus doen was ook een uitdaging. Uiteindelijk vond ik de gleuf.

Blij liepen Igor en ik naar huis. Eenmaal op de bank kwam het besef dat ik echt zelfstandig gestemd heb. Voor het eerst in mijn leven. Toen ik met mijn loep in het stemhokje stond en het niet lukte, had ik dit nooit kunnen bedenken. Geweldig dat ik nu kan stemmen met gevoel.

Marjolein

Pracht en praal en paleis perikelen

maart 2021

Laatst schreef ik dat we heel gelukkig zijn in ons paleisje. Ik vermoed dat onze ketel dit verhaal ook heeft gelezen en toen dacht: Wat hartverwarmend, dan kan ik er wel mee ophouden. We ontdekten dat onze verwarming het niet meer deed en dat we geen warm water meer hadden. Mijn man drukte eens op de resetknop van de ketel en vulde het water bij. Na een kwartier gebeurde er nog niets. Mijn man drukte nog maar eens op de resetknop, maar helaas reageerde de ketel niet. Op vrijdag kwam er een monteur langs. Al snel concludeerde hij dat onze ketel het echt niet meer ging doen en dat het ook wel een oude ketel was. Wij vroegen of hij de ketel kon vervangen. Dat kon. Op dinsdagmorgen was de eerste mogelijkheid. Dus zaten we een lang weekend zonder verwarming en warm water. En het vroor buiten. Mijn zoon ging heel dapper onder de douche. Die dus heel koud was. Rillend kwam hij niet veel later beneden. Snel maakte ik een lekker warm kopje thee voor hem. Ons paleisje veranderde langzaam in het ijspaleis uit Frozen. Terwijl ik op zoek ging naar dekens zong ik zachtjes: Laat het los, laat het gaan. Gelukkig konden we van mijn zwager een elektrisch kacheltje lenen. Op zolder vonden we er nog twee uit de tijd van onze kampeervakanties. Die avond op de bank onder de deken en met de kacheltjes aan had het ook wel iets van kamperen. Ik dacht terug aan gezellige avonden in de voortent op de camping. Mooie herinneringen. Ik zag ons weer terugkomen met onze kleine kinderen na het discozwemmen. Bibberend in hun badjasjes voor de kacheltjes en met een warme beker melk.

Net als op de camping moesten we nu ook een stukje lopen om te douchen. We konden gelukkig bij mijn zus terecht en besloten met de auto te gaan met de verwarming aan. Dinsdagmorgen werd de nieuwe ketel geplaatst. De verwarming en warm water waardeer ik nu nog meer. Mijn man en ik slapen op zolder. Die nacht werd ik wakker van een raar geluid. Ik ging bij de kinderen en de honden kijken of alles goed was. Dit was gelukkig het geval. Weer een tijdje in bed hoorde ik het geluid weer. Ik ging op onderzoek uit wat dat nou toch was. Ik kwam er niet achter. Een tijdje later hoorde ik het geluid weer en viel het kwartje. De nieuwe ketel maakte dit geluid soms. Een heel ander geluid dan onze vorige ketel maakte. Uit solidariteit met onze oude ketel hield de accu van onze auto er die week ook mee op en moest ook vervangen worden.

Een paar weken daarvoor hadden we een nieuwe tweedehands bank gekocht. Via marktplaats. Dus tweedehands, maar voor ons nieuw. Een grote hoekbank. Mijn dochter kwam er al snel achter dat de bank een groot nadeel had: Hij zit zo lekker dat je er altijd op wilt blijven zitten. Ik moest gelijk denken aan een reclame uit de tijd toen ik ongeveer net zo oud was als mijn dochter. Geen idee waar deze reclame voor was. In het reclamespotje ging iemand op een stapel telefoonboeken staan om een lamp te vervangen. Voor de jongere lezers een telefoonboek is een soort Google van papier. Waarin je telefoonnummers kon opzoeken. Nadat diegene, volgens mij een vrouw, de lamp had vervangen sprong ze van de stapel telefoonboeken op de bank. Ze plofte neer op een super zachte bank. Telkens als mijn moeder en ik die bank zagen riepen we in koor: Die bank wil ik ook. Ik ben naar die bank blijven zoeken. Helaas heb ik hem nooit gevonden. Onze nieuwe tweedehands hoekbank komt er dicht bij in de buurt. Bijzonder dat ik nu die zachte zit ervaring met mijn dochter kan delen. Mijn moeder mag er natuurlijk ook bij. De bank is zo groot dat we nu ook makkelijk op anderhalve meter afstand kunnen zitten. Nu alleen nog op zoek naar telefoonboeken om vanaf te springen op de bank.

De mannen wilden al langer een nieuwe tv. Ik vond dat niet zo nodig. De oude deed het toch nog? Nu vonden ze dat bij zo’n grote bank onze tv wel echt heel klein was. Toen mijn dochter hoorde dat we deze tv al hadden gekocht voor haar geboorte vond ze de tv wel heel oud en dat hij nodig aan vervanging toe was. Mijn man ging op internet op onderzoek uit. Hij vroeg mij of ik ook nog wensen had wat de nieuwe tv betrof. Ik vond goed geluid belangrijk. Verder maakte het me niet zoveel uit. Als hij maar niet te duur was. De tv werd besteld. Een paar dagen later werd de tv bezorgd. Blij begonnen de heren hem uit de doos te halen en te installeren. Trots liet mijn zoon me voelen hoe groot onze nieuwe tv was. Wat een bakbeest. Als ik had kunnen zien was deze tv er nooit in gekomen. Ach ja, Mijn man en kinderen mogen ook wel eens een voordeel hebben van mijn handicap. Igor is ook heel blij met de grote tv. Nu kan hij zijn favoriete honden- en kattenfilmpjes nog veel beter zien.

Mijn moeder zei dat we wel een feestje konden geven om te vieren dat we zulke mooie en goede aankopen hadden gedaan: Een keuken, een bank, een tv, een ketel en een accu voor de auto. Dit vond ik een leuk idee. Ik vind dat je alles wat je kan vieren ook moet vieren. Helaas is het geld op. Super fijn dat je nu maar een gast per dag mag uitnodigen. Dan zijn de kosten voor het feestje nog te overzien.

Onze wasmachine had zich vast gerealiseerd dat hij nog veel ouder was dan onze oude tv. Hij besloot te gaan protesteren. Tijdens het wassen begon hij onverwacht heel dramatisch te piepen. Wel sympathiek van hem. Hij had ook wild met zijn lampjes kunnen gaan knipperen, maar dan had ik niets meegekregen van zijn protest. Nu kon ik tenminste gaan stressen en me afvragen wat ik moest doen. Ook de timing was goed gekozen. We hebben nu niet zoveel te doen. Best saai soms. Onze wasmachine maakte het leven spannend door op verschillende momenten te gaan piepen. De ene keer bij het ene wasprogramma, de andere keer tijdens het andere wasprogramma. Soms waste hij ook zonder te piepen. Elke wasbeurt bleef het een verrassing wat hij ging doen. Zomaar een nieuwe wasmachine bestellen is voor mij geen optie. Ik kan lang niet alle wasmachines bedienen. Ik moet hier echt voor naar de winkel om aan de knopjes te voelen of de wasmachine blind te bedienen is. Want anders kan een kind de was doen en deze stekeblinde niet. Ik heb een goed gesprek gehouden met onze wasmachine. Althans ik sprak en hij luisterde. Ik ga nu niet opschrijven dat hij het nu weer gewoon lijkt te doen. Anders trakteert hij mij tijdens de volgende wasbeurt vast weer op een piep concert.

Op een middag hoorde ik geknal komen uit de woonkamer. Gelukkig in combinatie met gelach van onze pubers. Dit stelde me enigszins gerust. Ik vroeg wat ze aan het doen waren. Mijn dochter reageerde: Mogen we dat zeggen als we klaar zijn? Als we nu zeggen wat we aan het doen zijn mogen we het misschien niet meer afmaken. Dit vond ik zo’n mooie en eerlijke reactie dat ik besloot dat dit goed was. De dolle drie: Harvey, Mario en Igor stonden er vrolijk bij te kwispelen. Ze houden niet van geknal, maar deze knallen vonden ze wel heel leuk. Na afloop vertelde mijn dochter wat ze deden. In postpakketten zitten zakken met lucht om de inhoud te beschermen. Het is eigenlijk groot bubbeltjesplastic. Die bubbeltjes kan je zo lekker met je vingers laten knappen. De zakken met lucht legden ze op de grond en daar gingen ze met hun voeten op staan. Dat geeft een mooie knal. De dolle drie pleit er nu voor om voortaan tijdens oud en nieuw het vuurwerk te vervangen door deze knal zakken. Voor wie dit nog te eng vindt mag bubbeltjesplastic ook.

Marjolein

Wandelavonturen en andere verhalen

februari 2021

Igor en ik zaten achterin de taxi op weg naar mijn beste vriendin en Igors verloofde Sientje. Igor zat lekker naar buiten te kijken. Ik vroeg me af waar ik mijn mondkapje had gelaten. Ik zocht gestresst in mijn tas, maar kon hem nergens vinden. Tot ik me realiseerde dat ik hem natuurlijk ophad. Bij mijn vriendin aangekomen was Igor niet meer te houden. Hij piepte van pure blijdschap. Ook Sientje was blij om hem te zien. Mijn vriendin en ik hadden veel bij te praten en onze honden gingen spelen. Op een onbewaakt moment stond de deur even open. De geliefden besloten er heel romantisch samen vandoor te gaan. Sientje liet Igor de buurt zien. Gelukkig vond het neefje van mijn vriendin de twee tortelduifjes snel terug en liepen ze vrolijk met hem mee naar het huis van mijn vriendin. Die middag mocht ik met haar neefje mee op de skelter. Ik zat in de aanhanger. Hij bleek een goede chauffeur en vertelde me precies wat er gebeurde. Ik vond het spannend. Gelukkig liep zijn zus bij mij in de buurt. Wanneer we door een bocht gingen, hing de aanhanger scheef. Voor mij een echte attractie. Na afloop van het ritje concludeerden de neef en nicht van mijn vriendin dat ik net zo hard kan gillen als hun tante.

Na een gezellige en dus ook spannende dag werden Igor en ik weer opgehaald. De dag was veel te snel voorbij. Eenmaal op de achterbank van de taxi viel Igor al snel in diepe slaap. Hij begon te dromen. Vast over alle avonturen die hij samen met zijn Sientje had beleefd. Zijn poten gingen heen en weer. Alsof hij hard aan het rennen was. En hij blafte in zijn slaap. De taxichauffeur en ik moesten lachen. Na een rit van anderhalf uur waren we bij mij thuis. Normaal gesproken zou ik geen slapende honden wakker maken. Omdat ik Igor moeilijk in de taxi achter kon laten besloot ik dit keer een uitzondering op die regel te maken. De chauffeur keek naar Igor en raadde me aan om hem niet te laten werken. Omdat Igor zijn ogen nog half dicht had. Dat leek hem niet zo handig voor een blindengeleidehond. Eenmaal thuis begroette Igor iedereen en plofte daarna tevreden op zijn kussen. Ik plofte op de bank en genoot na van de gezellige dag.

Ook tijdens onze wandelingen maken Igor en ik bijzondere situaties mee. Zo liep ik op een koude morgen in de herfst samen met Igor in zijn werkpak naar de uitlaatplaats. Bij Igor bekend onder de naam speelplek. Bij de speelplek aangekomen deed ik bij Igor zijn werkpak uit en mocht hij lekker snuffelen. Ik liep verder met de taststok. Na een tijdje hoorde ik een mevrouw lachend opspringen. Ze vertelde me dat ik een goede timing had. Even daarvoor zat ze languit op het pad om een foto te maken van de opkomende zon die op de bevroren herfstbladeren scheen. Ze zei dat dit echt zo betoverend mooi was. Ik zag het voor me. Zo mooi. Terwijl ze de foto maakte was ze heel geconcentreerd en ze zat dus op het pad om de foto’ vanuit de juiste positie te kunnen maken. Ze zei dat als ik iets eerder was geweest dat ik me dan vast had afgevraagd wat daar nou toch op de grond lag. We moesten lachen.

Regelmatig komen Igor en ik een mevrouw tegen. De mevrouw en ik zeggen elkaar altijd gedag. Aan het geluid te horen rijdt ze in een scootmobiel. Op een middag kwamen we elkaar weer tegen en stelde ze zich voor. Ze noemde haar naam en de naam van haar hond. Ze vertelde dat ze in een scootmobiel rijdt omdat ze geen onderbenen meer heeft. Enthousiast riep ik: O wat leuk. Ik ben Marjolein en dit is Igor. Ik heb mijn ogen niet meer en daarom loop ik met een geleidehond en stok. Ze bewonderde Igor en mijn prothese ogen. Ze zei dat het zo leuk is dat we allebei op onze eigen manier onze hond uitlaten. Mooi gezegd en zo waar. Het is altijd leuk als we elkaar tegen komen.

Tijdens het werken met Igor hoorde ik onze buurjongen van vier roepen: Kijk, daar is de hond van de buurman. Zijn moeder zei dat het ook de hond van de buurvrouw is. Nee, zei de buurjongen stellig, het is de hond van de buurman. Ja ook, zei zijn moeder, maar de buurvrouw loopt nu toch met de hond. Ja, zei de buurjongen, de buurvrouw loopt nu met de hond van de buurman. Ik liep lachend verder en besloot dit te onthouden voor als het regent. Dan mag mijn man zijn hond uitlaten.

Op een middag zou het gaan regenen. Als het hard regent en waait kan ik me moeilijker oriënteren. Mijn man keek naar buiten en zei dat het droog was en ik dus prima met Igor kon gaan lopen. Bij de speelplek aangekomen deed ik bij Igor zijn werkpak uit. We liepen rustig verder. Tot het opeens begon te regenen. Het ging zo hard dat het leek alsof er een douch werd aangezet. Ik deed bij Igor zijn werkpak aan en zei dat we naar huis gingen. Na een tijdje had ik geen idee meer waar we waren. Igor wel en zo kwamen we gelukkig veilig thuis. Drijfnat, dat wel. Mijn man deed de deur voor ons open en zei: Nu regent het wel. Hij pakte een handdoek en ging Igor afdrogen. Daarna kreeg ik een handdoek en droge kleren.

Een andere keer kwamen Igor en ik bij de speelplek aan. Ik hoorde een raar geluid van een grote auto of zo. Ik deed bij Igor zijn werkpak uit en aarzelde wat ik moest doen. Ik riep of iemand wist wat er aan de hand was. Er kwam een meneer op me af die vertelde dat ze met werkzaamheden bezig waren en dat er midden op het pad een grote tractor met aanhanger stond. Hij bood aan om me te helpen en leidde Igor en mij langs het gevaarte. Een spannende route over omgewoelde aarde en door struikjes. Op een veilig punt aangekomen vroeg de man of het nu weer zelf ging lukken. Ik bedankte hem en zei dat we het nu wel weer verder gingen redden. Igor en ik liepen vrolijk verder. Na een tijdje keerden we om en liepen we terug. De tractor bleek er nog te staan. Igor begon zachtjes te piepen alsof hij zeggen wilde: Ik kan veel, maar hier krijg ik je nooit veilig langs. Zo lief en hij had niet eens zijn werkpak aan. Ik zei tegen hem dat als het lang ging duren dat ik dan een andere route ging verzinnen, maar dat ik hoopte dat die lieve menneer van net ons weer zou komen redden. Ik hoorde een lachende stem zeggen: Die lieve meneer van net is even aan de telefoon. Deze lieve meneer wil jullie ook wel redden. Ik lachte en volgde zijn aanwijzingen op. De route was deze keer nog spannender. Nadat we een vertrouwde en veilige plek hadden bereikt bedankte ik de lieve meneer voor zijn hulp. Hij zei dat hij Igor en mij heel stoer vond. Ik deed bij Igor zijn werkpak aan en we liepen naar huis. Ik was trots op ons. Igor ook. Hij had zijn staart nog hoger in de lucht dan anders.

Tijdens een mooie dag besloot ik verder te lopen. Igor was lekker aan het snuffelen en ik liep met de stok. Ik had niet in de gaten dat ik sneller liep dan anders. Tot ik ineens auto’s hoorde en ik op een weg bleek te zijn beland. Ook al had Igor zijn werkpak niet aan, hij trok me snel aan de kant van de weg. Een tijdje geleden zou ik in paniek zijn geraakt. Nu bleef ik heel rustig. Samen met Igor en de stok zocht ik een herkenningspunt zodat ik weer wist waar we waren. Gelukkig kwam ik iemand tegen aan wie ik de weg kon vragen. De mevrouw hielp ons op de goede weg en vol goede moed liepen Igor en ik verder. Omdat ik na een tijdje twijfelde of we nog goed liepen, besloot ik de navigatie op mijn telefoon aan te zetten. Die deed het niet. Bleek dat ik geen internet had. Ik dacht aan alles wat ik tijdens de mobiliteitslessen had geleerd en uiteindeljk kwamen we weer thuis. Wat was ik trots op ons.

Ik vind het zo leuk als kinderen roepen dat ik zo’n mooie en lieve hond heb. Dat is Igor ook en hij gaat er dan extra trots bij lopen. Wat ik ook zo leuk vind is dat elke hond zijn eigen persoonlijkheid heeft en ook zijn eigen hobby’s. Zo kijkt Igor graag naar honden en katten filmpjes op tv. Soms kijken zijn broers Harvey en Mario ook even mee, maar die houden het nooit zo lang vol. Igor leeft zich helemaal in. Als er een hond uit beeld loopt gaat Igor achter de tv kijken waar de hond gebleven is. Tijdens een filmpje van spelende honden springt Igor vrolijk mee. Tijdens het beeldbellen met mijn moeder stond Igor te kwispelen en had hij zijn neus tegen het scherm gedrukt. Met Igor, Harvey en Mario wordt het nooit saai.

Samen met Igor op pad is een groot avontuur

Marjolein

Klussen en kopen zonder kijken

januari 2021

Tijdens de zwangerschap van ons eerste kindje besloten mijn man en ik ons huis te verbouwen. Althans we besloten dit te laten doen. Mijn man heeft veel kwaliteiten. Maar klussen hoort hier niet bij. Gelukkig weet hij dit van zichzelf. Dus ik hoefde niet te vrezen voor het programma Help mijn man is klusser. Al hadden ze dat programma ook net zo goed Help mijn vrouw is klusser kunnen noemen. Want ik bak er ook niks van. We lieten de zolder en de badkamer verbouwen en we waren blij met het eindresultaat.

Tijdens de zwangerschap van ons tweede kindje vonden we het weer tijd voor een verbouwing. Dit keer werd er een stuk aan de woonkamer aangebouwd. Ik hoor mijn moeder nog lachend zeggen: Tegen de tijd dat jullie jullie tiende kindje verwachten laten jullie een paar torens bovenop het dak van de zolder bouwen. We zijn heel dankbaar voor en heel blij met onze twee kinderen. En nadat de woonkamer af was waren we ook wel klaar met verbouwen.

Er gingen jaren voorbij. Mooie jaren. Zonder verbouwing. Op een dag stelde mijn man voor om van slaapkamers te wisselen. Dan zouden wij naar zolder verhuizen. Onze dochter zou onze oude slaapkamer krijgen en onze zoon zou dan twee kleinere kamers hebben. Zijn eigen slaapkamer en de voormalige slaapkamer van zijn zusje als speelkamer. Dit vond ik op zich een goed idee. Maar omdat ik inmiddels stekeblind was geworden moest ik er wel even over nadenken. Doordat ik niets kan zien vind ik verandering lastig. Voor mij zijn vaste plekken belangrijk. Ook had ik nog een beeld bij de kamers van de kinderen. Ik vond het moeilijk om dit beeld los te moeten laten. Na even nadenken besloot ik toch om het te doen. We bespraken het plan met onze kinderen. Zij waren heel blij. Ik weet nog dat we bij de bouwmarkt stonden om gordijnen voor de slaapkamers van de kinderen uit te zoeken. Terwijl mijn man druk met de kinderen aan het kijken was vocht ik tegen mijn tranen. Ik vond het ineens zo moeilijk dat ik dit niet meer kon zien. Dit overviel me totaal. Ik riep mijn man en in een hoekje van de winkel besprak ik dit met hem. Ik wilde niet dat de kinderen en de andere mensen me in de bouwmarkt zouden zien huilen. We riepen de kinderen en stelden voor om buiten bij een kraampje wat lekkers te gaan eten. Of het nou een oliebol, vis of ijs was weet ik niet meer. Tijdens het eten vertelde ik aan de kinderen dat ik het moeilijk vond dat ik niet meer kon zien wat ze gingen kopen en of ze mij dat wilden vertellen. Eenmaal in de winkel pakte mijn dochter mijn hand en vertelde dat ze heel graag roze gordijnen wilde. Ze liet me de stoffen voelen en vertelde hoe het gordijn eruit zag. Nadat ze haar keuze had gemaakt nam haar broer het over. Ook hij liet me de stoffen voelen en vertelde hoe de gordijnen eruit zagen waar tussen hij twijfelde. Zo waardevol. Na de verhuizing van onze slaapkamers had ik bij allemaal een beeld. Ook is het een gewoonte geworden dat ik tijdens het winkelen aan spullen mag voelen en dat mijn kinderen of man vertellen hoe iets eruit ziet. Een keer tijdens het winkelen kwam een verkoopster heel boos naar ons toe en riep of ik van de spullen af kon blijven. De kinderen riepen in koor: Mamma is stekeblind. Wij kijken met onze ogen. Mamma kan dit niet. Dus zij mag met haar handen kijken. Hier had de verkoopster niets tegen in te brengen.

Er gingen weer een paar jaar voorbij. Zonder verbouwing. Tot de dag waarop onze zoon beneden kwam en zei: Mam, pappa denkt dat jij het niet goed vindt. Maar ik wil heel graag de muur tussen mijn twee kamers uit en van mijn twee kleine kamers een grote kamer maken. Dit moest ik even verwerken. Hij zei dat hij dan veel meer ruimte had om met vrienden te chillen. Dat vond ik een goed punt. Ook had hij dan veel meer ruimte om huiswerk te maken. Dat vond ik nog een beter punt. Als ik over een paar jaar ga studeren hoef ik ook niet op kamers zei hij. Met zo’n grote kamer is dat niet nodig. Het beste punt. Dat ging recht in mijn moederhart. Ik was om. Mijn zoon is echt een kei in onderhandelen. Blij liep hij naar zijn vader om hem het goede nieuws te vertellen. Een beetje beduusd kwam mijn man de kamer in lopen met de woorden: Ik dacht dat jij het nooit goed zou vinden. We bespraken de plannen. De muur ging er uit. Er zouden meer stopcontacten komen. Een deur zou dichtgemaakt worden en zo waren er nog meer plannen. Kortom een hele verbouwing. Terwijl wij op internet op zoek gingen naar klusbedrijven, ging onze zoon op zoek naar de hamer. Gelukkig konden we hem nog net op tijd tegenhouden voordat hij heel ambitieus de muur er uit ging rammen. Gelukkig vonden we via via een paar handige mannen met een klusbedrijf. Ze kwamen de kamers bekijken en stelden zichzelf voor met de legendarische woorden: Wij zijn Dennis en Dennis en een stuk handiger dan buurman en buurman. Vanaf dat moment wist ik zeker dat zij wat mij betreft de klus mochten doen. Een paar maanden later was het zover. De verbouwing verliep goed. Dennis en Dennis bleken ook heel handig in het omgaan met mijn handicap. Ze vertelden wat ze gingen doen en wanneer het bijvoorbeeld voor mij niet veilig was om de trap te gebruiken. Heel prettig en veilig dus. Tijdens de verbouwing kampeerden mijn man en ik in de woonkamer. Zodat onze zoon op onze slaapkamer op zolder huiswerk kon maken en slapen. De eerste nacht dat we in de woonkamer sliepen riep mijn man enthousiast: Best gezellig zo, kamperen in ons eigen huis. Dat vonden onze honden ook. De eerste nacht werd ik wakker omdat er een hondje op mijn hoofd lag. Een volgende nacht werd ik wakker op de grond naast mijn matrasje. Toen ik weer op het matrasje probeerde te kruipen bleek daar een hond te slapen. Ik probeerde hem van het matrasje af te duwen. Maar er was geen beweging in te krijgen. Omdat je geen slapende honden wakker moet maken en de rest van mijn gezin ook niet besloot ik maar op de bank verder te gaan slapen. Toen de verbouwing af was was onze zoon heel blij met zijn kamer. Wij ook. En blij dat we weer in ons eigen bed konden slapen. Dat ook.

Ik was wel weer klaar met verbouwen. Tot de dag waarop mijn man aangaf dat het wel eens tijd werd voor een andere keuken. Ik zuchtte eens diep en sputterde nog wat tegen. Tot ik zelf ook inzag dat het tijd was voor een nieuwe keuken. we gingen bij wat keukenzaken inspiratie op doen. Mijn man omschreef de verschillende opties en liet me van alles voelen. Ik werd steeds enthousiaster. Uiteindelijk maakten we een keuze. Een aantal maanden later was het zover. De keuken werd geleverd. Om ruimte te maken verplaatsten we de eetkamertafel. Vanaf dat moment begon voor mij het kamperen opnieuw omdat ik me lastig kon oriënteren. Na het weekend zou de keuken geplaatst worden. In het weekend zou mijn man met twee handige vrienden de oude keuken er uit halen. Weer stond onze zoon klaar met de hamer. Hij vond het ook dit keer zo jammer dat het slopen weer met beleid moest. Die vrijdag hoorde ik mijn man al met gereedschap in de weer. Toen ik vroeg wat hij deed vertelde hij dat hij heel voorzichtig vast wat voorbereidingen trof. Toen ik die middag wat te drinken wilde pakken belandde ik in een soort gat. Mijn dochter schoot me te hulp. Ze legde uit dat pappa daar al een kastje had weggehaald. Omdat de tegels niet doorliepen onder de keuken was de vloer daar lager. Mijn dochter installeerde me op de bank en bracht me wat drinken. Ze bood aan om me tijdens de verbouwing te helpen. Zo lief. Nadat mijn man weer thuis was gekomen en van onze dochter hoorde wat er gebeurd was besloot hij de keuken met spullen te blokkeren. Hij liet het me voelen met de woorden: Wel zo veilig voor de honden en mijn stekeblinde vrouw. We moesten lachen. Ik was trots op hem dat hij zelf dat keukenkastje had afgebroken. Hij liet me voelen wat hij allemaal nog meer had gesloopt. Hij was al veel verder dan ik dacht. Ik was wel blij dat hij de elektra overliet aan onze handige vrienden.

Ook deze verbouwing had iets van een vakantie. Omdat we niet konden koken aten we heel internationaal. Zo aten we Italiaans, Chinees, Amerikaans, Frans en Vlaams. Het moment dat er voor het eerst gekookt kon worden in onze keuken vergeet ik nooit meer. Eindelijk eten we weer eens gezond zeiden onze pubers. Nooit gedacht dat ik hen dit nog eens zou horen zeggen.

Mijn man en ik kijken graag naar het programma Kopen zonder kijken. Mijn man zegt dat als we ooit gaan verhuizen dat hij ons dan opgeeft voor dit programma. Uit solidariteit met mij. Dan ziet hij ook niet wat we kopen. Gelukkig gaan we nog lang niet verhuizen. En er hoeft ook niets meer verbouwd te worden. We zijn heel gelukkig in ons paleisje. Alhoewel. Nu ik er zo over nadenk maakt een paar torens bovenop het dak van de zolder het plaatje helemaal compleet. Als mijn man klaar is met werken ga ik dit gelijk met hem bespreken.

Marjolein

Eerdere blogs